خبرورزشی/شاهرخ کشاورز؛ تغییر و تحول تنیس در داخل کشور و تغییر شکل و شمایل تنیس و مسابقات آن در قاره آسیا و جهان همه این ترکیب‌ها را عوض کرد و شاهد شرایط متفاوتی بودیم. اول از همه کنفدراسیون تنیس آسیا که سال‌ها تهران را به عنوان مرکز خود ثبت کرده بود ایران را ترک کرد و بعد هم عدم پیگیری حضور در مسابقات تنیس بین‌المللی باعث شد تا اکثر سکو‌های کسب شده را از دست بدهیم. این بازگشت، کار‌ها را برای اجرای برنامه‌های مختلف این رشته بسیار سخت کرد و بازیکنان در میانه دهه ۷۰ تازه توانستند در مسابقات جام دیویس حضور پیدا کنند و خود را به فینال گروه دو منطقه ۲ آسیا و اقیانوسیه برسانند.
از حدود ۱۲ سال پیش به دلیل خالی شدن سبد پشتوانه تنیس، تلاش مسئولان در ترغیب تنیسور‌های نوجوان و جوان به کوشش بیشتر و کسب رتبه‌های آسیایی و جهانی بود. این فعالیت‌ها که منجر به تربیت نسل جدیدی از قهرمانان و نوجوانان و سپس جوانان شد برای تنیس ایران افتخارات بزرگی را به ارمغان آورد، اما این قهرمانان با دو مشکل اساسی روبه‌رو هستند و میان ادامه راه قهرمانی و یا مربیگری مردد مانده‌اند. اگر مربیگری را پیشه کنند از همین ابتدا درآمد ماهانه قابل توجهی نصیب‌شان خواهد شد، اما اگر بخواهند راه قهرمانی را ادامه دهند باید هزینه‌های زیادی را پرداخت کنند.
ادامه مسیر قهرمانی مستلزم صرف هزینه زیاد ارزی است که این روز‌ها محقق شدن آن نسبت به گذشته بسیار دشوار‌تر شده همچنین این موضوع چشم‌انداز خوبی را به همراه نخواهد داشت و همین نگرانی برای تنیس ایران است که اگر مسیر آن هموار نشود نمی‌توان آینده خوبی را برای این رشته پیش‌بینی کرد. مسیر دوم مربیگری تنها گزینه قهرمانان رده سنی جوانان است که می‌توانند با شرایط موجود پا به آن عرصه بگذارند، اما این سؤال پیش می‌آید که آیا باید به فکر بازگشت تنیس ایران به دوره اوج در عرصه‌های بین‌المللی با این شرایط باشیم یا باید آن را به فراموشی بسپاریم.