یادداشت| قهرمانی چه بهایی می‌خواهد؟

خبرورزشی/کاوه علی‌اسماعیلی: حالا برخی می‌خواهند موفقیت بزرگ را کمرنگ جلوه دهند؛ البته این دسته از افراد، با چشمان بسته مشغول زندگی هستند وگرنه سخت نیست که به یاد بیاوریم سرخپوشان از چه پرتگاهی برای رسیدن به فینال آسیا و قهرمانی منطقه غرب عبور کردند. سخت‌ترین قرعه ممکن برای سرخ‌ها رقم خورد. در مرحله گروهی با ازبک‌ها، قطری‌ها و اماراتی‌ها کشتی گرفتند. سپس با تیم خوب و قابل احترام الجزیره مصاف دادند. تیمی از گروهی که تراکتورسازی و الغرافه و الاهلی در آن بودند، صعود کرده بود. پرسپولیس به سختی از سد الجزیره عبور کرد و سپس به الدحیل رسید. خیلی‌ها گفتند دیگر کار تمام است، به دحیل می‌بازد و حذف می‌شود ولی این تیم که هرگز شکست نخورده بود و بازی رفت را هم با پیروزی پشت سر گذاشت، در آزادی زانو زد. همین حرف‌ها را در مورد السد هم زدند ولی پرسپولیس باز هم شاهکار کرد و حالا این تیم، مزد شجاعت خود را گرفت. مزد اعتماد به برانکو و شاگردانش. مزد اتحاد هواداران و تیم سر به زیری که تشکیل شده است. تیمی بدون طارمی، مسلمان، رضاییان، صادقیان، اوکراینی‌ها، احمدزاده و هر کس که حاشیه‌ای داشت. این تیم دوست‌داشتنی حالا در فینال به مصاف کاشیما آنتلرز ژاپن می‌رود و هیاهوی بزرگی در انتظارش است، اما آن‌ها شجاع هستند و حتی اگر قهرمان هم نشوند، همه ما مطمئنیم بهترین فوتبال را به نمایش می‌گذارند. آن‌ها یک مربی کاربلد و یک‌سری بازیکن باغیرت دارند با هوادارانی که جان‌شان را برای موفقیت‌های این تیم می‌دهند. قهرمانی، چه بهایی بالاتر از این‌ها می‌خواهد؟