خبرورزشی/مهدی همدانی: جام ملتهای آسیا کمتر از ۳ هفته دیگر آغاز میشود و تیم ملی فوتبال کشورمان هم به عنوان یکی از مدعیان سنتی فتح این جام، پا به عرصه مسابقات میگذارد. ما به امارات میرویم تا خاطرات تلخ حذف طی ۳ دوره اخیر جام ملتها را از ذهن خودمان پاک کنیم و از قضا مسابقات در کشوری است که برای فوتبال ایران خاطره خوشی از بابت جام ملتها را تداعی میکند. هنوز یادمان نرفته که تیم ملی در امارات ۱۹۹۶ با کمترین امکانات عنوان سومی مسابقات را مال خود کرد و اگر ناداوری «جمال الغندور» مصری نبود، رسیدن به فینال آن مسابقات کمترین حق ما تلقی میشد. وقتی دو دهه قبل در امارات از هیچ، همه چیز ساختیم، حالا قطعاً میتوانیم با تیمی که سرافرازانه از جام جهانی برگشته، حداقل تا مرحله نیمهنهایی جام ملتهای امارات ۲۰۱۹ بالا بیاییم، اما نکته مهم در این روزها نه تنها شرایط رقبا بلکه حال و هوایی است که در جامعه فوتبال خودمان حکمفرماست.
جام ملتها پس از جام جهانی مهمترین مسابقاتی است که تیم ملی در آن شرکت میکند، ولی هرچه به اطراف مینگریم چیزی به نام «هیاهوی جام ملتها» نمیبینیم. مربیان لیگ برتری که کلاً درگیر مسائل داوری و تقابل با کارلوس کیروش هستند و سرمربی تیم ملی هم بخش قابل ملاحظهای از انرژی خود را صرف رویارویی با مردانی میکند که با آنها اختلاف نظر دارد. حالا به این موارد ماجرای افشین پیروانی نیز اضافه شده و داستان میرود تا طی روزهای آینده اتفاقات عجیبتر و تندتری را رقم بزند. به موازات همین ماجراها، شمارش معکوس برای آغاز جام ملتها جلو میرود و این مسابقات از آنچه تصور میکنیم به ما نزدیکتر است!
هیچکس نمیگوید همیشه حق با کیروش است. هرگز هم نمیتوان تصور کرد که مربیان منتقد کارلوس همواره درست میگویند. این اختلافات قطعاً تا روزی که کیروش در ایران باشد به قوت خودش باقی است و بسیار سادهلوحانه است که تصور کنیم همه افراد حاضر در فوتبال باید رابطه گرمی با یکدیگر داشته باشند و مرتب قربان صدقه همدیگر بروند، اما کاش طرفین حداقل طی این ۳ هفته باقیمانده تا آغاز جام ملتها دندان روی جگر بگذارند و همدیگر را نبینند تا شرایط حداقل از اینکه هست بدتر نشود. جام ملتها هر ۴ سال یکبار است، ولی همه روزه برای دعوا کردن وقت داریم. اهالی فوتبال همیشه میتوانند به هم بپرند، ولی کاش یادشان نرود که دعوا در آستانه جام ملتها فقط فوتبال را از حال و هوای جام ملتها دور میکند و البته فوتبالدوستان را هم ناامید. رقبایمان چند روزی است که تکاپوی خودشان برای جام ملتها را در تمام عرصهها استارت زدهاند، ولی در ایران انگار نه انگار که جام ملتها در پیش است!
جام ملتها پس از جام جهانی مهمترین مسابقاتی است که تیم ملی در آن شرکت میکند، ولی هرچه به اطراف مینگریم چیزی به نام «هیاهوی جام ملتها» نمیبینیم. مربیان لیگ برتری که کلاً درگیر مسائل داوری و تقابل با کارلوس کیروش هستند و سرمربی تیم ملی هم بخش قابل ملاحظهای از انرژی خود را صرف رویارویی با مردانی میکند که با آنها اختلاف نظر دارد. حالا به این موارد ماجرای افشین پیروانی نیز اضافه شده و داستان میرود تا طی روزهای آینده اتفاقات عجیبتر و تندتری را رقم بزند. به موازات همین ماجراها، شمارش معکوس برای آغاز جام ملتها جلو میرود و این مسابقات از آنچه تصور میکنیم به ما نزدیکتر است!
هیچکس نمیگوید همیشه حق با کیروش است. هرگز هم نمیتوان تصور کرد که مربیان منتقد کارلوس همواره درست میگویند. این اختلافات قطعاً تا روزی که کیروش در ایران باشد به قوت خودش باقی است و بسیار سادهلوحانه است که تصور کنیم همه افراد حاضر در فوتبال باید رابطه گرمی با یکدیگر داشته باشند و مرتب قربان صدقه همدیگر بروند، اما کاش طرفین حداقل طی این ۳ هفته باقیمانده تا آغاز جام ملتها دندان روی جگر بگذارند و همدیگر را نبینند تا شرایط حداقل از اینکه هست بدتر نشود. جام ملتها هر ۴ سال یکبار است، ولی همه روزه برای دعوا کردن وقت داریم. اهالی فوتبال همیشه میتوانند به هم بپرند، ولی کاش یادشان نرود که دعوا در آستانه جام ملتها فقط فوتبال را از حال و هوای جام ملتها دور میکند و البته فوتبالدوستان را هم ناامید. رقبایمان چند روزی است که تکاپوی خودشان برای جام ملتها را در تمام عرصهها استارت زدهاند، ولی در ایران انگار نه انگار که جام ملتها در پیش است!

