خبرورزشی/ پریسا غفاری؛ زهرا عباسی سال ۹۳ وارد حرفه عکاسی ورزشی شد و خیلی زود پلههای ترقی را پیمود. شاید زمانی که حضور بانوان عکاس خبری در میادین بینالمللی غیرممکن بود، دعوت فیبا از او برای عکاسی از بزرگترین رویداد جهانی رشته بسکتبال یعنی جام جهانی یک اتفاق مهم بود چراکه تاکنون با اعزام عکاسان پرتلاش بانو، مخالفت میشد، اما این اتفاق اواخر مردادماه ۱۳۹۹ افتاد و زهرا عباسی به عنوان اولین عکاس رسمی به یک میدان بینالمللی دعوت شد تا بعد از انتخاب میلاد پیامی، رئیس کمیته عکاسان فیبا، او هم افتخار دیگری را برای کشورمان به ارمغان بیاورد؛ آن هم در جایی که این هنرمند جوان برای عکاسی از لیگ کشورش با مشکلات بسیار روبهروست.
متولد چه سالی هستید و در چه رشتهای تحصیل کردید؟
متولد خرداد ١٣٧١ در تهران و کارشناسی مهندسی اقتصاد نظری از دانشگاه تهران را دارم.
از چه سالی عکاسی را شروع کردید؟ آیا از همان اول عکاس ورزشی بودید؟
سال ٩٢ بود که به آموزشگاه عکاسی رفتم، حدود یک سال در حیطه عکاسی موسیقی فعالیت کردم، تابستان ٩٣ وارد ورزش شدم و انتخاب اولم بسکتبال بود. با اینکه طی این چند سال پیشنهادهایی از فدراسیونهای دیگر داشتم ولی بسکتبال خانه اول و آخرم شد.
چرا تصمیم گرفتید در رشته بسکتبال فعالیت خود را ادامه بدهید؟
سنم کم بود نسل طلایی بسکتبال چنان غوغایی به پا کرده بودند که تصمیم گرفتم بسکتبالیست شوم. خیلی به این رشته علاقه داشتم ولی به خاطر درس متأسفانه نشد که ادامه بدهم. وقتی شروع کردم به عکاسی تصمیم گرفتم به بسکتبال برگردم.
در جام جهانی بسکتبال ۲۰۱۹ چین به عنوان عکاس فیبا انتخاب شدید. فکر میکنم تنها بانوی عکاسی در ایران هستید که از سوی خود فدراسیون جهانی معرفی شدید؟
بله دقیقاً... راستش هنوز هم حرف زدن درباره آن برایم لذتبخش است. من به عنوان عکاس رسمی فیبا به چین رفتم، جالب این بود که در تیم عکاسان رسمی جام جهانی که دو بخش بود فقط ۲ عکاس خانم بود. البته من با ٢٧ سال سن جوانترین عکاس رسمی فیبا هم بودم.
در کاپ آسیا هم که رئیس عکاسان فیبا آسیا در تهران معرفی شدید؟
بله خدا را شکر. در پنجره اول انتخابی کاپ آسیا در تهران دو میزبانی داشتیم که عکاس آفیش فیبا من بودم که تجربه خیلی جالبی بود.
از جام جهانی چه خاطراتی دارید؟ کار سختی بود؟
خوب من قبل از این تجربه بینالمللی بسکتبال را نداشتم و حالا اولین تجربه من مصادف شده بود با بزرگترین ایونت بسکتبال دنیا. جام جهانی، لحظه به لحظه برایم تجربه بود، خیلی خیلی سخت ولی لذتبخش.
قشنگترین عکسی که در جام جهانی گرفتید مربوط به کدام بازی بود؟
خب ما در یکی از مهمترین شهرهای میزبان کار میکردیم. تیمهای فرانسه، آلمان، یونان و آمریکا... واقعاً عکاسی کردن از تکتک این تیمها برایم جذاب بود.
آیا دوست داشتید در گروه ایران کار عکاسی میکردید؟
راستش عکاسی کردن از تیم کشورت در بزرگترین ایونت بسکتبالی خیلی لذت دارد ولی خب وقتی قرار است با فیبا همکاری کنید باید با احساسات خداحافظی کنید. خیلی دوست داشتم لحظه صعود تیم ملی به المپیک را عکاسی میکردم.
زمانی که خبر نتایج ایران را میشنیدید چه احساسی داشتید؟
فردای بازی اول با پرتوریکو که یکی از جذابترین بازیهای جام جهانی بود، روز اول کاری ما در شهر شنژن بود و جالب بود تمام خبرنگاران از کشورهای مختلف میآمدند و خیلی از تیم ملی ایران تعریف میکردند که چقدر تیم خوب بوده، بازی با اسپانیا هم همین طور، من واقعاً کیف میکردم، اما بازی که حکم صعودمان به المپیک را امضا کرد از همه جالبتر بود. در آنجا همه بازیها را با کل تیم فیبا در لابی میدیدیم، تعداد چینیها هم زیاد بود، وقتی صعود ایران قطعی شد، همه رفتند و من تنها در لابی نشستم و گریه کردم.
از اینکه یکی از دو ایرانی در جام جهانی بودید، چه حسی داشتید؟
وقتی صحبت از میلاد پیامی میشود همه چیز متفاوت است. میلاد پیامی مدیر عکاسی فدراسیون جهانی بسکتبال است. او بینظیر و یکفرد به شدت حرفهای در همه زمینهها و یک شخصیت مطرح از لحاظ کاری و محبوب از نظر اخلاقی در تیم فیبا. کار کردن کنار میلاد پیامی واقعاً باعث افتخار است.
با دیگر عکاسان حاضر در آن رویداد ارتباط خوبی داشتید؟
تعداد عکاسها خیلی زیاد بود، البته بیشتر چینی بودند که نمیتوانستند انگلیسی صحبت کنند ولی، چون هر دوی ما عکاسهای رسمی فیبا بودیم ارتباطمان با عکاسها بیشتر بود. مخصوصاً میلاد پیامی که مدیریت کلیه عکاسان جام جهانی به عهده اش بود.
برای موفقیت سایرعکاسان چه پیشنهادی دارید؟
اول از همه لطف خدا بود که در پنجمین سال عکاسی بسکتبالم این اتفاق برایم افتاد. جدا از اینکه این اتفاق برای اولین بار رخ داد. من شکرگزارم که جواب تلاشهایم را گرفتم. به دوستان عکاسم هم میگویم پیگیر آرزوهایشان باشند، اتفاقهای خوب در انتظار همه هست.
در لیگ هم عکاسی میکنید؟
بله از لیگ سال ٩٣ تاکنون.
شنیدیم دیگر بانوان اجازه عکاسی در لیگ کشور را ندارند؟
بله متأسفانه، از اواخرآبان ماه ٩٨ اعلام کردند که خانمها نمیتوانند مسابقات آقایان را عکاسی کنند. امیدوارم که خیلی زود این مشکل حل شود.
یک خاطره زیبا از دوران عکاسی تان بگویید؟
فکر کنم همین میزبانی آخر در تهران که عکاس آفیش فیبا بودم. بازی اول کمی سردرگم بودم ولی بازی دوم با ناظر فنی لبنانی مسابقه کاملاً تقسیم وظایف کردیم. عکاسی کردن و همزمان مدیریت کردن زمین با توجه به قوانین سختگیرانهای که فیبا دارد کار سخت ولی شیرینی بود.
دنیای عکاسی و هنر چقدر برایتان ارزش دارد؟
خیلی زیاد، راستش من از تکتک لحظات عکاسی به عنوان یک حرفه لذت میبرم و با تمام وجود و احساسم عکاسی میکنم. هدفم فقط ثبت لحظه نیست، ثبت حسی است که در آن لحظه جریان داشته و در بسکتبال به خاطر خاص بودن نوع ورزشش سرشار از این لحظات است.
از کدام عکس و بازی خاطره دارید؟
یکشنبه ٥ اسفند ٩٧، برد قاطع مقابل تیم بدون باخت استرالیا و صعود به جام جهانی. فکر میکنم هنوز شیرینیاش تو ذهن همه ماست.
اگر این حرفه را انتخاب نمیکردید دوست داشتید چه کار شوید؟
دوست داشتم موزیسین حرفهای بشوم.
انتهای آرزوی شما...؟
آرزوی سلامتی برای همه مردم دنیا و امیدوارم زودتر از ویروس کرونا رها شویم تا به زندگی عادی برگردیم و همدیگر و محکم بغل کنیم.