اینطور مواقع هر كه از راه میرسد، انتقاد میكند و همه حملهها هم به سوی سرمربی است. گویی سرمربی همه وجودش بد است و چیزی برای عرضه نداشته و چیزی هم عرضه نكرده. هر كه، شامل رسانهها هم میشود.
بیتعارف، استقلال به نتیجه اخراج رسیده بود. نه شاید همه اعضای هیأت مدیره، از مصاحبه یكی از اعضای هیأتمدیره اینطور برمیآمد كه خیلی میل به اخراج علیرضا منصوریان دارد.
حتی در این بین بعضیها میگفتند بهتر است علیرضا منصوریان مربیگری را رها كند و دودستی بچسبد به فستفودهایش!
نمیدانیم چه كسی مسبب بود كه علیرضا منصوریان ماند. خودش با لابیهایش؟ وزیر ورزش و جوانان، مدیرعامل و یا اعضای هیأت مدیره؟
علیرضا منصوریان ماند و استقلال را متحول كرد. امروز استقلال یكی از تیمهای خوب لیگ برتر است؛ تیمی در حد و اندازههای قهرمانی با معرفی چند جوان خوب؛ جوانانی كه ستارههای آتی فوتبالند و تیم ملی هم از آنها سود خواهد برد.
فوتبال ما خوب نقد نمیشود. از نگاه بعضیها نقد یعنی فقط انتقاد، در حالی كه نقد یعنی بیان معایب در كنار اشاره به محاسن. فوتبال ما كمصبر است. ظرفیت چند باخت و بحران را نداریم و زمان عدم نتیجهگیری و عدم بحران تنها فكری كه به ذهن ما میرسد، اخراج مربی است.
حمایت در فوتبال ما معنایی ندارد و اگر هم دارد، كمرنگ است. از نگاهی بعضی از مدیران، حمایت یعنی جذب بازیكنان مدنظر سرمربی و پرداخت بهموقع دستمزدها و تعریف در زمان نتیجهگیری، در حالی كه حمایت یعنی دوشادوش سرمربی در روزهای بحرانی.
اگر علیرضا منصوریان اخراج میشد، استقلال را امروز اینطور نمیدیدیم. این تجربه بار دیگر ثابت كرد در فوتبال، صبر بهتر از اخراج مربی جواب میدهد.
