من نمایشنامه‌نویس و دانش‌آموخته رشته تئاتر هستم؛ نمایشنامه‌نویسی که اوقات فراغتش را در باشگاه بدن‌سازی یا پای اخبار این رشته می‌گذراند. از Muscular Development و Rx Muscle گرفته تا Nick's Strength and Power را مثل یک خوره پی‌گیری می‌کنم. بدن‌سازی را نه «حوصله‌سربر» می‌دانم، نه مختص «بچه‌پولدارها». نه تا به حال مسابقه داده‌ام، نه در حدّ چنین کاری بوده‌ام. ولی بدن‌سازی را دوست دارم چرا که مثل هر چیز دیگری، نیازمند «ذهنی قوی» است و برخلاف خیلی چیزهای دیگر، در آن داشتن ذهنیتی قوی منجر به داشتن اندامی قوی و شکیل می‌شود؛ نوعی هارمونی ذهن و جسم.

امروز به عنوان یک نمایشنامه‌نویس خوره بدن‌سازی، می‌‌خواهم چند پرده از داستان کسی را تعریف کنم که با گچ‌کاری ساختمان شروع کرد و امروز مهم‌ترین بدن‌ساز دنیاست. کسی که او را به نام «گرگ پارسی» می‌شناسند؛ هادی چوپان.

گرگ پارسی بر قله بدن‌سازی جهان

پرده اول: ترامپ دیوارش را می‌سازد

سال ۲۰۱۸ و درآستانه مسابقات «مستر المپیا» هستیم؛ مسابقاتی که حکم المپیک را برای بدن‌سازها دارد. برای ورود به مستر المپیا ابتدا باید کارت حرفه‌ای خود را با پیروزی در مسابقات آماتوری به دست آورید. بعد باید در مسابقات حرفه‌ای شرکت کنید و در صورت کسب امتیازات لازم، به مستر المپیا راه یابید. مهمترین دسته رقابتی مستر المپیا «وزن آزاد» است و بعد «۲۱۲پوندی‌ها». از زمان روی کار آمدن ترامپ، بدن‌سازان ایرانی از ورود به این مسابقات بازمانده‌اند چرا که اتباع ایران و چند کشور دیگر در لیست سیاه آمریکا قرار دارند. اما این‌جا عرصه ورزش است و همه خیال می‌کنند ورزشکاران برخلاف مردم عادی می‌توانند از تسهیلاتی ویژه استفاده کنند. در عین حال، صدور ویزای بدن‌سازان با ورزش‌های دیگر تفاوت دارد چرا که باید شخصاً برای آن اقدام کنند. برای همین سایر تیم‌های ورزشی به آمریکا می‌روند، ولی بدن‌ساز خوبی نظیر بابک اکبرنیا نه. هادی چوپان که چندی قبل با ناداوری به فلکس لوئیس قهرمان ۲۱۲پوندی‌ها باخته، می‌خواهد انتقام این شکست را در مهمترین آوردگاه جهان، یعنی مستر المپیا، از او بگیرد. فلکس شش سال است که قهرمان بلامنازع جهان است و هادی رویای هفتمین قهرمانی را تبدیل به کابوس هر شب او کرده است. هادی برای ویزا اقدام می‌کند. نمی‌شود. فلکس نفس راحتی می‌کشد و قهرمانی‌اش را جشن می‌گیرد. او می‌خواهد سال بعد را از صحنه دور بماند و بعد از آن که حجم و وزن بیشتری پیدا کرد، در دسته آزاد بجنگد.

پرده دوم: فرض محال، محال نیست

بعد از المپیای ۲۰۱۸، هادی باز هم تمام حریفان ۲۱۲پوندی‌اش را می‌برد. فلکس این شانس را دارد تا دیگر با او روبرو نشده و بی‌شکست باقی بماند. ولی هادی دست‎بردار نیست. حالا ژوئیه ۲۰۱۹ است و تنها دو ماه به المپیا مانده. بردن ۲۱۲پوندی‌ها تبدیل به عادت هادی شده، پس در وزن آزاد می‌جنگد. او قبلاً هم در سال ۲۰۱۷ این کار را در سن‌مارینو کرده است؛ جایی که به عقیده کارشناسان حقّش اولی بود، ولی پشت سدریک مک‌میلان و بالاتر از برندن کری دوم شد. این بار رقیب اصلی‌اش نیثن دی‌اشا بدن‌ساز بریتانیایی است که جزو ده تای برتر دنیاست. هادی با وجود دست‌کم ده کیلو وزن کمتر، اگر می‌خواهد مجوز المپیا را بگیرد، تنها باید اول شود. می‌شود. او حالا یکی از استثنائات تاریخ است که با چنین بردی هم می‌تواند در دسته آزاد بجنگد، هم در رده ۲۱۲پوندی‌ها. مابقی وزن‌آزادها نمی‌توانند آن‌قدر وزن کم کنند که به دسته پایینی بروند، کسانی که در دسته پایینی هستند هم باید حتماً قهرمان یک رقابت حرفه‌ای آزاد شوند تا بتوانند در رده بالایی بجنگند. ولی صبر کنید... آیا به هادی ویزا می‌دهند؟

پرده سوم: هانی پشت هادی

تنها دو هفته به مسابقه مانده. هانی رامبد مربی هادی و کسی که او را به نام «حرفه‌ای‌ساز» می‌شناسند، پشت کار را گرفته است. او پرافتخارترین مربی تاریخ مستر المپیا و مربی فیل هیث قهرمان سابق هفت دوره مسابقات است. هانی صاحب شرکت Evogen Nutrition هم هست و در طی ۱۴ ماه گذشته تمام تلاشش را کرده تا هادی را به آمریکا بیاورد. حالا او در راه فرودگاه سنفرانسیسکو است و دارد این‌ها را جلوی دوربین می‌گوید. به فرودگاه می‌رسد. فشار روانی این موضوع آن‌قدر بالاست که هانی یک لحظه هم آرام ندارد. می‌گوید: «مثل شب اعلام نتایج مستر المپیا است». می‌گوید: «کاش هادی مثل یکی از همین‌ها راحت از در رد می‌شد». ولی هادی هنوز نیامده و نگرانی‌ها تا لحظه ورود او پابرجا خواهد بود. با هانی تماس می‌گیرند. معلوم است که شخص پشت‌خط یکی از مسئولان فرودگاه است. هانی برای او توضیح می‌دهد که هادی کم‌شنواست و انگلیسی نمی‌داند. دقایق انتظار به سختی سپری می‌شوند. تا اینکه... هادی و هانی یکدیگر را در آغوش می‌کشند.

پرده چهارم: مصاف در وزن آزاد یا در دسته ۲۱۲پوندی‌ها؟

تمام کارشناسان و گزارشگران بدنسازی تحت تأثیر حضور هادی چوپان در امریکا قرار دارند. آنها می‌خواهند بدانند که بالاخره او را در کدام دسته خواهند دید؟ عده‌ای مثل دیوید پلمبو معتقدند که بهتر است هادی در ۲۱۲پوندی‌ها رقابت کند، چرا که احتمالاً قهرمانی بی‌دردسری خواهد داشت. قهرمانان سابق المپیا جی کاتلر و رانی کلمن هم می‌گویند که هادی باید به دسته آزاد برود و با بهترین‌ها بجنگد، چرا که او برای ۲۱۲ زیادی خوب است. بحث جایزه هم وسط می‌آید. نفر پنجم دسته آزاد بیش از نفر اول ۲۱۲پوندی‌ها می‌گیرد. خیلی‌ها مثل کاتلر حضور هادی در جمع پنج نفر و حتی سه نفر آزاد را قطعی می‌دانند. ولی تا یک هفته مانده به مسابقه نه هانی و نه هادی نم پس نمی‌دهند. تمام جهان بدن‌سازی فقط می‌خواهد بداند بالاخره هادی در کدام وزن مسابقه خواهد داد!

پرده آخر: شجاعتِ بودن

وقتی فلکس لوئیس قهرمان ۲۱۲پوندی‌ها یک سال زمان می‌خواهد تا به سطح رقابت در دسته آزاد برسد، با عقل جور نیست که کسی که همچنان ۲۱۲ پوند است، ۴۰ ساعت پرواز کرده، و مدام روح و جسم و ذهنش درگیر سد ویزا بوده، به دسته آزاد برود. ولی هادی می‌گوید «در وزن آزاد می‌جنگم چرا که می‌خواهم با بهترین‌های جهان مسابقه دهم». نمایش او روی صحنه فوق‌العاده است. شان ری که ۱۲ سال متمادی جزو پنج نفر اول المپیا بوده، می‌گوید: «هرگز تعجب نخواهم کرد اگر هادی قهرمان شود». هادی قهرمان می‌شود، اما از دیدگاه تماشاگران. داوران هم به او مدال برنز می‌دهند؛ جایگاهی که به عقیده بسیاری می‌توانست با نقره و حتی طلا عوض شود (یادمان باشد که هادی قهرمان این دوره برندن کری را سال ۲۰۱۷ در سن‌مارینو شکست داده بود). این بدن‌ساز شیرازی ۳۱ ساله، این گچ‌کار سابق، این گرگ پارسی که هنوز ۸۰۰ میلیون تومان بابت بدن‌سازی بدهی دارد، چهار بار قهرمان شد؛ اول با گرفتن ویزا، بعد با تصمیم شجاعانه‌اش برای شرکت در دسته آزاد، سپس با ایستادن بر جایگاه سوم، و نهایتاً با رأی مردم. کار او در تاریخ مستر المپیا بی‌سابقه است و گزاف نیست اگر وی را بزرگ‌ترین بدن‌ساز تاریخ ایران بنامیم.

* به قلم هومن زندی‌زاده