به گزارش خبرورزشی، تلویزیون حاضر شده به‌جای «حق‌پخش» که حق فوتبال است و نمی‌دهد، فدراسیون فوتبال را در درآمد‌های تبلیغاتی‌اش از پخش بازی‌های لیگ برتر سهیم کند... این خبر در ظاهر خبر خوشی بود که مهدی تاج و همکارانش دادند، اما ماجرا درست از جایی خطرناک می‌شود که قرار است تلویزیون هم از درآمد‌های تبلیغات محیطی فوتبال سهم ببرد. این سهم بردن در ظاهر عجیب نیست، ولی برای آن‌هایی که سه دهه پیش بیننده تلویزیونی فوتبال بودند، یادآور خاطرات ترسناکی است.
ظاهر قضیه این است؛ تلویزیون و فدراسیون تمام درآمدهای‌شان از تبلیغات فوتبال که شامل تبلیغ محیطی ورزشگاه‌ها، لابد تبلیغ روی پیراهن باشگاه‌ها و تبلیغ قبل و بعد و حین پخش بازی‌ها از تلویزیون می‌شود را داخل یک حساب مشترک می‌ریزند و ۳۵ درصد از این پول را تلویزیون برمی‌دارد و ۶۵ درصدش را فدراسیون... یعنی اگر شهرآورد تهران را در نظر بگیریم، هرچه درآمد آگهی از این بازی وجود دارد، باید در یک حساب مشترک برود و بعد ۶۵ به ۳۵ تقسیم شود. تا اینجا که همه‌چیز به نفع فوتبال است، پس بخش ترسناک ماجرا کجاست؟ داستان به نزدیک ۳۰ سال قبل برمی‌گردد. به روز‌های پایانی دهه ۶۰ و روز‌های ابتدایی دهه ۷۰ که تلویزیون و فوتبال به جای شراکت، با هم روبه‌رو شدند. آن زمان تلویزیون می‌گفت باید از آگهی‌های تبلیغات محیطی ورزشگاه و درآمد تبلیغاتی روی پیراهن تیم‌ها سهم داشته باشد. هرچه فوتبال فریاد می‌زد در تمام دنیا تلویزیون به فوتبال پول می‌دهد و نباید در ایران، برعکس شود و از زمین به آسمان ببارد، هیچ فایده‌ای نداشت و آخرش هم این تلویزیون بود که دو شهرآورد سرخابی تهران را پخش نکرد. آن دیداری که استقلال ۲ بر صفر با گل‌های ورمزیار و مرفاوی پرسپولیس را برد (اسفند ۷۰) و آن بازی معروف که با تک‌گل صمد مرفاوی به نفع استقلال تمام شد و مرتضی فنونی‌زاده با ضربه سر، بینی عباس سرخاب را شکست (خرداد ۷۱) دقیقاً به همین دلیل که تلویزیون سهم خود را از تبلیغات محیطی فوتبال می‌خواست، پخش نشد...
حالا یادآوری آن خاطرات تلخ این نگرانی را به همراه دارد که اگر قرار باشد تلویزیون و فدراسیون با هم شریک باشند، فدراسیون هیچ ابزاری برای گرفتن سهم ۶۵ درصدی‌اش از تلویزیون ندارد، ولی تلویزیون هر لحظه که سهم ۳۵ درصدی‌اش از درآمد‌های محیطی فوتبال عقب بیفتد، این قدرت و ابزار و اختیار را دارد که اصلاً بازی‌های فوتبال را پخش نکند.
اوایل دهه ۷۰ استدلال تلویزیون این بود که اگر من بازی‌های فوتبال را پخش نکنم اسپانسر‌ها حاضر نیستند به فدراسیون تبلیغ محیطی بدهند و حالا با شراکت تلویزیون و فدراسیون دوباره این نگرانی وجود دارد که هر وقت طرفین توافق روبه‌روی هم قرار بگیرند، پخش بازی‌های لیگ برتر تهدید شود!
توافق ۳۵ به ۶۵ از هیچی بهتر است. وقتی تلویزیون حاضر نیست به فدراسیون حق پخش بدهد، این که فدراسیون ۳۵ درصد از درآمد تبلیغات محیطی‌اش را به تلویزیون واگذار کند و به جایش ۶۵ درصد از سود آگهی تلویزیون بابت پخش فوتبال را بگیرد، عالی است، اما ضمانت اجرایی این توافق چیست؟ این قرارداد چگونه بسته خواهد شد؟ نکند فردا که موقع پول دادن تلویزیون رسید، فوتبال بابت پخش تلویزیونی برخی بازی‌ها در شبکه‌های استانی بدهکار شود یا تلویزیون فدراسیون را برای گرفتن سهمش به فدراسیون‌هایی حواله بدهد که رویداد‌های ورزشی‌شان از طریق شبکه ورزش و... پخش شده است؟ فدراسیون که می‌خواهد با تلویزیون شریک شود، زورش به این شریک قدرتمند می‌رسد؟ داور مرضی‌الطرفین این شراکت کیست؟ پاسخ این پرسش‌ها را چه کسی می‌دهد؟