خبرورزشی/مهدی توتونچی؛ فوتبال این فصل لیگ برتر، چیزی فراتر از حد تصور بوده و این انگاره بدون توجه به نتایج هم حاصل شده است. فوتبال ملی جزیره در کنار لیگ برتر، نمایشی جنونآمیز در فصل ۲۰۱۹-۲۰۱۸ ارائه کردهاند که تا مدتها از خیال هیچ هواداری نخواهد رفت.
در سطح ملی، آنچه ساوتگیت و تیم جوانش در روسیه رقم زدند، بیشتر به خرق عادت شباهت داشت. انگلیس بعد از یورو ۹۶ هرگز به نیمهنهایی یک رویداد معتبر نرسیده بود ولی سهشیرها در جام جهانی ۲۰۱۸ به این مهم دست یافتند. اتفاق تاریخی دیگر، برنده شدن در ضربات پنالتی بود. برابر کلمبیا در یکهشتم، تابوی تاریخی شکست و انگلیس با پیروزی در ضربات پنالتی راهی مرحله بعدی شد. قهرمانی در یورو و جام جهانی در ردههای پایه هم باعث شد فوتبال ملی جزیره، فصل و سالی پررونق را سپری کرده باشه و ستارههای جوانی مثل فودن، سانچو، هادسون اودوی، آرنولد و لوفتوسچیک را معرفی کند.
در رقابتهای اروپایی، همه فینالیستهای لیگ قهرمانان و لیگ اروپا، انگلیسی هستند؛ اتفاقی که هرگز سابقه نداشته. تاتنهام و لیورپول باید ۱۱ خرداد، فینال لیگ قهرمانان را در وندا متروپولیتانوی مادرید برگزار کنند و چلسی و آرسنال هم راهی باکو میشوند تا برگزارکننده فینال لیگ اروپا در ۸ خرداد باشند. اینکه صد درصد فینالیستهای اروپایی، انگلیسی هستند بدون هیچ بند و تبصره و، اما و اگری، نشاندهنده موفقیت و برتری بیچون و چراست.
کیفیت و هیجانی که در نیمهنهایی لیگ قهرمانان، تیمهای انگلیسی ایجاد کردند، عیش هر فوتبالدوستی را کامل کرد. نمایش لوکس لیورپول بدون صلاح و فیرمینو در آنفیلد برابر بارسایی که مسی را داشت در یک طرف و فستیوال ۴۵ دقیقهای تاتنهام برابر آژاکس در آمستردام، در طرف دیگر؛ دیگر باید چه اتفاقی رقم زده شود تا همه چراغهای داوران سفید نباشد؟ حتی نمایش جنونآمیز آرسنال در مستایا در نیمهنهایی لیگ اروپا!
در لیگ برتر، تکلیف قهرمانی تا روز آخر مشخص نشد. رقابت شانه به شانه سیتی و لیورپول تا سوت پایان ادامه داشت و در نهایت سیتی توانست از قهرمانی اش دفاع کند. اینکه لیورپول با ۹۷ امتیاز آن هم در لیگ برتر و با فقط یک شکست در تمام طول فصل، در نهایت دستش به جام نرسید، نشاندهنده کیفیت والایی است که در لیگ برتر وجود دارد. داشتن ۳ آقای گل که هر کدام ۲۲ گل در ۳۸ هفته زدهاند را هم میتوان به این کلکسیون اضافه کرد.
برای کسب دو سهمیه باقیمانده لیگ قهرمانان، یونایتد، تاتنهام، آرسنال و چلسی وارد همان کورسی شدند که لیورپول و سیتی برای قهرمانی داشتند. رقابت سهمیه به قدری عجیب و غریب بود که وقتی یک تیم میباخت و نتیجه نمیگرفت، دیگران هم از روی دست رقیب، کپی برداری میکردند.
در لیگ برتر این فصل، پدیده یا پدیدههایی را هم دیدیم که خودش حاکی از کیفیت بود. تیمی بهسان ولوز از ۱۲ بازی برابر تاپسیکس در این فصل، ۱۶ امتیاز گرفت و فقط موفق به گرفتن امتیاز و زدن گل به لیورپول نشد. گرگها را میتوان فقط پدیدهای کمتر از آژاکس و همتراز با آتالانتا در سطح اروپا نامید. پالاس هم تیمی بود که معادلات را بر هم زد. آنها تنها تیم فصل بودند که سیتی قهرمان را در خانه اش شکست داد یعنی کاری که حتی لیورپول کلوپ هم توانش را نداشت. واتفورد هم با رسیدن به فینال جام حذفی جلوتر از همه، کمی به مجموعه پدیدهها وارد شد و حتی اورتون که در مقاطع انتهایی فصل، هر رقیبی را شکست میداد حتی چلسی، آرسنال و یونایتد را.
نکته دیگر که نشاندهنده فصل والای لیگ برتر است، این موضوع است که فصل بعد ۵ تیم از انگلیس وارد لیگ قهرمانان میشوند: سیتی، لیورپول، تاتنهام، چلسی و آرسنال. این یعنی فقط در ۳ گروه، تیمی انگلیسی نداریم و البته بعید است در مرحله بعدی هم کمتر از ۲۵ درصد تیمها، انگلیسی باشند.
در سطح ملی، آنچه ساوتگیت و تیم جوانش در روسیه رقم زدند، بیشتر به خرق عادت شباهت داشت. انگلیس بعد از یورو ۹۶ هرگز به نیمهنهایی یک رویداد معتبر نرسیده بود ولی سهشیرها در جام جهانی ۲۰۱۸ به این مهم دست یافتند. اتفاق تاریخی دیگر، برنده شدن در ضربات پنالتی بود. برابر کلمبیا در یکهشتم، تابوی تاریخی شکست و انگلیس با پیروزی در ضربات پنالتی راهی مرحله بعدی شد. قهرمانی در یورو و جام جهانی در ردههای پایه هم باعث شد فوتبال ملی جزیره، فصل و سالی پررونق را سپری کرده باشه و ستارههای جوانی مثل فودن، سانچو، هادسون اودوی، آرنولد و لوفتوسچیک را معرفی کند.
در رقابتهای اروپایی، همه فینالیستهای لیگ قهرمانان و لیگ اروپا، انگلیسی هستند؛ اتفاقی که هرگز سابقه نداشته. تاتنهام و لیورپول باید ۱۱ خرداد، فینال لیگ قهرمانان را در وندا متروپولیتانوی مادرید برگزار کنند و چلسی و آرسنال هم راهی باکو میشوند تا برگزارکننده فینال لیگ اروپا در ۸ خرداد باشند. اینکه صد درصد فینالیستهای اروپایی، انگلیسی هستند بدون هیچ بند و تبصره و، اما و اگری، نشاندهنده موفقیت و برتری بیچون و چراست.
کیفیت و هیجانی که در نیمهنهایی لیگ قهرمانان، تیمهای انگلیسی ایجاد کردند، عیش هر فوتبالدوستی را کامل کرد. نمایش لوکس لیورپول بدون صلاح و فیرمینو در آنفیلد برابر بارسایی که مسی را داشت در یک طرف و فستیوال ۴۵ دقیقهای تاتنهام برابر آژاکس در آمستردام، در طرف دیگر؛ دیگر باید چه اتفاقی رقم زده شود تا همه چراغهای داوران سفید نباشد؟ حتی نمایش جنونآمیز آرسنال در مستایا در نیمهنهایی لیگ اروپا!
در لیگ برتر، تکلیف قهرمانی تا روز آخر مشخص نشد. رقابت شانه به شانه سیتی و لیورپول تا سوت پایان ادامه داشت و در نهایت سیتی توانست از قهرمانی اش دفاع کند. اینکه لیورپول با ۹۷ امتیاز آن هم در لیگ برتر و با فقط یک شکست در تمام طول فصل، در نهایت دستش به جام نرسید، نشاندهنده کیفیت والایی است که در لیگ برتر وجود دارد. داشتن ۳ آقای گل که هر کدام ۲۲ گل در ۳۸ هفته زدهاند را هم میتوان به این کلکسیون اضافه کرد.
برای کسب دو سهمیه باقیمانده لیگ قهرمانان، یونایتد، تاتنهام، آرسنال و چلسی وارد همان کورسی شدند که لیورپول و سیتی برای قهرمانی داشتند. رقابت سهمیه به قدری عجیب و غریب بود که وقتی یک تیم میباخت و نتیجه نمیگرفت، دیگران هم از روی دست رقیب، کپی برداری میکردند.
در لیگ برتر این فصل، پدیده یا پدیدههایی را هم دیدیم که خودش حاکی از کیفیت بود. تیمی بهسان ولوز از ۱۲ بازی برابر تاپسیکس در این فصل، ۱۶ امتیاز گرفت و فقط موفق به گرفتن امتیاز و زدن گل به لیورپول نشد. گرگها را میتوان فقط پدیدهای کمتر از آژاکس و همتراز با آتالانتا در سطح اروپا نامید. پالاس هم تیمی بود که معادلات را بر هم زد. آنها تنها تیم فصل بودند که سیتی قهرمان را در خانه اش شکست داد یعنی کاری که حتی لیورپول کلوپ هم توانش را نداشت. واتفورد هم با رسیدن به فینال جام حذفی جلوتر از همه، کمی به مجموعه پدیدهها وارد شد و حتی اورتون که در مقاطع انتهایی فصل، هر رقیبی را شکست میداد حتی چلسی، آرسنال و یونایتد را.
نکته دیگر که نشاندهنده فصل والای لیگ برتر است، این موضوع است که فصل بعد ۵ تیم از انگلیس وارد لیگ قهرمانان میشوند: سیتی، لیورپول، تاتنهام، چلسی و آرسنال. این یعنی فقط در ۳ گروه، تیمی انگلیسی نداریم و البته بعید است در مرحله بعدی هم کمتر از ۲۵ درصد تیمها، انگلیسی باشند.