به گزارش خبرورزشی، خدایی در ابتدا درباره شکسته نشدن گوش خود گفت: «از اول هم دوست نداشتم گوشم بشکند، چون خیلی درد دارد و جنس گوش من هم نرم است! اگر گوش آسیب ببیند هم باید خوب استراحت کنی و به آن رسیدگی کنی.»
او درباره انگیزه اش از اهدای مدالهایش به حرم امام رضا (ع) توضیح داد: «سال ۸۲ این اتفاق افتاد. وقتی تازه کشتی را شروع کرده بودم، نذر داشتم این کار را کنم. یک بار که همراه پدرم به موزه حرم رفته بودم و مدالهای آقا تختی را دیدم، با خودم گفتم شاید یک روز من هم بتوانم این کار را انجام بدهم. سرانجام وقتی تعداد مدالهای بین المللی و جهانی ام به ۱۴ رسید آنها را تقدیم حرم کردم.»
خدایی ادامه داد: «حس و حال کسب مدال برای روی سکو است و وقتی از سکو پایین میآیی دیگر نباید با مدال زندگی کرد. همه این مدالها برای من یادآور زحمات زیاد است، اما هیچوقت آنها را به دیوار خانه آویزان نکردم. در این چند سال هم یکی دو بار بیشتر به موزه حرم سر نزده ام، اما دوستانی که سر میزنند عکسهایشان را برای من میفرستند.»
او که اهل مشهد است، در پاسخ به این سوال که قدیمها کاسبها همه روز را با زیارت امام رضا (ع) شروع میکردند و انگار حالا این مسئله کمرنگتر شده است، جواب داد: «بحث خوبی را مطرح کردید. مشهدیهای قدیم که کاسب بودند صبح به صبح به پابوس آقا امام رضا میرفتند، از ایشان طلب خیر و برکت میکردند و بعد کرکره مغازه را با توکل بالا میدادند. اما اکنون همه چیز مجازی شده و مردم که از خواب بیدار میشوند اولین چیز اینستاگرام و تلگرام خود را چک میکنند. مشغلههای زندگی شهری و ترافیک و... هم باعث شده افراد نتوانند هر روز این مسیر را طی کنند تا به حرم برسند و برخی به صورت آنلاین زیارت میکنند! شبکههای اجتماعی باعث کم تحرکی بین مردم شده است. خود من قبلا روزی دو بار در مسیر تمرین از حرم رد میشدم و سلام میدادم.»
این قهرمان کشتی در پاسخ به اینکه چرا هیچ عکس و فیلمی از روز اهدای مدالهای او در دست نیست، گفت: «خودم درخواست داده بودم خبری از این اتفاق پخش نشود و دوست داشتم کار دلی باشد و نگذاشتم عکس و فیلم بگیرند و در سکوت خبری این کار را انجام دادم.»
او همچنین درباره اینکه چرا خادم حرم نشده گفت: «به من پیشنهاد دادند در مقابل این کارم مرا خادم حرم کنند، اما دوست نداشتم چیزی بدهم و چیزی بگیرم و میخواستم هر وقت آمادگی این کار را داشتم خادم حرم شوم و این را به خود آقا واگذار کرده ام تا هر موقع که قسمت باشد خادمی اش را بکنم. اکنون احساس میکنم این آمادگی را دارم.»
او درباره انگیزه اش از اهدای مدالهایش به حرم امام رضا (ع) توضیح داد: «سال ۸۲ این اتفاق افتاد. وقتی تازه کشتی را شروع کرده بودم، نذر داشتم این کار را کنم. یک بار که همراه پدرم به موزه حرم رفته بودم و مدالهای آقا تختی را دیدم، با خودم گفتم شاید یک روز من هم بتوانم این کار را انجام بدهم. سرانجام وقتی تعداد مدالهای بین المللی و جهانی ام به ۱۴ رسید آنها را تقدیم حرم کردم.»
خدایی ادامه داد: «حس و حال کسب مدال برای روی سکو است و وقتی از سکو پایین میآیی دیگر نباید با مدال زندگی کرد. همه این مدالها برای من یادآور زحمات زیاد است، اما هیچوقت آنها را به دیوار خانه آویزان نکردم. در این چند سال هم یکی دو بار بیشتر به موزه حرم سر نزده ام، اما دوستانی که سر میزنند عکسهایشان را برای من میفرستند.»
او که اهل مشهد است، در پاسخ به این سوال که قدیمها کاسبها همه روز را با زیارت امام رضا (ع) شروع میکردند و انگار حالا این مسئله کمرنگتر شده است، جواب داد: «بحث خوبی را مطرح کردید. مشهدیهای قدیم که کاسب بودند صبح به صبح به پابوس آقا امام رضا میرفتند، از ایشان طلب خیر و برکت میکردند و بعد کرکره مغازه را با توکل بالا میدادند. اما اکنون همه چیز مجازی شده و مردم که از خواب بیدار میشوند اولین چیز اینستاگرام و تلگرام خود را چک میکنند. مشغلههای زندگی شهری و ترافیک و... هم باعث شده افراد نتوانند هر روز این مسیر را طی کنند تا به حرم برسند و برخی به صورت آنلاین زیارت میکنند! شبکههای اجتماعی باعث کم تحرکی بین مردم شده است. خود من قبلا روزی دو بار در مسیر تمرین از حرم رد میشدم و سلام میدادم.»
این قهرمان کشتی در پاسخ به اینکه چرا هیچ عکس و فیلمی از روز اهدای مدالهای او در دست نیست، گفت: «خودم درخواست داده بودم خبری از این اتفاق پخش نشود و دوست داشتم کار دلی باشد و نگذاشتم عکس و فیلم بگیرند و در سکوت خبری این کار را انجام دادم.»
او همچنین درباره اینکه چرا خادم حرم نشده گفت: «به من پیشنهاد دادند در مقابل این کارم مرا خادم حرم کنند، اما دوست نداشتم چیزی بدهم و چیزی بگیرم و میخواستم هر وقت آمادگی این کار را داشتم خادم حرم شوم و این را به خود آقا واگذار کرده ام تا هر موقع که قسمت باشد خادمی اش را بکنم. اکنون احساس میکنم این آمادگی را دارم.»