به گزارش خبرورزشی ، در روز‌های اخیر و با شروع تمرینات تیم‌های لیگ برتری چند بازیکن شاخص رباط پاره کرده‌اند. همه در نگاه اول این‌طور قضاوت کرده‌اند این پارگی رباط به خاطر تصمیم سازمان لیگ برای شروع دوباره بازی‌های لیگ برتر بوده و اگر سازمان لیگ بازی‌ها را تعطیل می‌کرد این مشکلات به وجود نمی‌آمد. این در حالی است که لیگ برتر خیلی از کشور‌های دیگر هم به بهانه شیوع ویروس کرونا تعطیل شده بود و اکنون بازی‌ها را از سر گرفته‌اند.
مرتضی تبریزی، رضا آذری، محمد انصاری، امیرحسین حسین زاده و... رباط پاره کرده‌اند و احسان قهاری بازیکن تیم نساجی هم مشکوک به پارگی رباط است. تعداد بازیکنانی که این فصل از ناحیه رباط صلیبی دچار مصدومیت شده‌اند بیش از ۱۰ بازیکن است. این آسیب‌دیدگی برای هر بازیکنی می‌تواند تلخ و ناراحت‌کننده باشد، چون بازیکنی که رباط پاره می‌کند دست‌کم هفت، هشت ماه دور از میادین خواهد بود و از سویی در آینده در معرض آسیب‌دیدگی دوباره قرار می‌گیرد. مصدومیت رباط از آن جهت سخت است که این عضو مدیریت دامنه حرکتی زانو را برعهده دارد. برای چرایی پارگی رباط در روز‌های اخیر با دکتر زارع پزشک تیم گل‌گهر و همچنین رحیم‌پور بدنساز تیم پرسپولیس صحبت کردیم.
زارع: نداشتن تمرکز علت اصلی آسیب‌دیدگی‌هاست
دکتر زارع ابتدا در صحبت‌هایش رباط صیلبی را این چنین توضیح داد: ACL یا همان رباط صیلبی که به رباط قدامی معروف است متصل‌کننده ساق و ران پاست که دامنه حرکتی زانو را مدیریت می‌کند. زمانی که زانو جلو- عقب می‌رود توسط این رباط مدیریت می‌شود. دامنه چرخشی و اینکه زانو چقدر باز شود یا باز نشود برعهده رباط صلیبی است. البته یک رباط دیگر هم در پا وجود دارد که PCL یا رباط خلفی نام داد. رباط قدامی ضعیف‌تر از رباط خلفی است، اما دامنه حرکتی آن بیشتر است و به همین خاطر در معرض آسیب‌دیدگی بیشتری قرار دارد. این دو رباط به صورت ضربدری در زانوی بازیکن فعالیت می‌کنند.
پزشک تیم گل‌گهر در پاسخ به این سؤال که چرا رباط پاره می‌شود؟ گفت: در چند حالت رباط بازیکن پاره می‌شود. یکی زمانی است که بازیکن فشار بیش از اندازه به زانوی خود وارد می‌کند به خصوص هنگام چرخش‌ها. زمانی که بازیکن به هوا می‌پرد تا ضربه سر بزند در فرود، گاهی با پارگی رباط مواجه می‌شود که یکی از علت‌ها می‌تواند ناهمواری زمین باشد. همچنین درگیری با بازیکن حریف. در چنین شرایطی بازیکن روی زانوی خود دچار چرخش می‌شود. گاهی این اتفاق برای بازیکن سرعتی رخ می‌دهد. متناسب با شرایط بازی تصمیم می‌گیرد سرعت خود را کم کند. علت‌های پارگی رباط هم متفاوت است. بازیکنان در این برهه از شرایط انتظار دارند در همان آمادگی گذشته به‌سر ببرند. مربیان هم از بازیکنان انتظار دارند در چنین شرایطی ایده‌آل فوتبال کنند که این انتظار اشتباهی است. در گذشته بازیکنان در شرایط خوبی قرار داشتند و به طور منظم تمرین می‌کردند، اما سه ماه است فوتبالیست‌ها تمرین نداشته‌اند یا اگر تمرین داشته‌اند به صورت انفرادی بوده؛ الان بازیکنان در اوج آمادگی نیستند و هماهنگی عصب و عضله بازیکنان ضعیف است و طبیعی است کارایی گذشته را نداشته و در معرض آسیب‌دیدگی بیشتر باشند. یک‌سری نکات دیگر هم در این بین وجود دارد؛ فشار ناشی از تمرین، ترس از کرونا، کم‌خوابی و... دلایل این‌چنینی هم موجب می‌شود بازیکن در تمرین تمرکز لازم را نداشته باشد و در چنین شرایطی ریسک مصدومیت افزایش پیدا می‌کند. خواب کافی، تغذیه مناسب و مصرف مایعات به اندازه لازم می‌تواند مانع‌های جدی برای جلوگیری از مصدومیت باشد. در این بین زمین‌های ناهموار هم می‌تواند یکی از دلایل پارگی رباط باشد.
دکتر زارع در پاسخ به این سؤال که چرا بازیکن مصدوم وقتی به زمین برمی‌گردد دوباره ترس از مصدومیت دارد؟ گفت: این ترس طبیعی است. بازیکنی که رباطش پاره می‌شود وقتی به زمین برمی‌گردد از همان ناحیه در خطر مصدومیت دوباره قرار دارد. او بیشتر این میزان خطر را نسبت به بازیکنی که از ناحیه رباط آسیب ندیده، احساس می‌کند. این موضوع طبیعی است. مگر اینکه بازیکنی که رباط پایش آسیب دیده در بازگشت برنامه‌ای برای بالا بردن توان عضلات خود داشته باشد و آن‌ها را تقویت کند. نباید به این خاطر به بازیکنی که رباط پایش آسیب دیده خرده گرفت. به واقع بازیکنی که رباط پایش پاره می‌شود در بازگشت به میدان باید بیشتر احتیاط کند یا به نوعی مراقبت بیشتری از خود داشته باشد.
رحیم‌پور: فوتبالیست‌ها حرفه‌ای تمرین می‌کنند، اما حرفه‌ای زندگی نمی‌کنند
بدنساز تیم پرسپولیس در خصوص علت پارگی رباط فوتبالیست‌ها به خصوص در روز‌های اخیر می‌گوید: علت‌های متفاوتی برای پارگی رباط بازیکنان وجود دارد. یکی می‌تواند تعطیلی سه ماهه بازی‌ها باشد. در این سه ماه البته بازیکنان به صورت انفرادی تمرین کردند، اما این تمرینات، تمرینات تخصصی فوتبال نبوده. کم‌تمرینی و بی‌تمرینی در سه ماه اخیر بازیکنان را در معرض خطر مصدومیت قرار داده است.
مظاهر رحیم‌پور صحبت‌هایش را این چنین ادامه می‌دهد: خیلی مهم‌تر از اینها، ویژگی‌ها و شخصیت اجتماعی بازیکنان است. یک بازیکن ممکن است به صورت حرفه‌ای تمرین کند، اما زندگی حرفه‌ای نداشته باشد. این مصداق بازیکنی است که به موقع سر تمرین حاضر می‌شود و با جدیت تمرین می‌کند، اما خواب کافی ندارد و تغذیه اش تغذیه یک فوتبالیست حرفه‌ای نیست. هر چند فشار تمرینات هم می‌تواند منجر به مصدومیت بازیکنان شود. واقعیت این است که اکثراً مربیان بدنساز ما تحصیلات آکادمیک دارند. این یک واقعیت است. تمرین‌ها به طور حتم بر اساس برنامه و میزان توان تیم در این برهه از زمان تعیین می‌شود. بااین حال در این برهه از زمان مخالف دو جلسه تمرین کردن هستم به خصوص در این روز‌های گرم. وقتی تیم صبح تمرین می‌کند املاح زیادی را از دست می‌دهد و زمان می‌برد که ریکاوری شود. بر همین اساس معتقدم دو جلسه تمرین کردن در این روز‌های گرم یک اشتباه بزرگ است.
بدنساز تیم پرسپولیس حرف‌هایش را این چنین به پایان برد: گاهی اوقات پارگی رباط بازیکنان به خاطر برخورد است. نمونه اش در پرسپولیس محمد انصاری در برخورد با سیامک نعمتی آسیب دید. شنیدم مرتضی تبریزی هم با بازیکن حریف برخورد کرده. در برخورد‌ها چاره‌ای برای فرار فوتبالیست‌ها وجود ندارد. به واقع در برخورد‌ها مصدومیت اجتناب‌ناپذیر است. نکته مهم‌تر وقتی بازیکنی مصدوم می‌شود باید بیشتر به خودش برسد و مراقب خود باشد، اما گاهی شاهد هستیم که چنین بازیکنانی بدون ترس از مصدومیت دوباره رفتار می‌کنند که این اشتباه است.
حق با پزشک استقلال بود یا بدنساز؟!
از صحبت‌های پزشک تیم گل‌گهر و همچنین مربی بدنساز تیم پرسپولیس می‌توان این‌گونه نتیجه گرفت بازیکنی که زندگی اجتماعی آماتورگونه‌ای دارد هر لحظه در خطر مصدومیت است حتی اگر به صورت حرفه‌ای تمرین کند. نمی‌شود فشار تمرینات و همچنین وضعیت نامساعد برخی زمین‌ها را در آسیب‌دیدگی‌ها نادیده گرفت.
مربی بدنساز مقصر است؟ این اتهامی بود که از سوی کاوه ستوده به بدنساز تیم استقلال زده شد. این رفتار بعد از پارگی رباط مرتضی تبریزی و رضا آذری اتفاق افتاد. البته بعد از اظهارات کاوه ستوده، فرهاد مجیدی با انتشار استوری از مربی بدنساز تیم حمایت کرد. بدون شک این پریدن‌ها در فوتبال اشتباه است. همان‌طور که پزشک تیم استقلال به وظایف خود آشناست و از پزشکی می‌داند مربی بدنساز استقلال هم درس خوانده و می‌داند تمرینات تیم را به چه صورت طراحی کند که بازیکن آسیب نبیند. کاش به جای این پریدن‌ها باشگاه‌ها روی زندگی اجتماعی بازیکنان خود حساس می‌شدند و بهتر بازیکنان را کنترل می‌کردند. همان کاری که در فوتبال حرفه‌ای از سوی باشگاه‌ها انجام می‌شود. هیچ دوربینی در زندگی شخصی فوتبالیست‌ها وجود ندارد، اما باشگاه‌های حرفه‌ای با آزمایشاتی که از بازیکنان می‌گیرند به خوبی توجه می‌شوند فوتبالیست چطور زندگی می‌کند. بازیکنی تخطی کند نه تنها جریمه می‌شود بلکه موقعیت فنی اش به خطر می‌افتد و در نتیجه دستمزدش هم کاهش خواهد یافت چراکه بازیکن در فوتبال حرفه‌ای قرارداد مشخصی ندارد و دستمزدش براساس عملکردش خواهد بود. مصدومیت زمانی در فوتبال کمرنگ می‌شود که فوتبالیست حرفه‌ای زندگی کند. البته در چنین وضعیتی هم گریزی از آسیب‌دیدگی‌ها نیست، اما شدت و تعداد مصدومیت‌ها کمتر می‌شود.
نکته جالب توجه در صحبت‌های دکتر زارع این بود وقتی بازیکنی تمرکز خود را در زمین به هر بهانه‌ای از دست می‌دهد در معرض مصدومیت قرار می‌گیرد! این آلارم خوبی است برای این دست از بازیکنان. اینکه در چنین شرایطی به زمین نروند. دکتر رحیم‌پور هم به یک نکته طلایی اشاره کرد؛ فوتبالیست‌ها در ایران حرفه‌ای تمرین می‌کنند، اما زندگی اجتماعی‌شان حرفه‌ای نیست بدین صورت که به اندازه نمی‌خوابند...
فوتبالیست یک کالای تجاری گرانبهاست و طبیعتاً باید به خوبی از سوی باشگاه مراقبت شود.
