به گزارش خبرورزشی، امروز ۱۷ دی ماه است. چقدر هم زود گذشت. انگار همین هفته قبل بود که عید نوروز ۹۷ را به یکدیگر تبریک می‌گفتیم. آن قدر مشکل بر سرمان ریخته شد که یادمان رفت ۱۰ ماه از سال گذشته و دو ماه دیگر باید دوباره جشن نوروز را برگزار کنیم.
امروز ۱۷ دی ماه است و شاید از بین ما، افراد کمی هستند که یادشان مانده امروز به نام یک جهان پهلوان، یک نام درخشان و یک افتخار همیشگی برای ورزش ایران سند خورده است. روز تلخی که برای همیشه در حافظه تاریخ این مملکت باقی ماند. روزی که هتل آتلانتیک تهران، منبع زشت‌ترین خبر ممکن بود: «جهان پهلوان غلامرضا تختی از میان ما رفت.»
دیگر خسته شدیم از بس پرسیدیم: «دقیقا چه شد که تختی آخرین نفس‌ها را کشید.» و البته شاید دیگر اهمیتی ندارد که دلیل مرگ او چه بود؛ موضوع بزرگ‌تر این است که ورزش این مملکت به هر دلیلی تختی را از دست داد. هر چند در مورد این یک نفر، مَثَلِ «پهلوان زنده را عشق است»، کاری نبود. تختی چه در زمان حیات و چه حالا که ۵۱ سال از روز مرگش می‌گذرد، آبرویی برای مردانگی و معرفت در ورزش بود.
از طلای کشتی در بازی‌های آسیایی توکیو تا ۲ طلای جهانی تهران و یوکوهاما و سپس طلای المپیک ملبورن، فقط گوشه‌ای از افتخارات جهان پهلوان است. کسی که تا حرفش به زبان می‌آید، قدیمی‌ها را یاد آن جوانمردی تاریخی در شهریورماه ۱۳۴۱ می‌اندازد. همان روزی که به پیشنهاد کیهان ورزشی، صندوق به گردنش انداخت و از پارک ساعی تا خیابان فردوسی را پیاده طی کرد تا برای زلزله زده‌های بوئین زهرا کمک مالی جمع کند.
تختی یک نام ساده برای ورزش نیست، یک اعتبار است، آبرو، یک سند همیشه زنده. او جاودانه‌ترین ستاره در آسمان ورزش کشور است که هم در قهرمانی اسوه بود و هم در پهلوانی. نامش بلند و پرآوازه و یادش گرامی.