خبرورزشی/ کارن فیروزی؛ ریاض محرز ستاره الجزایری منچسترسیتی گفت‌وگوی مفصلی با فرانس فوتبال داشته و در آن از قهرمانی با الجزایر در جام ملت‌ها گرفته تا فتح لیگ برتر با لسترسیتی صحبت کرده است. او همچنین از انتخاب سیتی و سبک کاری این تیم هم حرف زده است. در زیر خلاصه‌ای از این گفت‌وگوی بلند را از نظر می‌گذرانید.

آخرین دقایق بازی نیمه‌نهایی جام ملت‌های آفریقا بین الجزایر و نیجریه؛ نتیجه یک- یک است و به نظر می‌رسد کار به وقت‌های اضافه کشیده می‌شود... تا اینکه یک ضربه ایستگاهی به نفع شما به دست می‌آید. وقتی توپ را برداشتی تا ایستگاهی بزنی، چه اتفاقی افتاد؟
اولین واکنشم این بود که به زمان روی اسکوربورد نگاه کنم. آنجا دیدم که دقیقه ۹۴ است. به خودم گفتم این ضربه ایستگاهی برای من فوق العاده است و باید نهایت تمرکز را داشته باشم. آن موقع برای خودم ایده‌ای داشتم که چطور ضربه ایستگاهی را بزنم. می‌خواستم تا جای ممکن بازیکنان کمی دورم باشند تا راحت‌تر ایستگاهی بزنم ولی در الجزایر وقتی چنین موقعیت‌هایی به دست می‌آید همه می‌خواهند ایستگاهی بزنند (می‌خندد) یوسف بلعلی آمد کنارم ولی فکر کردم بغداد بونجاح است و می‌خواهد ایستگاهی را از من بگیرد. به او گفتم برو کنار، خودم می‌خواهم بزنم... وقتی دیدم یوسف است از او خواستم پیشم بماند تا بازیکنان نیجریه فکر کنند احتمالاً او می‌خواهد ایستگاهی را بزند.

بعدش چه اتفاقی افتاد؟
خب از اول می‌خواستم توپ را از زیر دیوار دفاعی به سمت دروازه نیجریه بزنم ولی وقتی دیوار را کشیدند دیدم یکی از بازیکنان نیجریه پشت دیوار دفاعی روی زمین دراز کشیده است. آنجا بود که نظرم را عوض کردم و گفتم از روی دیوار دفاعی به زاویه مخالف دروازه‌بان می‌زنم ولی از آنجا که بازیکنان دیوار خوبی را تشکیل داده بودند حس کردم توپ رد نمی‌شود. در نتیجه فقط یکجا مانده بود که به زاویه خود دروازه‌بان بزنم. می‌دانستم امکانش هست گل شود ولی باید تمرکز می‌کردم و توپ را با قدرت می‌زدم. زدم و بعد هم گل شد...

الجزایر مدعی اصلی قهرمانی در جام ملت‌های آفریقا در مصر نبود. چطور این قهرمانی شکل گرفت؟‌
می‌خواهم راستش را بگویم. ما بازیکنان در سال‌های اخیر مسئولیت شکست‌ها را به عهده گرفته‌ایم. الجزایر بازیکنان خوب زیادی دارد که در باشگاه‌های خوب اروپایی بازی می‌کنند ولی وقتی کار به تیم ملی می‌کشید تقریباً انسجامی وجود نداشت. با آمدن جمال بنماضی همه چیز عالی شد! ما بازیکنان تلاش زیادی کردیم او بشود سرمربی. منظورم از «ما» سه یا چهار بازیکن است که لابی کردیم تا جمال سرمربی شود. این کار را واقعاً بدون اینکه شناختی از او داشته باشیم انجام دادیم ولی از اطرافیان درباره اش چیز‌های خوبی شنیده بودیم. حس کرده بودیم بهترین شخصی است که می‌تواند به ما کمک کند.

چه موقع حس کردی که این الجزایر تا فینال پیش می‌رود؟
وقتی سنگال را در دومین بازی مرحله گروهی شکست دادیم. آن لحظه اتفاقی درونم رخ داد. نه اینکه به خاطر بردن آن بازی باشد بلکه به خاطر شیوه‌ای که بازی کردیم. خیلی گردن‌کلفت نشان دادیم. آنجا به خودم گفتم اگر این‌طوری باشیم تا فینال پیش می‌رویم.

قهرمانی با الجزایر در جام ملت‌های آفریقا بهترین دستاورد دوران فوتبالی‌ات است یا قهرمانی با لستر در لیگ برتر انگلیس در سال ۲۰۱۶؟
قهرمانی با الجزایر بالاتر از هر جام دیگری قرار می‌گیرد. سختی زیادی داشت...

به‌خاطر پدر مرحومت پذیرفتی برای تیم ملی الجزایر بازی کنی، درست است؟
بله، اتفاقاً به همین خاطر است که می‌گویم این جام را بالاتر از هر جام دیگری قرار می‌دهم. من ارتباط قوی‌ای با این کشور برقرار کرده‌ام؛ ارتباطات فامیلی بسیار قوی‌ای هم با الجزایر دارم. هر سال تعطیلاتم را در این کشور سپری می‌کنم. حس خاصی نسبت به الجزایر دارم که غیرقابل کنترل است. قهرمانی با لستر هم فوق العاده بود. نمی‌دانم قهرمانی با کشورم وزن بیشتری دارد یا نه ولی قطعاً خاص‌تر است. ما از سال ۱۹۹۰ به این طرف قهرمان آفریقا نشده بودیم.

همین قهرمانی در رقابت‌های جام ملت‌های آفریقا برای تو دستاورد دیگری هم داشت و اسمت را در بین ۳۰ کاندیدای اولیه دریافت توپ طلا قرار داد...
لذت‌بخش است. همین مورد نشان می‌دهد من کم‌کم دارم به چیز‌هایی که می‌خواهم می‌رسم.

تو سال ۲۰۱۶ رتبه هفتم را به دست آوردی. رقابتی هم بین تو، صلاح و مانه برای اینکه برترین بازیکن آفریقا باشید، وجود دارد؟
این دو سال اخیر آن‌ها از من جلو زده بودند، چون هنوز داشتم در لستر بازی می‌کردم. تیم ما تیمی نبود که بتواند مثل تیم آن‌ها بالای جدول رقابت کند. فصل پیش وقتی زیاد بازی نمی‌کردم قانع شده بودم در جام ملت‌های آفریقا اتفاقات خوبی را رقم می‌زنیم. خودم را می‌شناسم؛ وقتی به صورت متوالی در ترکیب قرار بگیرم و بازی کنم می‌توانم گل‌های زیادی بزنم، پاس گل‌های فراوانی بدهم و در اوج آمادگی باشم. در جام ملت‌های انتقامم را گرفتم. قبل از جام مدام این موضوع را برای دوستانم تکرار می‌کردم که در این جام انتقام می‌گیرم.

کم بازی کردن باعث تزلزلت می‌شود؟
پایان فصل گذشته بازی‌های زیادی را روی نیمکت نشستم. از لحاظ روانی آدم به‌هم می‌ریزد ولی در تمرینات تسلیم نمی‌شدم، چون برای بازی در الجزایر اهدافی برای خودم داشتم. به خودم می‌گفتم «تلاش بیشتری کن، بالاخره پپ (گواردیولا) به تو نیاز پیدا می‌کند».

بعد از قهرمانی تان در لیگ برتر به‌همراه لسترسیتی خیلی‌ها می‌گفتند تو فقط بازیکن یک فصل هستی (سؤال را قطع می‌کند) ...
خنده‌دار است. آن‌موقع تازه فوتبالم شروع شده بود. من فقط یک سال از حضورم در لیگ برتر می‌گذشت و بعد، یک سال دیوانه‌وار را رقم زدم. چطور می‌توان گفت من فقط برای یک فصل هستم آن‌هم در حالی که تازه بازی در سطح بالا را شروع کرده بودم؟ من لیگ قهرمانان خوبی داشتم و تا یک‌چهارم هم بالا رفتیم. درست است که فوق العاده نبودم ولی آدم نباید دروغ هم بگوید، چون تیمم در حدی نبود که بشود بیشتر درخشید.

دلیل ناامیدی‌ات از ماندن در آن تیم چیست؟
بعد از سالی که قهرمان شدیم اگر به تیم دیگری می‌رفتم داستان به‌گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. برای من واضح است که ماندن در لستر دو سالم را بر باد داد (مکث می‌کند) دو سال را از دست دادم! چون به جای اینکه ۲۷ سالگی به سیتی بروم می‌توانستم ۲۴ یا ۲۵ سالگی بروم...

خب چرا از لستر همان موقع جدا نشدی؟
لستر مانع از انتقالم شد. به من گفتند «نمی‌روی! جایی نمی‌روی!» مدیربرنامه‌هایم با ونگر که آن زمان خیلی جدی من را می‌خواست مذاکره کرده بود. کار با آرسنال در تابستان ۲۰۱۶ تقریباً تمام شده بود.

و دو سال بعد از قهرمانی‌ات در لستر چطور سپری شد؟
واقعاً ناراحت بودم. ساده نیست که آدم به‌عنوان بهترین بازیکن لیگ برتر تبدیل به اِلمان تیمی شود که برای بقا در جدول می‌جنگد. همه از تو انتظار کاری ویژه دارند، همه از تو توقع دارند. واقعیت این بود که تیم ما دیگر آن تیم سابق نبود. انگولو کانته رفته بود چلسی. آن‌موقع درگیر لیگ قهرمانان بودیم و باید سه روزی یک‌بار بازی می‌کردیم. تیم ما برای چنین شرایطی آمادگی نداشت.

حالا چی؟ الان چالش اصلی‌ات چیست؟ می‌خواهی خودت را به سیتی تحمیل کنی؟
کار سختی است...

چرا؟
چون ما ۲۰، ۲۲ بازیکن تاپ هستیم. می‌توانیم چندین بازی فوق العاده داشته باشیم ولی سرمربی همیشه سیستم چرخشی را دارد. هر لحظه ممکن است بروی روی نیمکت بنشینی، چون مربی همیشه بازیکن بهتری دارد که می‌تواند در پست تو بازی کند. در سیتی بین فیکس بودن و نیمکت‌نشین شدن تقریباً تفاوتی وجود ندارد. این تیم سوپربازیکن زیادی دارد ولی ستاره‌ای ندارد.

با آمدنت به سیتی، چه چیز‌هایی تغییر کرده است؟
خیلی‌چیزها. باید بدون درنگ مبارزه کنی. باید مدام دنبال پیشرفت باشی، چون اگر این‌طور نباشد بازیکن دیگری می‌آید و جای تو را می‌گیرد. خوب بازی کردن کافی نیست باید همیشه خیلی‌خیلی خوب بازی کنی. این منچسترسیتی است.

وقت‌هایی که روی نیمکت نشسته‌ای، شده به این فکر کنی که در انتخاب تیمت اشتباه کرده‌ای؟
هرگز! همیشه می‌دانستم می‌توانم در منچسترسیتی بازی کنم. اعتماد زیادی به خودم دارم. من به تیمی آمده بودم که تازه قهرمان شده بود و می‌دانستم قرار نیست در همه بازی‌ها هم فیکس به میدان بروم.