به گزارش خبرورزشی، لیورپول قهرمان شده بود که حساس‌ترین بازی دور برگشت لیگ برتر بین منچسترسیتی و لیورپول برگزار شد. اگر سیتی در بازی هفته قبل (هفته ۳۱ مقابل چلسی) هر ۳ امتیاز را از دست نداده بود، بازی هفته ۳۲ در ورزشگاه اتحاد می‌توانست فینال لیگ برتر باشد. اگر چه فاصله لیورپول با سیتی آنقدر زیاد شده بود که حتی در صورت شکست در آن بازی هم می‌توانستند در هفته ۳۳ قهرمان لیگ برتر شوند. در هر حال لیورپول با شکست سیتی مقابل چلسی قهرمان لیگ برتر شد و هفته بعد به شهر منچستر رفت تا با آبی‌ها بازی کند. آن بازی با پیروزی خیره‌کننده ۴ بر صفر سیتی تمام شد. این سنگین‌ترین شکست یورگن کلوپ در روز‌های حضورش روی نیمکت لیورپول بود.
رسانه‌های انگلیسی، بازیکنان لیورپول را دلیل این شکست معرفی کردند. عده‌ای گفتند آن‌ها عمداً باختند. عده‌ای هم گفتند بازیکنان به دلیل قهرمانی در هفته پیش، انگیزه‌ای برای این بازی نداشتند، اما کلوپ گفت کوچک‌ترین تردیدی به بازیکنانم ندارم. آن‌ها همان بازیکنانی هستند که قاطعانه‌ترین قهرمانی لیورپول را به ارمغان آوردند و دلیلی ندارد به آن‌ها شک کنم.
این حرف‌های کلوپ کاملاً با رفتار برخی مربیان ایرانی در تعارض و تقابل است. آن‌ها که اصولاً به همه چیز مشکوک هستند و اطمینانی در زمینه وفاداری بازیکنان‌شان ندارند. از نظر آن‌ها هر بازیکنی مستعد خیانت است مگر آنکه خلافش ثابت شود.
کلوپ در پایان بدترین بازی تیمش در زمان هدایت قرمز‌های بندر لیورپول، درس مربیگری داد. مربی یا به بازیکنانش اعتماد و اعتقاد دارد یا ندارد. اگر اعتماد دارد از آن‌ها بازی می‌گیرد و در صورت هر عملکردی از آن‌ها دفاع می‌کند. اگر هم اعتماد ندارد، دلیلی ندارد از آن‌ها استفاده کند و در صورت عملکرد نامناسب به آن‌ها بتازد.
نکته دیگر در مورد کلوپ، احترام است. احترام به پپ گواردیولا یعنی بزرگ‌ترین و تنها رقیبش در راه قهرمانی و احترام به همه حریفان. او فصل قبل و بعد از قهرمانی منچسترسیتی اعلام کرد سیتی شایسته‌ترین تیم برای قهرمانی بود (دقیقاً همان جمله‌ای که گواردیولا این فصل و بعد از قطعی شدن قهرمانی لیورپول گفت) و این فصل هم گفت افتخار می‌کند که در لیگی قهرمان شده که بهترین مربی جهان در آن مربیگری می‌کند. بیاموزیم به هم احترام بگذاریم نه آنکه به هم بتازیم و یکدیگر را تحقیر کنیم. در فوتبال دنیا همه چیز در دانش مربیان، توانایی آن‌ها در کنترل تیم، به کارگیری متخصصان مختلف (تغذیه، بدنسازی، تمرین و آنالیز) و همین‌طور دید خوب برای کوچینگ محدود می‌شود و همین عناصر، جایگاه مربیان را رقم می‌زند، اما خوب می‌دانیم که در ایران خیلی چیز‌ها به حضور مربیان روی نیمکت تیم‌های خاص منجر می‌شود که «ارتباط» مهمترین عنصر در میان اینهاست. شاید همین فاکتور معلول موجب شود احترام را درست نیاموزیم و درست به کار نبندیم.
