متأسفانه در ایران داوری شغل رسمی و سازمانی محسوب نمیشود. شاید خیلیها ندانند كه رسیدن به قضاوت در فینال المپیك، فینال جام باشگاههای جهان یا فینال جام ملتهای آسیا همواره به واسطه عشق و علاقهای بوده كه داوران ایران در دل داشتند. آنها بر خلاف كارمندان فدراسیون كه با این مجموعه قرارداد همكاری دارند پروژهای كار میكنند! یعنی برای هر بازی از آنها دعوت به همكاری میشود. این قاضیان سیاهپوش رنج سفر به اقصی نقاط ایران را به جان خریده و برای سوت زدن هر شرایطی را تحمل میكنند. در یك بازی سیلی میخورند و در یك بازی خانوادهشان مورد هتاكی قرار میگیرد. در یك مسابقه سنگ به سمتشان پرتاب میشود و در دیداری دیگر دستجمعی بر سرشان میریزند و كتكشان میزنند تا فقط برای همان یك بازی(!) مبلغی جزئی دریافت كنند. نوع كار داوران ایران ظاهراً برای فدراسیون فوتبال تفاوتی با نقاش ساختمانی ندارد. آنها هر زمان هم میخواهند دیوارهای راهروهای فدراسیون را رنگ كنند نقاش میآورند و كار را برای یك یا دو روز به او میسپارند. با این تفاوت كه قطعاً پول نقاش را قبل از ترك ساختمان تمام و كمال به او میدهند ولی داوران همیشه از فدراسیون طلبكارند! با احترام به همه نقاشهای زحمتكش ساختمانی كه آنها هم نه بیمه هستند و نه حقوق بازنشستگی دارند داوران هم از این حیث هیچ فرقی با این قبیل مشاغل ندارند و هرگز نمیتوانند روی حقوق بازنشستگی حساب باز كنند چرا كه اصلاً وجود خارجی ندارد...