این شعار با این شدت و حدت برای هیچ یک از مربیان استقلال سر داده نشد! در حالی که برخی از آنها در کارنامه اشان نکته درخشانی به چشم نخورد!
این نشان می دهد فوتبال بی رحم است و نتیجه اگر به دست نیاید تماشاگر چشم خود را به روی پیشینه می بندد و نتیجه را فریاد می زند حالا مانع هر کس که می خواهد باشد. این یک درس خوب برای همه مربیان است.
تماشاگر با نتیجه است که آرام می شود. مصاحبه ها، یادداشت ها، دل نوشته ها، پست های پر زرق و برق و حتی بروز احساسات، چه درونی و چه ساختگی نمی تواند تماشاگر را فریب دهد.
استقلالی ها این بار بعد از شعار حیا کن و رها کن علیه علیرضا منصوریان به صفحه مهدی رحمتی حمله کردند. دروازه بانی که در سال های اخیر کم دروازه بانی خوب برای استقلال نداشته. حمایت او از علی قربانی موجب شد تا تماشاگران استقلال مهدی رحمتی را به باد انتقاد بگیرند و شدت این انتقادات تا جایی پیش رفت که دروازه بان استقلال مجبور شد صفحه اینستای خود را ببندد.
این ها رفتار تماشاگران نشان می دهد که آنها به ستوه آمده اند. از بازی های بد. از رفتارهای بد و از نتایج بد. چرا این استقلالی ها که اینروزها خوب بازی می کند در گذشته این چنین بازی نکرده؟ چرا بزرگ ها تیم را فقط با حضور خویش می خواهند و اگر قرار بر نیمکت نشینی باشد دم می زنند. برای استقلالی ها جای سوال است چرا مجتبی جباری با وجود آسیب دیدگی جدی و نا آمادگی بدنی در خواست حضور در ترکیب استقلال را داد؟
شرط و شروط ها و خود خواستن ها استقلال را به روزی انداخته که این تیم مدعی قهرمانی نیست و دلیل آن بی شک رفتارهای اشتباه است. پرسپولیس دو سه فصلی است که برای قهرمانی می جنگد و با اقتدار قهرمان می شود و همه همه در خدمت تاکتیک تیم هستند. استقلال هم اگر این چنین بود شاید قهرمان نمی شد اما دست کم مدعی قهرمانی بود.
علیرضا منصوریان نتوانست مانع از اعتراضات بشود و مهدی رحمتی هم هم چنین. شاید این رفتار تماشاگران خطاب به مهدی این پیام را داشت که کارت را بکن و به اعتراضات کاری نداشته باش.
این رفتارها اگر از سوی استقلالی ها واکاوی شود بی شک برای آنها نتیجه بخش خواهد بود.