فرعونهای كوچك ما چه كارها كه نمیكردند! اما سیل پول كه آمد، تازه فهمیدیم چه چیزهایی را با خودش برد. تا قبل از آن نگاه فوتبالیستهای ما به مستطیل سبز بود و گوششان به سكوها اما پول كه رسید، چشم خیلیها به اسكناس سبز خیره شد و گوشها به گوشی تلفن دوخته تا زنگی جدید بزنند و صفرهای بیشتری وعده بدهند. حالا هنوز هم كه دلمان یاد فوتبالهای ناب میكند، ژست پدربزرگها را میگیریم و میگوییم: «شهرآورد هم شهرآوردهای قدیم» اما انصافاً شهرآورد هم شهرآوردهای قدیم. آن زمان كه یك طرف ناصرخان حجازی، منصورخان پورحیدری، بیوك جدیكار عزیز، رضا احدی دوستداشتنی، عارف قلیزاده محترم و غلامحسین مظلومی جسور بودند و طرف دیگر عزیز اصلی قلدر، همایون بهزادی سرطلایی، حمید شیرزادگان پاطلایی، صفر ایرانپاك مؤدب، كاظم سیدعلیخانی و مجید سبزی مظلوم و البته هادی نوروزی و مهرداد اولادی جوانمرگ. مردانی كه نسل ما و قبل از ما با اغلب آنها نوستالژی دارند و خاطرهبازی كردهاند. امروز شهرآورد سوت میخورد، كلی هیاهو به پا میشود، جنجال فراوانی راه میافتد، از داخل زمین تا سكوها اما بالاخره سوت پایان زده میشود و این مسابقه هم با همه خوبی و بدیهایش جزئی از دفترچه خاطراتمان میشود. دفترچه خاطراتی كه زمانی بسیاری از اسامی كه حالا آنها را «فقید» می نامیم، نقش اول خاطرات فوتبالیمان بودند. مردانی كه تماشای شهرآورد با آنها حال و هوای دیگری داشت. اصلاً شهرآورد با آنها پررنگتر بود. آنهایی كه حالا از آسمان چشم به این بازی میدوزند. حالا كه وقت شهرآورد میرسد، خاطراتی كه با شما داریم، ذهن و چشممان را تحریك میكند. دلمان میخواست شما هم بودید اما افسوس كه به حكم قانون بیرحمانهای به نام «جبر زمانه» باید تماشاگران آسمانی بازی باشید.
خیلی دلمان میخواست این را نگوییم اما: «شهرآورد هم شهرآوردهای قدیم.»
