سرمقاله| چرا باید قید ۷٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تومان را بزنند؟!

خبرورزشی/ فرهاد اشراقی: بحث‌های زیادی در مورد جدایی امید ابراهیمی و وحید امیری مطرح شده است. از اول هم مشخص بود که با توجه به درخشش تیم ملی در جام جهانی نفراتی، چون سیدمجید حسینی، امید ابراهیمی، وحید امیری، علیرضا بیرانوند و... پیشنهاداتی دریافت می‌کنند. به طور طبیعی وقتی دلار ۸۰۰۰ تومان می‌شود، اگر شما به لیگ عراق هم ترانسفر شوید ۴، ۵ برابر ایران پول می‌گیرید چه رسد به لیگ ترکیه و قطر و... درواقع هر بازیکنی هم جای این نفرات بود، می‌رفت و اگر باشگاهی به زور جلوی آن‌ها را بگیرد، مسلماً ضرر می‌کند چراکه وقتی طرف به هر دلیلی مجبور شود قید ۶، ۷ میلیارد پول را بزند، طبیعی است که برای بازی در استقلال و پرسپولیس انگیزه ندارد. حالا چه جناب فتحی به او بگوید «آقامجید عزیز» و چه بگوید حسینی!
در فضایی که به خاطر یک میلیون تومان خیلی‌ها در زندان هستند و عده‌ای اراذل و اوباش به خاطر ۲۰۰ هزار تومان با چاقو و قمه به مردم حمله می‌کنند، اینکه بیرون گود بنشینی و بگویی به پیراهن قرمز و آبی تعصب داشته باش، نه تنها کار درست و قشنگی نیست که عین بی‌انصافی و بی‌وجدانی است. آن‌هایی که امروز به سیدمجید می‌گویند نرو، آیا می‌دانند اکبر افتخاری چطور روزگار را گذراند؟ آیا از رضا نعلچگر خبر دارند؟ آیا می‌دانند حتی ناصر حجازی به خاطر گذران امور زندگی سال ۶۵ به بنگلادش رفت؟ یکی مثل بیرانوند هم اگر قبول کرده نیم‌فصل بماند، یا خیلی عاشق است یا شک نکنید ۶ ماه دیگر پشیمان می‌شود. عشق به پرسپولیس و استقلال هرقدر تشدیددار باشد، بالاتر از عشق به زن و بچه نیست. زنده‌یاد حجازی روزی می‌گفت: «من در مقطعی به خاطر پول از استقلال جدا شدم و در مقطعی هم به بنگلادش رفتم، اما اصلاً پشیمان نیستم و اگر زمان به عقب برگردد، باز هم همین کار را می‌کنم.» تازه حجازی وقتی این حرف‌ها را می‌زد که دلار هنوز ۱۰۰۰ تومان بود!