خبرورزشی/ آرتین زهرابی : ما در تمام سال های گذشته در فوتبال کشور یک رئیس فدراسیون رویایی نداشتیم اما میان همه آنهایی که در فدراسیون، ریاست کردند نمونه ای به نام محسن صفایی فراهانی داریم که نسل پیشروی فوتبال ایران، او را به خاطر می آورد.
صفایی فراهانی پرچمدار موج نو در فوتبال ما بود. فوتبالی که لیگ حرفه ای و برنامه ریزی شده نداشت. فوتبالی که فاقد ساز و کار قانونی و حرفه ای بود. فوتبالی که حتی رقابت های لیگ آن به درستی برگزار نمی شد.
پیش از صفایی فراهانی، لیگ در بی آبرویی مطلق برگزار می شد. اردوهای تیم ملی با من بمیرم و تو بمیری شکل می گرفت و ملی پوشان در خوابگاه ورزشگاه آزادی، شب را به صبح می رساندند. داشتن کمپ تیم های ملی برای ما مثل خواب و خیال بود؛ آنچه کی روش برای ما طراحی کرد به تعبیر بعضی ها ایراد دارد. گیریم که کی روش بد؛ اما کمپ تیم های ملی در دوره کدام رئیس فدراسیون فوتبال ساخته شد؟ راستی او هم بد بود؟
فراموشکاران عالم، وقتی در بدیهی ترین اتفاقات دچار آلزایمر می شوند مسلما همین نکته های ساده را از یاد می برند. انکار بد دردی است؛ وای بر آنهایی که دچار این درد لاعلاج شده اند.
صفایی اما به فوتبال نیم بند ایران اعتبار و آبرو بخشید. در فوتبال ملی، سراغ گزینه های دم دستی و همیشه تکراری نرفت. فراهانی، تیم ملی را در اختیار میروسلاو بلاژویچ گذاشت. پیش از او، ایویچ را به فوتبال ما آورد و همان زمان، اتفاقاتی رخ داد که کی روش امروز تجربه اش می کند.
حمله به ایویچ و بلاژویچ که تیم ملی را تحت فشار قرار داد، بی شباهت به تحرکات امروز نیست. تمام آنهایی که هنوز پس از این همه سال به صفایی فراهانی حمله می کنند و کینه کی روش را در دل دارند، میان اقشار خاص فوتبال ایران دسته بندی می شوند. آنها را می شناسیم و با تفکراتشان آشناییم. اصلا این حرف ماست و نه آنها؛ صفایی فراهانی بدترین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال است! کیست که این نظریه را باور کند؟ حقایق را تا چه وقت می شود انکار و کتمان کرد؟
ما می دانیم درد کجاست. ما می فهمیم مساله از کجا آب می خورد. همه چیز عین روز روشن است؛ قضاوت با شما...
صفایی فراهانی پرچمدار موج نو در فوتبال ما بود. فوتبالی که لیگ حرفه ای و برنامه ریزی شده نداشت. فوتبالی که فاقد ساز و کار قانونی و حرفه ای بود. فوتبالی که حتی رقابت های لیگ آن به درستی برگزار نمی شد.
پیش از صفایی فراهانی، لیگ در بی آبرویی مطلق برگزار می شد. اردوهای تیم ملی با من بمیرم و تو بمیری شکل می گرفت و ملی پوشان در خوابگاه ورزشگاه آزادی، شب را به صبح می رساندند. داشتن کمپ تیم های ملی برای ما مثل خواب و خیال بود؛ آنچه کی روش برای ما طراحی کرد به تعبیر بعضی ها ایراد دارد. گیریم که کی روش بد؛ اما کمپ تیم های ملی در دوره کدام رئیس فدراسیون فوتبال ساخته شد؟ راستی او هم بد بود؟
فراموشکاران عالم، وقتی در بدیهی ترین اتفاقات دچار آلزایمر می شوند مسلما همین نکته های ساده را از یاد می برند. انکار بد دردی است؛ وای بر آنهایی که دچار این درد لاعلاج شده اند.
صفایی اما به فوتبال نیم بند ایران اعتبار و آبرو بخشید. در فوتبال ملی، سراغ گزینه های دم دستی و همیشه تکراری نرفت. فراهانی، تیم ملی را در اختیار میروسلاو بلاژویچ گذاشت. پیش از او، ایویچ را به فوتبال ما آورد و همان زمان، اتفاقاتی رخ داد که کی روش امروز تجربه اش می کند.
حمله به ایویچ و بلاژویچ که تیم ملی را تحت فشار قرار داد، بی شباهت به تحرکات امروز نیست. تمام آنهایی که هنوز پس از این همه سال به صفایی فراهانی حمله می کنند و کینه کی روش را در دل دارند، میان اقشار خاص فوتبال ایران دسته بندی می شوند. آنها را می شناسیم و با تفکراتشان آشناییم. اصلا این حرف ماست و نه آنها؛ صفایی فراهانی بدترین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال است! کیست که این نظریه را باور کند؟ حقایق را تا چه وقت می شود انکار و کتمان کرد؟
ما می دانیم درد کجاست. ما می فهمیم مساله از کجا آب می خورد. همه چیز عین روز روشن است؛ قضاوت با شما...
پی نوشت: انتخابات هیات های فوتبال با این روش منسوخ، بدعت غلطی است که در دوران ریاست فراهانی گذاشته شد و متاسفانه این نکته از نقاط تاریک کارنامه صفایی است. این چرخه غلط در انتخابات هیات ها و البته پیش از آن انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال، همچنان ادامه دارد...
