خبرورزشی/آرش محمدی؛ همین کری‌های فوتبالی و رجزخوانی‌های رنگی قرمز و آبی که وقتی از حد می‌گذرد، باعث کدورت میان طرفداران استقلال و پرسپولیس می‌شود و بعضاً فجایعی مثل دعوا و درگیری را به همراه دارد. به اندازه‌اش باعث جذابیت و زیبایی فوتبال است و حتی می‌تواند برای تیم‌های استقلال و پرسپولیس و سایر تیم‌های پرطرفدار مثل سپاهان، تراکتورسازی، پدیده و... که با سرخابی‌ها رقابت دارند، محرک باشد. این رقابت فقط مختص به استقلال و پرسپولیس نیست و در شهرستان‌ها هم جریان دارد. مثلاً وقتی سپاهان خوب نتیجه می‌گیرد، تبریزی‌ها از تراکتور توقع نتایج بهتری دارند و وقتی تراکتور روی دور برد می‌افتد، توقع اصفهانی‌ها از سپاهان بیشتر می‌شود.
میان استقلال و پرسپولیس هم همیشه این نوع نگاه حاکم بوده است. روز‌هایی که پرسپولیس خوب نتیجه می‌گرفت، هواداران استقلال برای آن که مقابل رقیب دیرینه کم نیاورند، به تیم محبوب خود فشار می‌آوردند و حالا که استقلال پیروزی‌های پرگلی به دست آورده، این هواداران پرسپولیس هستند که با وجود جایگاه بهتر تیم‌شان در قیاس با رقیب آبی، تاب تحمل مساوی‌های فعلی پرسپولیس را ندارند و می‌خواهند تیم محبوب‌شان را مثل قبل بااقتدار ببینند.
رقابت اگر در همین حد باشد، اصلاً بد و بازدارنده نیست. خیلی هم عالی است که پیروزی‌های استقلال، پرسپولیس را به بهتر بازی کردن ترغیب کند و یا موفقیت‌های پرسپولیس، محرک استقلال برای بهتر شدن باشد. این نوع رقابت، انگیزه بازیکنان را هم بالا می‌برد و حساسیت هواداران روی نتایج، به مربیان و بازیکنان دو تیم، اهمیت وظایف‌شان را یادآوری می‌کند.