دیروز نوشتم علیرضا منصوریان از نشستن روی نیمکت سرمربیگری استقلال ذوقزده شده و اشتباهاتی مرتکب میشود که دود آن اولین نفر به چشم خودش میرود. نوشتم و انتقاد کردم هرچند خوب میدانستم علیرضا منصوریان آدم انتقادپذیری نیست یا حداقل جنبه کمی در شنیدن انتقاد دارد.
لازم باشد باز هم مینویسم و انتقاد میکنم اما آنچه امروز مرا به نوشتن وامیدارد، تولد یک مربی جدید بود.
شاید خیلیها تصور کنند علیرضا منصوریان روز بازی با سپاهان اصفهان از پیله بیرون آمد و دوباره متولد شد ولی به اعتقاد نگارنده دوشنبه شب این اتفاق افتاد.
علیرضا منصوریان در برنامه 90 دوشنبه شب متولد شد. نه آن لحظهای که بحث جوانگرایی و بنزین سبز را مطرح کرد و نه حتی زمان اعتراف به حرکات اضافی و «شو» بازی کردن کنار زمین بلکه آنچه علیرضا منصوریان را بزرگتر جلوه داد یک جمله کلیدی بود: «بله، بله اگر مهدی رحمتی رضایتنامه بخواهد به او میدهیم!»
از مشخصات مربیان بزرگ جسارت و مبارزه با بازیکنسالاری است. دیروز نوشتیم علیرضا منصوریان فقط ادای کارلوس کیروش را درمیآورد و امروز مینویسیم دیگر ادا درنمیآورد. علیرضا منصوریان با برخورد قاطع با یک ستاره نیمکتنشین و ناراضی ثابت کرد حداقل یک چیزهایی در مبارزه با بازیکنسالاری از کارلوس کیروش آموخته است. فوتبالیست ستاره یا ستاره فوتبالیست هر قدر هم بزرگ باشد، از تیم بزرگتر نیست. منصوریان همچون کارلوس کیروش بدون ترس از عواقب تصمیم خود ریسک کرد و جواب هم گرفت.
علیرضا منصوریان هنوز هم اشکالات زیادی دارد. برای نمونه میتوان به کنفرانسهای مطبوعاتی (قبل و بعد از مسابقه) و نحوه پاسخگویی به سؤالات خبرنگاران و اساساً جملات عجیب و غریب او در مصاحبههایش اشاره کرد که تبعات زیادی به دنبال دارد. سرمربی تیم بزرگ استقلال هنوز نمیداند هر عبارتی که به کار میبرد یا هر حرفی که میزند میتواند حواشی بزرگی به دنبال داشته باشد و به عبارت سادهتر برای مصاحبههای خود استراتژی ندارد.
در واقع هنوز هم نقدهایی به او وارد است اما مبارزه با بازیکنسالاری و جوانگرایی شروع خوبی برای یک مربی جوان بود که سودای بزرگی در سر دارد.
