خبرورزشی/ مجید ابونوری؛ همه چیز خیلی زود اتفاق افتاد! هنوز چشم‌مان گرم نشده بود که در یک چشم برهم زدن، «یخ» بازی آب شد. دقیقه بیست و چهار، ارسلان مطهری، با قطع کردن بجای مسیر توپ، شادی را به اردوگاه آبی آورد و هنوز «عرق» این شادی خشک نشده بود که در دقیقه بیست و هشت، علیپور، بازی را به تساوی کشاند تا دربی رنگ و بویی دیگر به خود بگیرد. دربی «الاکلنگی» از زیبایی و جذابیت بود. دیداری که با توجه به هیجان آن، اسیر حاشیه نشد و زور متنش بر فرعیات چربید! دربی فارغ از بازی‌های سرگیجه‌آور گذشته بود. دیگر کسی سنگین به توپ ضربه نمی‌زد. دیگر بازیکنان دو تیم مغزهایشان خالی‌تر از هر چیزی نبود. دیگر از شل و ول بودن و «یلخی» فوتبال بازی کردن خبری نبود. دربی نسبت به بازی‌های گذشته، یک «اکسیژن» خالص بود و باید آن را استنشاق کرد!
***
خط حمله استقلال سیری‌ناپذیر است؛ چه با دیاباته و چه بی دیاباته! پسران آبی حالا با زوج ارسلان مطهری و مهدی قائدی، همان راهی را می‌روند که با زوج قائدی و دیاباته! بهترین خط دفاع فوتبال ایران برابر زوج مطهری و قائدی، چنان عنان‌گسیخته شد که خوابش را نیز نمی‌دید. مطهری نزدیک به دروازه بازی می‌کرد- مدعا صحنه هر دو گل- و قائدی نقش باز کردن این دفاع رسوخ‌ناپذیر را داشت. هر دو بی‌نقص بازی کردند و یک نکته ریز را برای فتح دروازه پرسپولیس به رقبایش آموزش دادند. برای عبور از این دفاع نیاز نیست به آب و آتش بزنید، فقط کافی است دو مهاجم مرکزی هم چهارچوب‌شناس باشند و هم اینکه تکنیک بازی روی زمین را به خوبی پیاده کنند.
***
پرسپولیس راه «بازگشت» را خوب آموخته است. تیمی که دو بار برابر استقلال عقب بیفتد و جبران کند، یعنی اصل اساسی بازی فوتبال را به خوبی آموخته است. در چنین سطحی از هیجان، وقتی تیمت می‌تواند، روی پایش بایستد و خم به ابرو نیاورد، نشان از سطح بالای «شور» و «شعور» بازیکنانت دارد. ارتش سرخ هرگاه دروازه اش فرو پاشید، همانند گرسنگان فوتبال، با ولع خاصی به سمت دروازه استقلال حمله‌ور شد و نتیجه اش را نیز گرفت. مردان کاربلد کوتاه نمی‌آیند و بیکار و بی‌حرکت نمی‌نشینند. پرسپولیس همچنان فرمول اصلی قهرمانی را به خوبی اجرا می‌کند؛ تیم‌های ضعیف را ببر، به مدعیان هر سه امتیاز را نده!
***
چنان هیجانی در این بازی وجود داشت که باور نکردنی بود! در این بازی اتفاقات ویژه‌ای افتاد و هر دو تیم مشغول تدارک این اتفاقات بودند. حالا، اما یک سؤال اساسی مطرح است؛ ما به عنوان طرفداران فوتبال تا چه اندازه می‌توانستیم از دیدن یک بازی در سطح و انتظار فوتبال خودمان سیراب شویم؟