* اولین مسابقه‌ای که برای آذربایجان کشتی گرفتم مسابقات جام جایزه بزرگ باکو سال ۲۰۱۳ بود که طلا گرفتم. چون در سنگین‌وزن کشتی‌فرنگی مدال نداشتند، این طلا برای آن‌ها خیلی ارزشمند بود.
* بعد از آن مسابقات، توانستم در المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو مدال برنز بگیرم. در بازی‌های اروپایی سال‌های ۲۰۱۵ نقره و ۲۰۱۹ برنز گرفتم. در بازی‌های کشورهای‌اسلامی هم به مدال برنز رسیدم. در مسابقات جهانی هم پنجم شدم و سهمیه المپیک را به‌دست آوردم.

 

* اگر باخت‌هایی که کشتی گیران در آذربایجان دارند، اینجا بود تا حالا صد بار سرِ کشتی گیران را می‌بریدند! آنجا اصلا اینجوری نیست که با کشتی‌گیران در ایران رفتار و برخورد می‌کنند. شکست برای همه تلخ و ناگوار است ولی متاسفانه اینجا انگار یک شکست فاجعه و گناه نابخشودنی است. شرایطی به کشتی گیر تحمیل می‌کنند که انگاه بزرگترین جنایت را مرتکب شده است. آنجا اصلا استرس و نگرانی به کشتی گیر نمی‌دهند. باخت هم جزیی از ورزش است. استرسی که در ایران به کشتی گیر وارد می‌کنند فکر کنم در هیچ کجای دنیا اینگونه نباشد.
* با وجود تحمیل این همه استرس و نگرانی به کشتی گیر وقتی هم اول می‌شوی، تازه کس دیگری را جای نفر اول انتخابی به تیم ملی و مسابقات می‌فرستند. مگر در حق پرویز هادی کم حق کشی کردند؟! او هم چند سال همه را می‌برد ولی کس دیگری را به المپیک یا جهانی می‌بردند. متاسفانه تا وقتی تهرانی‌ها و مازندرانی‌ها هستند، حق خیلی از کشتی‌گیران شهرستان‌های غیرمازنی خورده می‌شود.
* اگر مشکل خاصی پیش نیاید و مصدوم نشوم انشاءالله تا المپیک بعدی هم کشتی می‌گیرم. در آذربایجان حریف تهدیدکننده جدی ندارم که تا المپیک بعدی بتواند جایم را بگیرد. البته باید ببینیم خدا چه می‌خواهد وچه سرنوشتی برایم رقم زده است. انشاءالله که خیر است.
* بعد از المپیک ۲۰۱۶ ریو که به دلیل مشکلات اقتصادی و کمبود بودجه، آقا جمشید به همکاریش با فدراسیون‌کشتی آذربایجان خاتمه داد، کار برای من خیلی سخت شد. بارفتن آقا جمشید، کادرفنی ایرانی تیم‌ملی هم رفتند و آن زمان خیلی عذاب کشیدم تا دوباره با شرایط عادت کنم. آقای فرید عدنانی مربی سنگین‌وزن‌ها خیلی برایم زحمت می‌کشید و همیشه بالای سرم بود و همه برنامه‌هایم را زیرنظر داشت. با رفتن آقا جمشید، عدنانی، ایوب آزموده، فواد رحمانی و بقیه اعضای ایرانی کادرفنی تیم‌ملی، که واقعا دلسوزانه کار می‌کردند و یار و یاور من‌هم بودند، تنهای تنها شدم. سامان طهماسبی هم رفت، از نظر روحی روانی و تحمل شرایط غربت، خیلی عذاب کشیدم.
* مشکلات مالی شرایطی را تحمیل کرد که منجر به اعتراض کشتی‌گیران و نامه‌نگاری با ریاست‌جمهوری کشید. ولی، چون یک مشکل سراسری اقتصادی بود، حتی رییس‌جمهوری هم نتوانست برای رفع مشکل‌مالی کشتی‌گیران اقدامی انجام بدهد و اعتراضات هم‌کاری از پیش نبرد.
* با رفتن آقا جمشید، در سال‌های ۲۰۱۷، ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ سرمربیگری تیم‌ملی را به شعبان ترکیه‌ای دادند که نتوانست نتیجه بگیرد و حتی یک سهمیه المپیک هم نگرفت. چون برای کسب سهمیه و موفقیت در المپیک عزمشان را جزم کرده‌اند، او را برای المپیک توکیو تغییر دادند و الکساندر پتروویچ روسی سرمربی تیم‌ملی آذربایجان شد. او هم به من اعتقاد دارد. در اردو‌ها همیشه بالای سر من بود و عملکردم را زیرنظر داشت و معتقد بود می‌توانم سهمیه المپیک را کسب کنم.
* روس‌ها برخلاف ایران، اصلا به بدنسازی و کار‌های بیرون از تشک کشتی اعتقادی ندارند و همه چیز را روی تشک کشتی برنامه‌ریزی می‌کنند. مرورفن، تمرین کشتی، حتی بدنسازی و همه امور را فقط روی تشک انجام می‌دهند.
* در جام جایزه بزرگ ۲۰۱۹ اول شدم و قرار بود برای کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ اروپا به میزبانی مجارستان کشتی بگیرم که به‌دلیل شیوع کرونا، آن مسابقات لغو شد و من‌هم به سنندج برگشتم تا شرایط عادی شود. به‌من خبر می‌دهند دوباره در تمرینات و اردو‌ها شرکت کنم.
* از ابتدای شیوع کرونا و تعطیلی برنامه‌های کشتی اذربایجان، آمدم سنندج و همین جا تمرین می‌کنم تا از امادگی دور نشوم. سالن‌ها به خاطر کرونا تعطیل هستند و تمریناتم را با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و ضدعفونی کردن وسایل ورزشی انجام می‌دهم. بیشتر کار‌های دویدن، کوه‌پیمایی و بعضی مواقع هم در صورت امکان مرورفن و تمرین کشتی می‌کنم.
* فعلا که مرز‌ها بسته است، هروقت شرایط عادی شد و خواستند اردو‌ها را شروع کنند، خودشان زنگ می‌زنند و خبر می‌دهند تا من هم بروم.