خبرورزشی/ مسعود حکم‌آبادی: قرمزپوشان تبریزی حالا کم‌کم جای خود را بین مدعیان صدرنشینی تثبیت می‌کنند. تراکتورسازی تبریز بدون اغراق از چند جهت فوتبال را جذاب کرده و سر‌ها را به سمت تبریز چرخانده است.
اول) خصوصی‌سازی موفق
تراکتوری‌ها شاید برای اولین بار نماد موفقیت بخش خصوصی هستند؛ از استیل‌آذین بگیرید تا سیاه‌جامگان و استقلال اهواز هیچ تیم خصوصی در فوتبال ایران به سرمنزل مقصود نرسید، اما تبریزی‌ها تا اینجای کار بدون مشکل و اعتراض پیش رفته‌اند و احتمالاً از این بهتر هم خواهند شد.
دوم) مربی جوان، به جای مربی رئال
بعد از اینکه جان توشاک با سابقه سرمربیگری رئال مادرید روی نیمکت تراکتورسازی نشست، خیلی‌ها معتقد بودند اتفاق بزرگ و البته جذابی در فوتبال ایران افتاده. او، اما خوب نتیجه نگرفت تا در نهایت ترکیب مربیان جوان ایرانی (تقوی و پیروانی) روی نیمکت تراکتورسازی شروع به نتیجه‌گیری کنند. آن‌ها خیلی بهتر از توشاک نتیجه گرفتند تا معادله «نام‌ها» در فوتبال ایران به‌هم بخورد.
سوم) بازگشت ستاره‌ها
شاید تصور اینکه یک روز دژاگه و شجاعی که بازیکنان فیکس لالیگا و بوندس‌لیگا بودند با لباس یک تیم ایرانی به میدان بروند، تصور سختی بود، اما تراکتورسازی بدون هیاهوی رسانه‌ای این بازیکنان را جذب کرد و اتفاقاً برخلاف ستاره‌های قبلی که به ایران آمدند و نابود شدند، اوضاع خوبی دارند و ستاره میدان‌شان هستند. در ادامه هم که خبر جذب طارمی و احمدزاده شنیده می‌شود و احتمالاً تراکتورسازی، پرستاره‌ترین تیم لیگ شود.
چهارم) بازیکن‌سالاری تعطیل
با زدن دست رد به سینه رامین رضاییان، وقتی که بیش از حقش مبلغ قرارداد پیشنهاد داد، استارت اول جلوگیری از یاغی‌گری بازیکنان زده شد. در ادامه هم وقتی آقای گل لیگ برتر که به اعتقاد همه مهره اصلی موفقیت‌های تراکتورسازی بوده، شروع به گربه‌رقصانی کرد، تقوی با حمایت باشگاه او را در بازی حساس با پرسپولیس کنار گذاشت و اتفاقاً بعدش هم ثابت شد که تراکتورسازی متکی به یک بازیکن نیست. هر چند تراکتور کلی هم بازیکن گرانقیمت دارد.
پنجم) فوتبال چشم‌نواز
تراکتور فارغ از بازی‌هایی که نتیجه گرفته یا نگرفته، فوتبالش مورد پسند هواداران و فوتبال‌دوستان بوده است. در بازی با پارس جنوبی جم که همه معتقد بودند تراکتورسازی بدون استوکس و اروین کار سختی پیش‌رو دارد، آن‌ها اجازه هنرنمایی به شاگردان تارتار را ندادند و طلسم نباختن پارس در خانه را شکستند تا هم به بند چهارم صحه بگذارند، هم نگاه فوتبال ایران را بیشتر به سمت تبریز برگردانند.
ششم) حاشیه ممنوع
در تیمی مثل تراکتور که هم «پول» است، هم «ستاره» و هم «نتیجه»، حاشیه باید قطعه جدانشدنی‌اش باشد، اما از این خبرها نیست. زنوزی بازیکنان را بدون سر و صدا و البته با ارقام بالا جذب کرد و احتمالاً هنوز هم این کار را می‌کند. پول‌ها را سر وقت پرداخت کرده و اجازه کمترین حاشیه‌سازی را به کسی نداده است. همه این‌ها باعث شده تراکتورسازی، حالا یکی از دوست‌داشتنی‌های فوتبال ایران باشد.
اول) خصوصی‌سازی موفق
تراکتوری‌ها شاید برای اولین بار نماد موفقیت بخش خصوصی هستند؛ از استیل‌آذین بگیرید تا سیاه‌جامگان و استقلال اهواز هیچ تیم خصوصی در فوتبال ایران به سرمنزل مقصود نرسید، اما تبریزی‌ها تا اینجای کار بدون مشکل و اعتراض پیش رفته‌اند و احتمالاً از این بهتر هم خواهند شد.
دوم) مربی جوان، به جای مربی رئال
بعد از اینکه جان توشاک با سابقه سرمربیگری رئال مادرید روی نیمکت تراکتورسازی نشست، خیلی‌ها معتقد بودند اتفاق بزرگ و البته جذابی در فوتبال ایران افتاده. او، اما خوب نتیجه نگرفت تا در نهایت ترکیب مربیان جوان ایرانی (تقوی و پیروانی) روی نیمکت تراکتورسازی شروع به نتیجه‌گیری کنند. آن‌ها خیلی بهتر از توشاک نتیجه گرفتند تا معادله «نام‌ها» در فوتبال ایران به‌هم بخورد.
سوم) بازگشت ستاره‌ها
شاید تصور اینکه یک روز دژاگه و شجاعی که بازیکنان فیکس لالیگا و بوندس‌لیگا بودند با لباس یک تیم ایرانی به میدان بروند، تصور سختی بود، اما تراکتورسازی بدون هیاهوی رسانه‌ای این بازیکنان را جذب کرد و اتفاقاً برخلاف ستاره‌های قبلی که به ایران آمدند و نابود شدند، اوضاع خوبی دارند و ستاره میدان‌شان هستند. در ادامه هم که خبر جذب طارمی و احمدزاده شنیده می‌شود و احتمالاً تراکتورسازی، پرستاره‌ترین تیم لیگ شود.
چهارم) بازیکن‌سالاری تعطیل
با زدن دست رد به سینه رامین رضاییان، وقتی که بیش از حقش مبلغ قرارداد پیشنهاد داد، استارت اول جلوگیری از یاغی‌گری بازیکنان زده شد. در ادامه هم وقتی آقای گل لیگ برتر که به اعتقاد همه مهره اصلی موفقیت‌های تراکتورسازی بوده، شروع به گربه‌رقصانی کرد، تقوی با حمایت باشگاه او را در بازی حساس با پرسپولیس کنار گذاشت و اتفاقاً بعدش هم ثابت شد که تراکتورسازی متکی به یک بازیکن نیست. هر چند تراکتور کلی هم بازیکن گرانقیمت دارد.
پنجم) فوتبال چشم‌نواز
تراکتور فارغ از بازی‌هایی که نتیجه گرفته یا نگرفته، فوتبالش مورد پسند هواداران و فوتبال‌دوستان بوده است. در بازی با پارس جنوبی جم که همه معتقد بودند تراکتورسازی بدون استوکس و اروین کار سختی پیش‌رو دارد، آن‌ها اجازه هنرنمایی به شاگردان تارتار را ندادند و طلسم نباختن پارس در خانه را شکستند تا هم به بند چهارم صحه بگذارند، هم نگاه فوتبال ایران را بیشتر به سمت تبریز برگردانند.
ششم) حاشیه ممنوع
در تیمی مثل تراکتور که هم «پول» است، هم «ستاره» و هم «نتیجه»، حاشیه باید قطعه جدانشدنی‌اش باشد، اما از این خبرها نیست. زنوزی بازیکنان را بدون سر و صدا و البته با ارقام بالا جذب کرد و احتمالاً هنوز هم این کار را می‌کند. پول‌ها را سر وقت پرداخت کرده و اجازه کمترین حاشیه‌سازی را به کسی نداده است. همه این‌ها باعث شده تراکتورسازی، حالا یکی از دوست‌داشتنی‌های فوتبال ایران باشد.
