خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ سال ها قبل وقتی برای رقابت های جام جهانی 1998 فرانسه آماده می شدیم، تیم ملی ایران یک قربانی ویژه داشت؛ او کسی نبود به جز تومیسلاو ایویچ که جمله معروفش این بود: من 11 کماندو برای تیم ملی می خواهم.
ایویچ که در همان بدو ورود به ایران متوجه فوتبال دیمی، لیگ بی اعتبار و کم رونق و مدیریت ضعیف ما شد، سعی کرد همان تیم را دوباره بسازد. مربی و مدرس ممتاز فوتبال دنیا بازیکنان ما را به داخل سالن برد و فوتبال را در ابعاد کوچک با آنها تمرین کرد.
فهم و درک فوتبال ایران اما با تغییرات مدنظر ایویچ سازگار نبود؛ محصول این ندام کاری ها که بی ارتباط با مسائل فرهنگی و علمی نیز نبود، از یک توطئه کثیف برای بی اعتبار کردن ایویچ رونمایی کرد. او در یک بازی تدارکاتی، طوری قلع و قمع شد که پس از اخراج از تیم ملی ایران، در قامت مربیگری هرگز قدم علم نکرد. کمر ایویچ در تیم ملی ایران شکست.
تقریبا 20 سال گذشت تا همه بفهمند ایویچ که بود، چرا آمد و چطور تیم ملی را در راه بازی های سخت و طاقت فرسای جام جهانی 98 آماده کرد؛ دقیقا 20 سال زمان برد تا واقعیت برای افکار عمومی برملا شود.

آنچه در پرونده مارک ویلموتس می بینیم، اتفاقی نیست که ظرف یکسال رخ داده باشد. نحوه انتخاب او، طرز قرارداد بستن و طنازی به این مناسبت که ما یکی مثل کی روش را پس زدیم و اینک یک مربی بهتر، با اخلاق و منش والا به تیم ملی آوردیم، اوج هنر مدیران ورزش کشور بود.
با این همه خسارت عظیمی که ترکش های قرارداد ویلموتس به این فوتبال وارد کرد به لحاظ فرهنگی و ادراک عمومی، با گذشته تفاوت اساسی داشت. مردم دیگر 20 سال به ماجراهای ایویچ و تیم ملی فکر نکردند؛ بلکه در همان اوایل کار ویلموتس متوجه شدند چه کلاه گشادی سرشان رفته است.
یکسال زمان کافی بود تا حقایق به طور واضح مشخص شوند و به تاریکخانه فوتبال ایران نور بتابد. افکار عمومی از دوران ایویچ گذر کرد و به کی روش رسید. با ویلموتس زندگی کرد و زودتر از خیلی ها متوجه نگاه کاسبکارانه ویلموتس و اشتباه مسلم افرادی که با او قراردادی را منعقد کردند شد.
مسولان، ضرری هنگفت را به فوتبال کشور وارد کردند. خسارتی عظیم و وحشتناک؛ اما دیگر قرار نیست برای رسیدن به واقعیت، 20 سال منتظر بمانیم. مردم جلوتر از مدیران فوتبال ایران قرار دارند و دیگر اسیر این بازی ها نمی شوند.