یادداشت| حکایت آب و نان!

خبرورزشی/ محمدرضا نصرالله زاده؛ شاید روز اولی که مسئولان فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام طرح برگزاری هر ساله یک دوره مسابقه بین‌المللی و ثبت آن در تقویم فدراسیون بین‌المللی پرورش اندام IFBB را ارائه می‌دادند، به چیزی فراتر از اتفاقاتی که در چهار دوره قبلی این رقابت‌ها رخ داده است فکر می‌کردند و انتظار داشتند که این مسابقات در حد و اندازه‌های لازم و با حضور ورزشکاران خوب بین‌المللی برگزار و عیار پیدا کند که متأسفانه این اتفاق در چهار سال گذشته به هیچ عنوان نیفتاد و به جز دوره اول آن در کیش که چند ورزشکار عراقی و... در آن حاضر بودند، در بقیه ادوار استقبال چندانی از آن صورت نگرفت، چیزی که با توجه به وضعیتی که پرورش اندام ایران در جهان دارد پیش‌بینی آن قابل تصور بود. برگزاری رقابت‌های بین‌المللی جام الماس خلیج فارس به مرور زمان به رقابت‌هایی در سطح رقابت‌های قهرمانی کشور و قهرمانی باشگاه‌های کشور تنزل یافت و به مسابقاتی تبدیل شد که هیچ عایدی خاصی برای فدراسیون و ورزشکاران شایسته آن به جز چند کارت پرو و الیت نداشت.
هم‌زمانی رقابت‌های قهرمانی کشور و رقابت‌های بین‌المللی جام الماس خلیج فارس با فاصله زمانی یک ماه یا کمی بیشتر و کمتر نقطه ضعف دیگری بود که بر رقابت‌های بین‌المللی جام الماس خلیج فارس سایه انداخته و مسابقات را به یک مسابقات کاملاً داخلی بااسم بین‌المللی تبدیل ساخته بود. اما در این بین رافائل سانتوجا و همکارانش در IFBB بدون توجه به اتفاقاتی که در جام الماس می‌افتد، می‌آمدند و هزینه‌ای را برای فدراسیون می‌تراشیدند و حق و حقوق خود را می‌گرفتند و می‌رفتند تا جایی که همگان اعتقاد داشتند که این مسابقات اگر چه برای فدراسیون پرورش اندام و ورزشکاران خوب کشورمان آبی تا به امروز نداشته، اما در عوض برای آقای رافائل و همکارانش در فدراسیون جهانی IFBB فراوان نان داشته است.