اینکه رقم دقیقش چقدر است، تفاوتی ندارد اما مسئلهای که مهم است، نحوه مدیریت هزینه در این دو باشگاه است. دقت کرده باشید، هر مدیری بر مسند امور این دو باشگاه قرار میگیرد، دو سیاست در پیش میگیرد؛ اول بدهی مالی مدیر قبلی را علم میکند و به باد انتقاد میگیرد و بعد چند میلیارد روی دست باشگاه میگذارد و خداحافظ.

این بساطی است که در دو باشگاه سرخابی پهن است و کسی ایرادات را گردن نمیگیرد. در فوتبالی که ادعای حرفهای دارد باید مدیرانش لااقل درک کوچکی از مدیریت بحران و هزینه داشته باشند. به طور مثال سیدرضا افتخاری مدیرعامل استقلال روز گذشته در اظهارنظری عجیب عنوان کرد که دولت باید بدهیهای استقلال را صفر کند تا مدیر فعلی مشکلی بابت پاسخگویی به شکایت طلبکاران نداشته باشد! واقعاً این چه کاری است؟ اگر قرار باشد دولت 70 میلیارد بدهی مدیران استقلال را یکجا پرداخت کند و بدهیهای پرسپولیس را هم بدهد، آنوقت نقش مدیرانی چون افتخاری و علیاکبر طاهری چیست؟ آیا دولت بعدی هم باید بدهی این هیأت مدیرهها را هم تقبل کند؟ درآمدزایی که نیست، روزمرگی هم که وجود دارد، پس فایده حضور آقایان چه چیزی است؟ افتخاری خیلی هنر کند، پاسخگوی هزینههای همین هیأت مدیره در فصل نقل و انتقالات ابتدای فصل باشد. این که نشد کار. هر مدیرعاملی به پشتوانه حمایت و امضای اعضای هیأت مدیره میلیاردها تومان هزینه میکند و سوژه مصاحبه مدیر بعدی را به وجود میآورد. در همین استقلال و پرسپولیس مدیرانی بودهاند که از ترانسفر بازیکن درآمدزایی میکردند و از حمایتهای دولت بینیاز بودهاند. افتخاری هم به جای اینکه دست به دامان دولت شود هنر به خرج دهد و از طریق اسپانسر و حامیان مالی و کمکهای جانبی پول قراردادهای نجومی بختیار رحمانی، آرش افشین، امین حاجمحمدی، پادوانی و بقیه را جور کند که همین چند نفر چند سال بعد میشوند طلبکاران استقلال. صدالبته در ماجرای بدهی باشگاهها نباید یکطرفه به قاضی رفت. مثلاً شاید اگر قضیه حق پخش تلویزیونی حل میشد، باشگاهها امروز تا این حد بدهیهای انباشته نداشتند.