خبرورزشی/مهری رنجبر؛ حسین رسولی، قهرمان و رکورددار پرتاب دیسک جوانان آسیا تهدیدش را عملی کرد. یک ماه نگذشته. او که با قهرمانی آسیا هیچ حمایتی از فدراسیون ندید و حتی با مصدومیت دیسک کمرش، کم‌کم ساز رفتن کوک کرد. رسولی که چند روز قبل از قهرمانی آسیای دوحه گفته بود فدراسیون حمایت نکند می‌رود، دیروز حرف آخرش را زد. پرتاب دیسک را برای همیشه بوسید و کنار گذاشت.
* بالاخره تصمیمت را گرفتی؟
چیزی عوض نشده هیچ، بدتر هم شده و این شرایط برای ادامه کار سخت است و من دیگر نمی‌توانم بمانم.
* دلت بابت زحماتی که کشیدی نمی‌سوزد؟
دلم بابت همه زحمت‌هایی که کشیدم می‌سوزد و حالا باید بروم، اما دلم برای جوانی‌ام بیشتر می‌سوزد. من از بدنم و جانم مایه گذاشتم، اما چه کسی سراغی از من گرفت؟ دیسک کمرم خوب نمی‌شد چه کسی هزینه جراحی‌ام را می‌داد؟ اگر خانه‌نشین می‌شدم چه کسی جواب می‌داد؟ وقتی کسی دلش برایم نمی‌سوزد چرا باید این‌چنین دیوانگی کنم؟ وقتی فدراسیون پول کفشم را هم نمی‌دهد و من باید با مسائل پیش پا افتاده دست و پنجه نرم کنم. من می‌خواستم حمایتم کنند تا در پرتاب دیسک بمانم. اصلاً برای خودم چیزی نخواستم.
* انگار خیلی ناراحتی؟
من از فدراسیون می‌خواستم با مربی‌ام قرارداد ببندد. باید احسان حدادی باشیم تا حمایت شویم؟ درست است او نایب‌قهرمان المپیک است، چرا باید برای او امروز هزینه شود و فردا دیر است، اما برای ما دیر نمی‌شود؟ حتماً یک ماه مانده به المپیک قرار است در لانه موش تمرین کنیم که نه آب گرم دارد و نه غذای درست و حسابی. این‌جوری ماندن در دوومیدانی فایده ندارد. من اگر به جای پرتاب کارگری کرده بودم تا به حال کلی پس‌انداز داشتم نه اینکه حالا چشمش به دست پدرم یا رئیس هیئت‌مان باشد. خجالت می‌کشم خداوکیلی. به هرکس می‌گویم، با وضع مملکت خراب است، جوابم را می‌دهد. اگر وضع مملکت خراب است، خب من می‌روم تا دوومیدانی بماند برای خودشان.
* یعنی شرایط این‌قدر بد بود؟
احسان حدادی هم باید حمایت شود و می‌دانم سختی کشیده، اما خدا را شکر پدرش وضع خوبی داشته، اما پدر من نه، باید چه‌کار کنم؟ حق ندارم کنار بروم؟ باید با این شرایط من در روستای خودمان و زمین پشت خانه‌مان تمرین می‌کردم. جایی که دیسک‌هایم می‌شکست و دو نفر هم رد می‌شدند به من می‌خندیدند. با این شرایط انگیزه‌ای می‌ماند؟ من حتی هنوز ۲۰ سکه قهرمانی آسیایم را نگرفته‌ام. فدراسیون حالا پاداش مدال‌آوران نوجوان را تعیین کرده، اما من پاداش ۱۰ میلیونی‌ام را نگرفته‌ام. ۱۰ میلیونی که دیگر با این شرایط به درد نمی‌خورد.
* بالاخره تصمیمت را گرفتی؟
چیزی عوض نشده هیچ، بدتر هم شده و این شرایط برای ادامه کار سخت است و من دیگر نمی‌توانم بمانم.
* دلت بابت زحماتی که کشیدی نمی‌سوزد؟
دلم بابت همه زحمت‌هایی که کشیدم می‌سوزد و حالا باید بروم، اما دلم برای جوانی‌ام بیشتر می‌سوزد. من از بدنم و جانم مایه گذاشتم، اما چه کسی سراغی از من گرفت؟ دیسک کمرم خوب نمی‌شد چه کسی هزینه جراحی‌ام را می‌داد؟ اگر خانه‌نشین می‌شدم چه کسی جواب می‌داد؟ وقتی کسی دلش برایم نمی‌سوزد چرا باید این‌چنین دیوانگی کنم؟ وقتی فدراسیون پول کفشم را هم نمی‌دهد و من باید با مسائل پیش پا افتاده دست و پنجه نرم کنم. من می‌خواستم حمایتم کنند تا در پرتاب دیسک بمانم. اصلاً برای خودم چیزی نخواستم.
* انگار خیلی ناراحتی؟
من از فدراسیون می‌خواستم با مربی‌ام قرارداد ببندد. باید احسان حدادی باشیم تا حمایت شویم؟ درست است او نایب‌قهرمان المپیک است، چرا باید برای او امروز هزینه شود و فردا دیر است، اما برای ما دیر نمی‌شود؟ حتماً یک ماه مانده به المپیک قرار است در لانه موش تمرین کنیم که نه آب گرم دارد و نه غذای درست و حسابی. این‌جوری ماندن در دوومیدانی فایده ندارد. من اگر به جای پرتاب کارگری کرده بودم تا به حال کلی پس‌انداز داشتم نه اینکه حالا چشمش به دست پدرم یا رئیس هیئت‌مان باشد. خجالت می‌کشم خداوکیلی. به هرکس می‌گویم، با وضع مملکت خراب است، جوابم را می‌دهد. اگر وضع مملکت خراب است، خب من می‌روم تا دوومیدانی بماند برای خودشان.
* یعنی شرایط این‌قدر بد بود؟
احسان حدادی هم باید حمایت شود و می‌دانم سختی کشیده، اما خدا را شکر پدرش وضع خوبی داشته، اما پدر من نه، باید چه‌کار کنم؟ حق ندارم کنار بروم؟ باید با این شرایط من در روستای خودمان و زمین پشت خانه‌مان تمرین می‌کردم. جایی که دیسک‌هایم می‌شکست و دو نفر هم رد می‌شدند به من می‌خندیدند. با این شرایط انگیزه‌ای می‌ماند؟ من حتی هنوز ۲۰ سکه قهرمانی آسیایم را نگرفته‌ام. فدراسیون حالا پاداش مدال‌آوران نوجوان را تعیین کرده، اما من پاداش ۱۰ میلیونی‌ام را نگرفته‌ام. ۱۰ میلیونی که دیگر با این شرایط به درد نمی‌خورد.
