خبرورزشی/ مهدی هژبری: درست در روز‌هایی که اغلب باشگاه‌های لیگ برتری حاضر نیستند بازیکن به تیم ملی امید بدهند، مسعود سلطانی‌فر و صالحی‌امیری به دعوت رئیس فدراسیون فوتبال به تمرین تیم امید رفتند تا شاید شاگردان کرانچار برای دقایقی در کانون توجه قرار بگیرند و اهالی فوتبال این واقعیت را به خاطر بیاورند که تیم امید هم باید به اندازه تیم ملی برای ما مهم باشد. این تیم که در واقع حکم تیم ملی سال‌های آینده ما را دارد، در تمام چند دهه اخیر مورد بی‌مهری و بی‌توجهی بوده و همین موضوع به اندازه کمبود امکانات و ضعف دانش، در غیبت طولانی فوتبال ایران در المپیک نقش داشته است. حالا، اما باید رویه را تغییر داد و با این تیم مهربان‌تر رفتار کرد. این که در فاصله تنها چند هفته تا آغاز بازی‌های آسیایی جاکارتا، هنوز برخی بازیکنان تیم ملی امید در تمرینات این تیم شرکت نمی‌کنند، به تنهایی گواهی می‌دهد هنوز همان نگاه قهرآمیز را به تیم ملی دوم فوتبال کشورمان داریم. البته چه توقعی است؟ وقتی تیم ملی اصلی را تحویل نمی‌گیریم، معلوم است با تیم دوم‌مان هم بد تا می‌کنیم.
توقع این است که فدراسیون فوتبال به هر طریقی شده باشگاه‌ها را به همکاری با تیم ملی امید مجاب کند. این که وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک همزمان به تمرین تیم ملی امید بروند، اتفاق قابل تحسینی است، اما به تنهایی برای حمایت از کرانچار و شاگردانش کافی نیست. چند هفته دیگر در جاکارتا و چند ماه بعد در رقابت‌های انتخابی المپیک، نه مسعود سلطانی‌فر قرار است برای تیم استیلی و کرانچار پاس گل بدهد و نه صالحی‌امیری می‌تواند برای این تیم گل بزند. دست مهدی تاج و وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک بابت حمایت از تیم امید درد نکند، اما این تیم قبل از هر چیز بازیکنانش را می‌خواهد.