خبرورزشی/ آرتین زهرابی: وضعیت باشگاه های استقلال و پرسپولیس ظاهری پیچیده دارد اما واقعیت مطلب این است که همه چیز طبق روال عادی پیش می رود.
این دو باشگاه خصوصی نیستند و به صورت دولتی اداره می شوند. در فوتبالی که هزینه است و درآمد ندارد، این مساله دولتی بودن می تواند مزایا و هم معایبی داشته باشد!
حسن کار این است که باشگاه ها دست در جیب دولت می کنند و بخشی از هزینه های آنها لاپوشانی می شود. عیب ماجرا آنجاست که وقتی به پول نیاز دارند شاید خزانه دولت آن قدر پر و پیمان نباشد که سر بزنگاه به فریاد این دو تیم برسد.
داستان پروپیچ در استقلال که ویرانه ای 400 هزار دلاری از خود بر جای گذشته فقط بخش کوتاهی از فجایع دلاری در فوتبال ماست.
رفتن برانکو به بهانه فقدان پول و مسائل قراردادی او هم می تواند بخش دیگری از معمای حضور خارجی ها در فوتبال ما باشد.
در این باره صدها مثال دیگر وجود دارد که انتخاب های غلط، کج سلیقگی های آشکار، به موقع نرسیدن پول و ... چه بلاهایی سر استقلال و پرسپولیس آورد و هر دو تیم را در کنج رینگ قرار داد.
امروز هم در بحران دلار و گرانی بی اندازه نرخ ارز هر دو تیم، خارجی هایی در دل خود دارند که هر کدام هزینه های زیادی روی دست دولت می گذارند. در واقع بدهی های تلنبار شده سر جای خود باقی است و هزینه های ایجاد شده نیز به قوت خود خواهد بود؛ در نتیجه امید به این مساله که از میزان بدهکاری هر دو باشگاه کم شود نزدیک به صفر است.
این فوتبال درآمد ندارد و تمامش هزینه است. دقیقا به همین دلیل بخش خصوصی نحیف به هر کجای فوتبال ایران وارد می شود کمرش می شکند.
درست مثل تولید کننده ای که ظاهر زندگی اش گول زنک است اما عملا در آمد او از تولید نیست، بلکه به یمن وام های بازپرداخت نشده ای است که زندگی اش را به طور تجمل گونه می چرخاند...
این دو باشگاه خصوصی نیستند و به صورت دولتی اداره می شوند. در فوتبالی که هزینه است و درآمد ندارد، این مساله دولتی بودن می تواند مزایا و هم معایبی داشته باشد!
حسن کار این است که باشگاه ها دست در جیب دولت می کنند و بخشی از هزینه های آنها لاپوشانی می شود. عیب ماجرا آنجاست که وقتی به پول نیاز دارند شاید خزانه دولت آن قدر پر و پیمان نباشد که سر بزنگاه به فریاد این دو تیم برسد.
داستان پروپیچ در استقلال که ویرانه ای 400 هزار دلاری از خود بر جای گذشته فقط بخش کوتاهی از فجایع دلاری در فوتبال ماست.
رفتن برانکو به بهانه فقدان پول و مسائل قراردادی او هم می تواند بخش دیگری از معمای حضور خارجی ها در فوتبال ما باشد.
در این باره صدها مثال دیگر وجود دارد که انتخاب های غلط، کج سلیقگی های آشکار، به موقع نرسیدن پول و ... چه بلاهایی سر استقلال و پرسپولیس آورد و هر دو تیم را در کنج رینگ قرار داد.
امروز هم در بحران دلار و گرانی بی اندازه نرخ ارز هر دو تیم، خارجی هایی در دل خود دارند که هر کدام هزینه های زیادی روی دست دولت می گذارند. در واقع بدهی های تلنبار شده سر جای خود باقی است و هزینه های ایجاد شده نیز به قوت خود خواهد بود؛ در نتیجه امید به این مساله که از میزان بدهکاری هر دو باشگاه کم شود نزدیک به صفر است.
این فوتبال درآمد ندارد و تمامش هزینه است. دقیقا به همین دلیل بخش خصوصی نحیف به هر کجای فوتبال ایران وارد می شود کمرش می شکند.
درست مثل تولید کننده ای که ظاهر زندگی اش گول زنک است اما عملا در آمد او از تولید نیست، بلکه به یمن وام های بازپرداخت نشده ای است که زندگی اش را به طور تجمل گونه می چرخاند...
