خبرورزشی /  آرتین زهرابی: رضا رشیدپور در برنامه ای که قطع به یقین از پیش هماهنگ شده بود سعی کرد با حضور مدیر محترم شبکه 3 کمی درباره حال و هوای 90 و چرایی توقف ناگهانی این برنامه کنکاش کند.
90 اگر یک برنامه معمولی در سازمان صدا و سیما بود و مخاطبان چندانی نداشت بی تردید این قدر درباره اش بحث نمی شد و آنتن یک برنامه زنده تلویزیونی هم برای لحظات نسبتا طولانی به ماجرای توقف آن اختصاص نمی یافت.
 90 و فردوسی پور لابد آن قدر می ارزند که مدیر شبکه درباره اش سخن بگوید و خبر از حرکت همگان بر مدار قاطعیت بدهد.
تاکید بر این نکته که عادل فردوسی پور در استخدام سازمان صدا و سیماست نیز نشان می دهد که قاطعیت مذکور و آن مدار معروف که قرار است برای سلیقه عموم شکل بگیرد چگونه می اندیشد و چه راهی را بر می گزیند.
در لابه لای بحث محافظه کارانه رشیدپور و مدیر شبکه 3 اما دریافتیم فردوسی پور نباید و اجازه ندارد از خطوط قرمز عبور کند که البته بعضی ها این نکته بدیهی را فراموش کرده اند اهالی رسانه بچه های همین مملکت هستند. ما با خطوط قرمز بزرگ شده ایم و فردوسی پور هم در این سال ها همین رویه را در پیش گرفته است...
این که 90 پخش خواهد شد یا نه یک بحث درون سازمانی است؛ واقعا اگر مدیر شبکه تشخیص بدهد که 90 پخش نشود طبیعتا باید سلیقه اش اعمال شود. از صد تا مثل فردوسی هم در این شرایط کاری ساخته نیست.
در عصر انفجار اینترنت و شیوه جدید خبررسانی، شاید حتی تعطیلی 90 هم دیگر یک بحث خبری مناسب و جنجالی نباشد. می شود از این مرحله گذر کرد؛ چنان که با تعطیلی دو یا 3 هفته ای 90 اتفاق محیر العقولی رخ نداد!
در کوتاه مدت که چنین است، شاید فقط با سپردن ریش و قیچی به دست قاضی القضات زمان روزی متوجه شویم آن چه امروز بر آن اصرار ورزیده شد، حرکتی اشتباه یا صحیح بود...
دلسرد شدن عادل فردوسی پور یا هر برنامه ساز دیگری را امروز نمی توان نقد کرد؛ از رویه و شیوه زندگی ما می شود تشخیص داد به کدام سمت می لغزیم اما ترجیح می دهیم باز زمان درباره همه چیز به قضاوت بنشیند؛ ما عاشق این قاضی عدالت خواه هستیم. هیچ چیز جای گذشت زمان را نمی گیرد...