خبرورزشی/فتح‌الله فتحی؛ مهتاب نبوی، تکواندوکار شیرازی که از داشتن دو دست محروم است با پشتکار و خلاقیت‌های ستودنی اش توانسته پله‌های ترقی را یکی، پس از دیگری طی کند و با کسب مدال‌های رنگارنگ در رقابت‌های شنا و پاراتکواندو، به تصویر کشیدن تابلو‌های زیبای نقاشی و نگارش دو جلد کتاب تحت عنوان در نگاه مهتاب و تا بی‌نهایت که دربرگیرنده یادداشت‌های ادبی و تجربیات و احساسات مهتاب است و گوشه‌ای از توانایی‌های این دختر مستعد و خلاق را به نمایش می‌گذارد. مهتاب گپ و گفت از علاقه اش به ورزش و تکواندو، نویسندگی، نقاشی، ادامه تحصیل در رشته ژنتیک، مدال‌های جهانی و قاره‌ای، آرزوهایش و اینکه دوست دارد یکی از نمایندگان پارتکواندوی ایران دربازی‌های پارالمپیک باشد حرف زد.
* خودتان را معرفی کنید.
سیده مهتاب نبوی هستم ۲۰ ساله، فرزند دوم خانواده و در شیراز به دنیا آمدم. وقتی به دنیا آمدم از داشتن دو دست محروم بودم. دوران کودکی‌ام به سرعت سپری شد و مثل همه بچه‌ها کنار خواهر، پدر و مادرم بازی می‌کردم و شاد بودم.
* ازچه زمانی وارد پاراتکواندو شدید؟
۵ ساله بودم که مربی‌ام پیشنهاد داد، شنا کردن را بیاموزم. با اصرار او به داخل آب رفتم و برای اولین بار با کمک تیوپ شنا کردم. حس خیلی خوبی بود و با کمک‌مربی شنا را آموختم و خیلی زود پیشرفت کردم. ۹ سالگی پاراتکواندو را آغاز کردم و تمام تلاشم را برای رسیدن به موفقیت و هدف‌هایم متمرکزکردم.
* مشوق شما برای ورود به این رشته ورزشی چه کسی بود؟
اول علاقه خودم بود، اما مادرم و استاد فاطمه اسدپور مربی‌ام، من را برای ادامه راه تشویق کردند و خوشحالم که امروز نتیجه تلاش‌هایم، مدال طلا و برنز مسابقات جهانی و قهرمانی آسیا و به نوعی به اولین هدف‌هایم رسیده‌ام.
* الگوی شما در ورزش چه کسی است؟
ساره جوانمردی، الگوی ورزشی من است چرا که باعث درخشیدن نام ایران در دنیا شد و همه مردم به خصوص شیرازی‌ها به او افتخار می‌کنند. سعی می‌کنم مانند او باعث درخشش نام ایران در پاراتکواندو شوم و با قرار گرفتن روی سکوی قهرمانی پرچم ایران را در مسابقات جهانی، قاره‌ای و... به اهتزاز درآورم.
* تاکنون چه افتخاراتی به دست آورده اید؟
مدال طلا و برنز قهرمانی آسیا ویتنام، طلای جهانی ترکیه، طلای جام ریاست فدراسیون جهانی کیش را در کارنامه دارم و به دنبال مدال بازی‌های پارالمپیک هستم.
* اولین مدال رسمی چطور بود؟
از اینکه در مسابقات قهرمانی آسیا و در کلاس خودم توانستم مدال طلا بگیرم و در دو کلاس بالاتر موفق به کسب مدال برنز شدم خیلی خوشحال بودم و مطمئن بودم اگر تجربه بیشتری داشتم به طور حتم مدال خوشرنگ‌تری به دست می‌آوردم.
* فکرمی کنید سهمیه پارالمپیک توکیو را بگیرید؟
دوست دارم که در پارالمپیک شرکت کنم، اما در توکیو پاراتکواندو فقط در کلاس K۴۴ برگزار می‌شود که ۳ کلاس از من بالاتر است و این باعث محدودیت حضور من و خیلی از پاراتکواندوکاران دیگر کشور‌ها می‌شود.
* نمی‌توانید کلاس‌بندی خودتان را تغییردهید؟
خیر، کلاسب‌ندی‌ها توسط پزشکان فدراسیون جهانی و بر اساس قوانین این فدراسیون انجام می‌شود و دست من نیست که بتوانم با تغییرآن در کلاس دیگری شرکت کنم.
*انگیزه شما از کتاب نوشتن چه بود؟
علاقه زیادی به نوشتن متن‌های ادبی داشتم. روز‌هایی که تنها بودم و نیاز داشتم با یک نفر صحبت کنم، حرف‌هایم را روی کاغذ می‌نوشتم. بعد از مدتی وقتی دبیر ادبیات این متن‌ها را خواند از من خواست تا آن‌ها را در یک کتاب به چاپ برسانم. با تشویق‌های معلم ادبیات کتاب در نگاه مهتاب را به چاپ رساندم. طرح روی جلد کتاب را خودم انجام دادم. وقتی کتاب به چاپ رسید آن روز یکی از بهترین روز‌های زندگی‌ام بود. بعد از چاپ کتاب اول انگیزه بیشتری برای چاپ کتاب دوم پیدا کردم و این بار، تا بی‌نهایت را نوشتم. بی‌نهایت از دیدگاه من جایی است که انسان بعد از مرگ آنجا را تجربه خواهد کرد.
* انجام کار‌های روزمره و نوشتن با این محدودیتی که دارید، مشکل نیست؟
از کودکی نوشتن با پا را تمرین کردم و تکرار این کار برایم آسان و عادی شده و ممکن است برای دیگران عجیب باشد. در کودکی وقتی می‌خواستم با پا لیوان آب را بردارم، برخی اطرافیان با نگرانی سعی می‌کردند تا به من کمک کنند. از همان کودکی انگشت‌های پاهایم به دلیل تمرین و کار‌هایی که به جای دست با آن انجام می‌دادم بسیار قوی بود. حتی در مدرسه برای نوشتن روی تابلو کلاس با برداشتن وسایل در ارتفاع مشکلی ندارم، چون به دلیل ورزش کردن از انعطاف بدنی بالایی برخوردارم و تعادلم را حفظ می‌کنم.
* سقف آرزو‌های مهتاب کجاست؟
ادامه تحصیل مهمترین هدف من در زندگی است. دوست دارم در رشته داروسازی و بیوتکنولوژی ادامه تحصیل بدهم و بیماری‌های ژنتیک را درمان کنم. در بخش ورزشی هم هدفم رسیدن به رقابت‌های پارالمپیک است. تمام تلاشم را برای رسیدن به این مسابقات به کار می‌گیرم و امیدوارم بتوانم اولین مدال پارالمپیکی را در بخش زنان به دست‌آورم.
* اوقات فراغت خود را چگونه می‌گذرانید؟
مانند سایر افراد با ورزش و کتاب خواندن اوقات فراغت خود را سپری می‌کنم، گاهی هم با نویسندگی سعی در کسب تجربیات بیشتر در این زمینه دارم.
*چه پیامی برای همسن و سال‌های خودت دارید؟
حتماً در یک رشته ورزشی به صورت حرفه‌ای تلاش کنند چرا که ورزش روحیه را تقویت می‌کند. به همین خاطر به افرادی که دارای معلولیت هستند، می‌گویم که وارد پاراتکواندو شوند، چون این رشته تازه در بخش زنان فعالیت خود را آغاز کرده و جای پیشرفت زیادی دارد.
*حرف آخر...
امیدوارم در رویداد‌های پیش‌رو بتوانم بهترین عملکرد را داشته باشم و باعث درخشیدن نام ایران در میادین بین‌المللی شوم.