به گزارش خبرورزشی، ماریکه وِروورت، ورزشکار بلژیکی که در المپیک ریو وقتی توانست در مسابقات ویلچر رانی به مدال نقره برسد دنیا را به شگفتی واداشت، بیماری لاعلاج مربوط به ستون فقرات داشت، بیماری‌ای که اصطلاح پزشکی به آن تباهی‌گرایی ستون فقرات گفته می‌شود.
او سال ۲۰۰۸ در اقدامی که سروصدای بسیاری به پا کرد، برگه رضایتنامه‌ای را امضا کرد که به موجب آن به دکتر خود اجازه می‌داد تا در آینده نزدیک به زندگی او پایان دهد. اوتانازی یا مرگ خودخواسته یا مرگ شیرین یا مرگ خوب و هرچه که اسمش را بگذارید در کشور بلژیک اقدامی قانونی به حساب می‌آید. اوتانازی در اصطلاح، شرایطی است که در آن، بیمار بنا به درخواست خودش به صورت طبیعی و آرام بمیرد. کسانی که در شرایط این نوع از مرگ قرار دارند، بیشتر بیماران لاعلاج هستند یا کسانی‌که از یک بیماری شدید روانی (اختلال افسردگی اساسی و...) رنج می‌برند و با رضایت خود، از افرادی مثل پزشکان معالج یا پرستاران یا افراد خانواده، خود بخواهند که به آن‌ها در مردن کمک کنند.
در اطلاعیه‌ای که در شهر دیه بلژیک (شهری نزدیک بروکسل) منتشر شد چنین آمده است: «ماریکه سه‌شنبه بعد از ظهر به آنچه که خودش انتخاب کرده بود رسید.»
ماریکه به استقبال مرگ رفت، چون دیگر نمی‌توانست درد و شرایط سختی که داشت را تحمل کند. او با صراحت در مورد اینکه توانایی خوابیدن نداشت، سوی چشم‌هایش را از دست داده بود و دارو‌ها و تزریقات آرامبخش نیز دیگر مقابل بیماری آزاردهنده اش تأثیری ندارند حرف زده بود.

روز‌های بد بیشتر از روز‌های خوب
بعد از بازی‌های پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ بود که بسیاری از رسانه‌ها نوشتند این ورزشکار بلژیکی قصد دارد همان موقع به زندگی خود پایان دهد، چرا که خود ماریکه در گفتگو با یک روزنامه فرانسوی چنین موضوعی را مطرح کرده بود، اما او بعداً گفت قصد ندارد بلافاصله بعد از آن بازی‌ها بمیرد بلکه مرگ خود خواسته را برای زمانی گذاشته که به گفته خودش تعداد روز‌های بد زندگی اش از روز‌های خوب آن جلو بزند.

پروانه‌ها را آزاد کنید
وِروورت سال ۲۰۱۷ در مصاحبه با روزنامه انگلیسی تلگراف در حالی که روی تخت بیمارستان بستری بود از این گفت که دردهایش طاقت‌فرسا شده و هر روز هم بیشتر می‌شود: «دیگر نمی‌خواهم رنج بکشم.»
او تصمیمش را گرفته بود و خودش می‌گفت در مورد تمام جزئیات مرگش فکر کرده است و در این مورد نامه‌هایی نیز به افرادی که دوست‌شان دارد، نوشته و برای آن‌ها توضیح داده است. وِروورت در آن زمان گفت دوست دارد بعد از مرگش از داخل یک جعبه قرمز، تعدای پروانه سفید آزاد شوند و به پرواز دربیایند و اینکه دلش می‌خواهد خاکستر او در دریای کنار جزیره لانزاروته ریخت شود، جایی که او از سال ۲۰۰۸ همه کریسمس‌های خود را آنجا گذرانده است. جزیره لنزاروته اولین جزیره از مجموعه جزایر قناری است که اقیانوس اطلس قرار داد.
وِروورت یک ورزشکار قدرتمند و پرتوان بود، اما درد و بیماری طاقتش را تمام کرده بود: «حالا همه چیز برایم به سخت‌ترین حالت ممکن رسیده است. هر روز بیشتر و بیشتر افسرده می‌شوم. قبلاً هرگز چنین حسی نداشتم. این روز‌ها مدام گریه می‌کنم.»

روحیه قوی، درد قوی‌تر
مشکلات جسمی وِروورت در سال ۲۰۰۰ شروع شد زمانی که او با یک بیماری ناشناخته ناگهان زمینگیر شد. بیماری او نوعی از فلج چهارگانه پیشرفته بود که باعث شد ماریکه فلج شود. او، اما روحیه‌ای قوی داشت و برای آنکه در دوران ریکاوری روحیه خود را حفظ کند شروع کرد به بازی کردن در بسکتبال با ویلچر و بعد از آن هم به سراغ ورزش‌های سه‌گانه رفت و در سال ۲۰۰۷ در مسابقات مرد آهنی هاوایی شرکت کرد، اما در سال ۲۰۰۸ وضعیت جسمانی ماریکه بدتر شد، به این معنی که این زن ورزشکار دیگر قادر نبود در مسابقات سه‌گانه شرکت کند هرچند که او باز هم تسلیم نشد و این بار به مسابقات ویلچررانی روی آورد. او با انجام دادن تمرینات سخت می‌خواست با بیماری خود بجنگد و زندگی کند، اما بدتر شدن هر روزه وضعیت بدنی وِروورت به این معنی بود که او راهی به جز تسلیم شدن ندارد.

بیهوشی اطرافیان
درد‌های او آنقدر شدید و زیاد شده بود که گاهی هوشیاری خود را به طور کامل از دست می‌داد و دچار تشنج می‌شد. خودش می‌گفت خیلی مواقع پیش آمده بود که اطرافیانش از دیدن دردی که او می‌کشد از هوش رفته‌اند. مدتی بعد از او نوک پا تا قسمت سینه خود، فلج کامل شده بود.
وِروورت سال ۲۰۱۷ گفت دوست ندارد دیگران فقط بابت اوضاع او ناراحت باشند و گریه کنند: «مردم گریه می‌کنند و غصه می‌خورند، اما من از آن‌ها می‌خواهم که بابت زندگی‌ای که من داشتم شکرگزار باشند، چراکه من حالا بابت آنچه که انجام داده‌ام در آرامش هستم و خوشحالم.»
فراتر از هر چیز دیگری، وروورت همیشه به این فکر می‌کرد که از طریق موفقیت‌های ورزشی چشمگیر خود الهام‌بخش مردم باشد و برای کسانی که سختی و درد دارند یک الگوی مناسب باشد: «بهترین هدفی که می‌توانی در زندگی داشته باشی این است که آدم‌ها را خوشحال و به زندگی امیدوار کنی.» در بلژیک نام او به عنوان یک فوق ستاره ورزشی شناخته شده در کنار فوق‌ستاره‌هایی مثل ونسان کمپانی مدافع سابق منچسترسیتی و تیم ملی فوتبال بلژیک قرار می‌گرفت و می‌گیرد.

مثل یک عمل جراحی
وِروورت یکی از مدافعان اصلی حق انتخاب مرگ با رضایت یا همان اوتانازی بود. موضوعی جنجالی که در بسیاری از کشور‌ها هنوز هم اقدامی قانونی به حساب نمی‌آید، اما در بلژیک مرگ خوب (ترجمه به زبان یونانی) مجوز قانونی گرفت و ماریکه از این موضوع خوشحال بود و اعتقاد داشت: «این کار باعث می‌شود زندگی من در کنترل و در دستان خودم باشد.» اوتانازی در سال ۲۰۰۲ در بلژیک به شکل قانونی درآمد و افراد می‌توانند با تأیید و رضایت کتبی سه پزشک به زندگی خود پایان دهند. یک سال قبل از آن، هلند اولین کشوری بودکه این موضوع را به شکل قانون درآورد و بلژیک به دومین کشور در این زمینه تبدیل شد.
ماریکه حدود دو سال پیش به صراحت در مورد برنامه اش برای مرگ خود خواسته حرف زد و در این مورد این‌طور گفت: «حالا نسبت به سال‌های قبل احساس متفاوتی نسبت به مرگ دارم. برای من مرگ مثل این است که یک عمل جراحی روی من انجام می‌شود. به خواب می‌روم و دیگر بیدار نمی‌شوم. این برایم آرامش‌بخش است.»
شهر دیه، در کشور بلژیک، تبدیل به محل آرامش همیشگی ماریکه وروورت شد، ورزشکاری که مرگ را به درد ترجیح داد.