به گزارش خبرورزشی، او در حالی با شماره ۷ مسعود شجاعی بازی کرد که به نظر میرسید برای پوشیدن پیراهن شماره ۱۰ شایستهتر باشد. سامان قدوس با نمایش خود همه را به یاد «روبرتو باجو» انداخت؛ ستارهای دوستداشتنی که با هر دو پای خود قدرت بازی و مانور دارد. روبرتو باجو هم اینچنین بود، راستپا اما با پای چپش هم یک کارهایی میکرد. قادر بود به عنوان مهاجم و حتی مهاجم سایه و پشت فوروارد هم بازی کند.
سامان قدوس هم خصوصیاتی مشابه باجو دارد. او میتواند بازی را آرام کند و سپس تیر خلاصی را بزند. هنرمند است و توانایی دریبل و شوت را دارد. در بازی دوستانه با پاناما تماشاگران ایرانی گوشهای از این هنرها را در ساقهای قدوس دیدند و باور کردند او یک شماره ۱۰ است.
لابد میپرسید؛ شماره ۱۰ که بر تن کریم انصاریفرد، زننده گل اول ایران به پاناماست. پس چرا قدوس؟
پاسخ روشن است؛ شماره ۱۰ یک اصطلاح شناخته شده در فوتبال دنیاست. شاید استثنایی همچون هری کین هم پیدا شود که به عنوان مهاجم نوک شماره ۱۰ بپوشد اما معمولاً این پیراهن به بازیکنان تکنیکی، هنرمند و هافبک - مهاجم واگذار میشود؛ بازیکنانی نظیر سامان قدوس که تأثیری عالی بر روند بازی تیم خود دارند، وجودشان برای تیم مهم است و ضمن دریبل زدن و انجام حرکات مارپیچ برای گذر از مدافع حریف، قادرند از توپهای مرده یک گل بسازند.
روبرتو باجو نیز چنین خصوصیاتی داشت. شماره ۱۰ جادویی تیم ملی ایتالیا که یک دور کامل در تمام تیمهای باشگاهی این کشور زد. فوتبالدوستان هرگز خاطرات هنرنمایی و جادوی باجو با توپ را فراموش نخواهند کرد. گلهایی که با پیراهن فیورنتینا به ناپولی زد یا همراه یوونتوس به آن شکل شگفتانگیز دروازه تورینو را در شهرآورد گشود. همینطور گشودن دروازه اینتر از روی ضربه ایستگاهی با پیراهن آثمیلان و... از همه به یادماندنیتر گلی که به چکسلواکی سابق در جام جهانی ۱۹۹۰ همراه با ایتالیا زد؛ گلی نادر، باشکوه و فراموشنشدنی! حالا تیم ملی ایران صاحب یک باجوی ساکن سوئد شده است. مردی ۲۴ ساله که به خاطر نام ایران قید پیراهن تیم ملی سوئد را زد و باید قدرش را بدانیم.
سامان قدوس به اعتقاد نگارنده میتواند همان شماره ۱۰ واقعی فوتبال ایران باشد. شماره ۱۰ که طی سالهای گذشته در تیم ملی کشورمان به اشتباه به تن مهاجمان نوک پوشانده شده است. از قدوس در جام جهانی روسیه بیشتر از این هم خواهیم شنید. باور کنید!