خبرورزشی/ شهریار بیات؛ از این قاب به عنوان یکی از تلخترین تصاویر ثبت شده در تاریخ فوتبال یاد میشود؛ و از بداقبالی ما در عصری ماندگار شد که مجبور شدیم برای لحظاتی تماشایش کنیم.
ملیپوشان ترکیهای پس گل دقیقه نودیشان به آلبانی به خط شدند و در حمایت از اقدام نظامی اخیر کشورشان علیه بخش شمالی و کردنشین سوریه سلام نظامی کردند. اقدام نظامیای که پر است از تصاویر دهشتناک و غمانگیز کشتهشدن کودکان و غیرنظامیان...
چهرهای مصمم بازیکنان تلخی تصاویر را غیرقابل تحمل کرده است. انگار سالها برای این شادی گل تمرین کردهاند...
فوتبال هیچگاه از دست جنگ در امان نبوده، تاریخ فوتبال پر است از لحظاتی که سبزی چمن، سرخی خون را ستایش کرده است. شاید وقت آن رسیده که داورها پیش از ورود بازیکنان به زمین آنها را بازرسی کنند و مطمئن شوند به جز انگشتر و گردنبند بخشی از جنگ را با خودشان به زمین نیاورده باشند.
و، اما جنگ...
جنگ زمانی آغاز شد که انسان تصمیم گرفت به بهانههای مختلف میان مرگ و زندگی مرگ را انتخاب کند. به بهانه پایبندی به برخی باورها.
باورها قدرتمندند! آنقدر که میتوانند بند پوتین سربازی را ببندند، و مجابش کنند اشک مادری را نبیند و ناله پدری را نشنود و فقط ماشه را بکشد؛ و حتی آنقدر قدرتمند که میتواند یک ستاره فوتبال را مجاب کند که به آن سرباز احترام بگذارد.
ولی کودکان معنی باورها را نمیدانند، دلیل احترامها را نمیفهمند. آنها هرگز دستور شلیکها را نمیشنوند. کودکان در جنگ فقط کشته میشوند.