خبرورزشی/ فرخ حسابی؛ دو مرد با نام‌های مشابه و چهره‌ای مشابه، شاید یکی کمی پیرتر از دیگری. یکی از آن‌ها مائوریتسیو ساری مربی ناپولی بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، مردی تهاجمی و پرخاشگر، صریح در صحبت کردن و مبتکر سبکی نو در تیمش. دیگری مائوریتسیو ساری مربی یوونتوس از تابستان گذشته تا حالا، مردی محافظه‌کارتر، که فوتبال را تقریباً با همان اصول همیشگی خودش بازی می‌کند، اما او کاملاً متفاوت از گذشته است. چه اتفاقی افتاده؟ ساری با شوخی جواب می‌دهد: «همسرم می‌گوید تو همان آدم لجباز همیشگی هستی.»

آرام
آن‌هایی که می‌خواهند جواب دقیق‌تری به سؤالات قبلی بدهند، شاید بهتر است به یک فصل مهم در فعالیت ساری نگاه بیندازند: فصل ۱۹-۲۰۱۸ در چلسی. ساری در انگلیس برای اولین بار با یک تیم کاملاً بزرگ روبه‌رو شد که بازیکنانش سابقه قهرمانی‌های زیاد، در کنار هم و به صورت انفرادی داشتند. یادگیری زبان جدید هم به تفاوت شخصیت او کمک کرد. حالا دیگر او بلافاصله به هر موضوعی واکنش نشان نمی‌داد و با تفکر بیشتری حرف می‌زد. در ناپولی، همیشه بابت کلام آتشین و زبان تند و جنجالی اش معروف بود و ادبیات او حتی گاهی خجالت‌آور می‌شد. حمله به سیستم فوتبال، به داوران، به وضعیت زمین‌ها، به تقویم مسابقات، مائوریتسیو ساری تقریباً به همه چیز معترض بود، اما او بین اهالی ناپولی آنقدر محبوب شد که لقب فرمانده را برایش در نظر گرفتند، اما فرمانده خیلی راحت ناپل را ترک کرد و اسیر وسوسه‌های لیگ برتر انگلیس شد و بعد هم به انگیزه تمرین دادن رونالدو و فتح لیگ قهرمانان به یوونتوس آمد. ساری، اما حالا کمتر هیجان زده و عصبانی می‌شود، از جنجال دوری می‌کند، فحش نمی‌دهد- یا خیلی کمتر از قبل شده! - مثل آتشفشانی که نه خاموش، بلکه نشانه‌هایی از سردتر شدن را نشان می‌دهد.

متفاوت
اما این‌ها جواب‌هایی بود که به مسائل خارج از زمین ساری مربوط می‌شد. مسئله اصلی در فوتبال، درون مستطیل سبز است. ناپولی او یک تیم منظم با چند ایراد محدود بود، چون از نظر تاکتیکی آن تیم می‌دانست چطور خودش را بالاتر بکشد. ساری متهم بود که نمی‌تواند از همه بازیکنان خود استفاده کند. او فقط از پانزده بازیکن استفاده می‌کرد و به شدت هم مدافع این روش خودش بود. با همان فلسفه، اما او ناپولی را تبدیل به تیمی بزرگ کرد و تحسین بسیاری از هواداران و کارشناسان و حتی مربیان رقیب را به دلیل کیفیت بازی تیمش برانگیخت. ترکیب‌های مثلثی، با فوتبال هجومی، جابه‌جایی مداوم از چپ به راست و مهاجمان شماره ۹ مثل ایگواین و مرتنس. یوونتوس ساری متفاوت است، چون بازیکنانش متفاوت هستند و با ستاره‌های زیادی که دارد تغییر بازیکنان هم برای او امکان‌پذیر است. ساری کارش را اینجا هم با تغییر شیوه بازی خط دفاعی شروع کرد و از آن‌ها خواست که بالاتر بیایند و در کار‌های هجومی سهیم باشند، اما یووه ۲۰۲۰ در مقایسه با ناپولی ۱۸-۲۰۱۷ کمتر دریبل می‌زند، کمتر هجومی است، توپ را دورتر از دروازه حریف بازیابی می‌کند. به نظر می‌رسد خود ساری هم از اینکه یوونتوس در مقاطعی عقب می‌کشد و جلوی دروازه خودی دفاعی بازی می‌کند راضی نیست، اما او مجبور است دنبال پیدا کردن تعادل در تیمش باشد، چون فلسفه ذاتی بازی یوونتوس مبتنی بر دفاع مستحکم و مقاومت مقابل حریفان در لحظاتی خاص از بازی بوده است.