خبرورزشی/ مهدی هژبری؛ وقتی خورشید در آسمان است و ما چشم‌هایمان را می‌بندیم این آفتاب نیست که وسط روز غرب می‌کند و این ماییم که از تماشای نور محروم می‌شویم. این‌که فلان ستاره معروف تیم ملی والیبال به خاطر اختلاف با بهروز عطایی قهرمانی بزرگ کوچولو‌های ایران را تبریک نمی‌گوید و بهمان مدیر سرشناس والیبال، خودش را به بی‌خبری از این قهرمانی بزرگ می‌زند تا به خیال و تصور غلط کار بزرگ بهروز عطایی را کمرنگ کند، هرگز ذره‌ای از ارزش کار بزرگ مربی بی‌ادعای تیم ملی والیبال جوانان ایران کم نخواهد کرد. بگذارید بغض‌ها با تسویه‌حساب‌های شخصی، اندازه کوچک خودشان را به بزرگان ورزش ما ثابت کنند.
بهروز عطایی، نمونه مربیان بی‌ادعا و پرکاری است که تشنه آموختن و شیفته کار کردن هستند، مربیانی که برای‌شان مهم نیست سرمربی چه تیمی باشند و هرجا قرار بگیرند تمام انرژی و توان خود را برای موفقیت به کار می‌بندند و تلاش می‌کنند از خودشان ردپای درخشانی به جا بگذارند.
قهرمانی نوبرانه و طلسم‌شکن تیم ملی جوانان ایران در والیبال جهان که بی‌شباهت به شاهکار نبود، به اندازه کافی جای شادمانی دارد، اما آنچه این شادمانی را چند برابر می‌کند، حضور یک مربی موفق و باسواد به اسم بهروز عطایی بالای سر این بچه‌های قهرمان است، یکی که هرگز ادای دانشمند‌ها را درنیاورد، هیچ‌وقت دانش مربیان خارجی را رد نکرد، هیچ زمان مدعی نشد از همه بیشتر می‌داند و بدون ادا و ادعا کار کرد و زحمت کشید و قهرمان جهان شد.
ورزش ایران به بهروز عطایی‌ها نیاز دارد، به مردانی از جنس کار، به مربیانی که خلاق و مبتکرند و برای پست گرفتن آلوده بازی‌های پشت‌پرده نمی‌شوند. عطایی می‌توانست برده باند فلان باشد، اما با حفظ استقلال خود به تیم کوچکتر رفت و کار بزرگتر را انجام داد. این قهرمانی مبارکش باشد.