خبرورزشی/ علی جوادی؛ رسول خادم مردانه می‌جنگد تا مردم محروم کشورش، زندگی در آرامش (و شاید رفاه) را تجربه کنند. هیبت مردانه‌اش روزگاری تمام‌قد در خدمت مردم بود تا دلشان را با مدالی و افتخاری هرچند برای لحظاتی کوتاه شاد کند... و حالا که جامه قهرمانی از تن بیرون کرده، جامه پهلوانی را هنوز بر تن دارد و جوانمردی‌اش را به رخ می‌کشد. روزگاری با مدال برای دل مردم می‌جنگید و حالا اگر لازم باشد بار به دوش می‌کشد و عرق می‌ریزد تا عرق شرم و خجالت، کمتر روی پیشانی هموطنانش برق بزند. از رسیدگی به خانواده‌های سیل‌زده گرفته تا ساختن خانه برای کپرنشین محروم و تهیه بسته‌های ضروری زندگی برای خانواده‌هایی که زنان نان‌آورشان را بیکار دیدند. رسول خادم با جمعی از قهرمانان که عاشق ایران و ایرانی هستند در حد توانشان برای رفع نیاز‌های مردم محروم می‌جنگند. این مبارزه ماه‌هاست که ادامه دارد و مردم هم قهرمان پاک و بزرگ‌شان را تنها نگذاشته‌اند.
رسول بی‌آنکه در بوق بدمد، وظیفه اجتماعی‌اش را مردانه و عملی انجام می‌دهد تا به آن‌ها که تعهدشان به ایرانی را به یک جمله اینستاگرامی محدود می‌کنند، درس بدهد. شانه‌های قهرمان بزرگ ما حرمت دارد، اما او حرمت این شانه‌ها را فقط در خدمت به مردم کشورش می‌بیند. زیر بار سنگین می‌رود تا مدیون کشورش نباشد. او دینی به ایران و ایرانی ندارد و می‌تواند مانند بسیاری از هم‌قطارانش برای رانت و پول و امکانات بیشتر تلاش کند تا نامش برایش نان بیاورد، اما عشقش همین عرق‌هایی است که می‌ریزد. رسول و دوستان باغیرتش در مؤسسه خادمان علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) را تنها نگذاریم تا رسم میهن‌دوستی و جوانمردی در این خاک زنده بماند.
