خبرورزشی/ اردشیر لارودی؛ سرانجام بهترین تعریف، برای معرفی ورزش را شنیدیم!
سال‌ها بود ورزش را پرکننده اوقات فراغت می‌دانستند! و نیز ورزش را یک سرگرمی بی‌خطر می‌انگاشتند! نوعی بازی که بایدش مفید دانست!
سال‌های سال به مجادله‌ای سخت پرداخته شد تا ورزش را یک ضرورت صددر‌صد اجتماعی بدانند و سال‌های بیشتری لازم بود تا عنوان شود ... ورزش عامل همبستگی ملی است! تعریفی که مو لای درزش نمی‌رود! تعبیری که از هر جهت بنگرینم، مقارن است با واقعیت و منطبق است با حقیقت!
حقیقتی که ما - رسانه‌های مکتوب - به استقبالش از بسیار مدت‌های پیش رفته‌ایم! حقیقتی که در این گفته سلیس، واضح، شفاف و بی‌نیاز از توصیف و توضیح قرار دارد؛ جانا سخن از زبان ما می‌گویی!
و به‌راستی که چه روزان و شبانی به جرم بیان همین حقیقت عالی صدمه‌ها دیدیم که آری، ورزش، علاوه بر ده‌ها و صد‌ها حسن و خوبی دیگر که دارد بهترین و مهم‌ترین عامل اتحاد، وفاق و همبستگی ملی است! سخنی منطبق بر یکی از واضح‌ترین حقایق که برای قبولاندنش، چه مجاهدت‌ها و سختکوشی‌ها واجب و لازم بوده است تا این بار، معاون اول ریاست جمهوری، در اهمیت ورزش، به یکی از مؤلفه‌های عالی اشاره کند ولی نکته‌ای که بایدش باریک‌تر از مو دید این است: ... مخاطب گفته‌های اکیداً درست و موکداً صحیح آقای جهانگیری کیست؟ اینکه ورزش عامل همبستگی ملی است، از جانب کدام عالی‌مقامان باید مورد قبول و استقبال واقع شود؟
غیر از این است که جناب جهانگیری، خود را و قوای مجریه را با این حقیقت باید بیشتر و باورمنداته‌تر رودررو کند؟ غیر از این است که اهمیت وجودی و خصلت اتفاق‌پرور ورزش را، که عامل همبستگی ملی است، دولتمردان باید دانسته‌تر و استراتژیک‌تر، پذیرا باشند و بر این اساس حرکت کنند! و بر همین اساس، که ورزش عامل همبستگی ملی است، با گسترش و پیشرفت آن به ویژه در عرصه‌های قهرمانی و نیز در دایره ورزش حرفهای، به مخالفت و سنگ‌اندازی نپردازند و این همه سختی‌ها و دشواری‌ها که برای ورزش در مناطق نفت‌خیز پدید آورده‌اند دیگر بس شود و دیگر قطع شود؟ یا دردسر‌های خصوصی‌سازی تیم‌ها!
آقای جهانگیری؛ آیا شخص شما در جریان زحمت‌های سنگین و بی‌پایانی که دستگاه اداره‌کننده ورزش- وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک- با آن مواجهند قرار دارید؟ آیا می‌دانستید که چگونه با موانع تصنعی دست و پنجه نرم می‌کنند؟
آیا دانسته اید ورزش قهرمانی ما، آنچه از خود می‌کشد از حریفان و رقیبان بین‌المللی نمی‌کشد؟ آیا با مشکلات روزافزون کسب افتخارات ورزشی که مانع پیشرفت ولو حداقلی این عامل همبستگی ملی می‌شود، از نزدیک آشنایی دارید؟
بحث ما پول نیست که فقدانش و ناکافی بودنش، خود معضلی است بزرگ. ما ولی از بستن دست و بال اشخاص داناتر و تواناتر و دغدغه‌مندتر ورزش حرف می‌زنیم که می‌خواهند با ابتکار و تجربه و دانش مدیریتی خود، کار‌ها را روی ریل موفقیت بیندازند، اما مجال نمی‌یابند و اجازه نمی‌گیرند!
انگار که ورزش، هنوز هم لهو و لعب است! انگار که ورزش هنوز هم یک بازی است نه یک ضرورت! و انگار که ورزش چرخ پنجم هر چهارچرخه‌ای به‌شمار می‌رود!
حرفهای معاون اول ریاست جمهوری، نویدبخش است که می‌رویم تا جایگاه ارزشی و پایگاه اجتماعی ورزش- به عنوان عامل همبستگی ملی- که خود باید اصلی‌ترین سرمایه ایرانشهر به‌شمار آید شناخته شود و به‌جا آید! انشاءالله!
سال‌ها بود ورزش را پرکننده اوقات فراغت می‌دانستند! و نیز ورزش را یک سرگرمی بی‌خطر می‌انگاشتند! نوعی بازی که بایدش مفید دانست!
سال‌های سال به مجادله‌ای سخت پرداخته شد تا ورزش را یک ضرورت صددر‌صد اجتماعی بدانند و سال‌های بیشتری لازم بود تا عنوان شود ... ورزش عامل همبستگی ملی است! تعریفی که مو لای درزش نمی‌رود! تعبیری که از هر جهت بنگرینم، مقارن است با واقعیت و منطبق است با حقیقت!
حقیقتی که ما - رسانه‌های مکتوب - به استقبالش از بسیار مدت‌های پیش رفته‌ایم! حقیقتی که در این گفته سلیس، واضح، شفاف و بی‌نیاز از توصیف و توضیح قرار دارد؛ جانا سخن از زبان ما می‌گویی!
و به‌راستی که چه روزان و شبانی به جرم بیان همین حقیقت عالی صدمه‌ها دیدیم که آری، ورزش، علاوه بر ده‌ها و صد‌ها حسن و خوبی دیگر که دارد بهترین و مهم‌ترین عامل اتحاد، وفاق و همبستگی ملی است! سخنی منطبق بر یکی از واضح‌ترین حقایق که برای قبولاندنش، چه مجاهدت‌ها و سختکوشی‌ها واجب و لازم بوده است تا این بار، معاون اول ریاست جمهوری، در اهمیت ورزش، به یکی از مؤلفه‌های عالی اشاره کند ولی نکته‌ای که بایدش باریک‌تر از مو دید این است: ... مخاطب گفته‌های اکیداً درست و موکداً صحیح آقای جهانگیری کیست؟ اینکه ورزش عامل همبستگی ملی است، از جانب کدام عالی‌مقامان باید مورد قبول و استقبال واقع شود؟
غیر از این است که جناب جهانگیری، خود را و قوای مجریه را با این حقیقت باید بیشتر و باورمنداته‌تر رودررو کند؟ غیر از این است که اهمیت وجودی و خصلت اتفاق‌پرور ورزش را، که عامل همبستگی ملی است، دولتمردان باید دانسته‌تر و استراتژیک‌تر، پذیرا باشند و بر این اساس حرکت کنند! و بر همین اساس، که ورزش عامل همبستگی ملی است، با گسترش و پیشرفت آن به ویژه در عرصه‌های قهرمانی و نیز در دایره ورزش حرفهای، به مخالفت و سنگ‌اندازی نپردازند و این همه سختی‌ها و دشواری‌ها که برای ورزش در مناطق نفت‌خیز پدید آورده‌اند دیگر بس شود و دیگر قطع شود؟ یا دردسر‌های خصوصی‌سازی تیم‌ها!
آقای جهانگیری؛ آیا شخص شما در جریان زحمت‌های سنگین و بی‌پایانی که دستگاه اداره‌کننده ورزش- وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک- با آن مواجهند قرار دارید؟ آیا می‌دانستید که چگونه با موانع تصنعی دست و پنجه نرم می‌کنند؟
آیا دانسته اید ورزش قهرمانی ما، آنچه از خود می‌کشد از حریفان و رقیبان بین‌المللی نمی‌کشد؟ آیا با مشکلات روزافزون کسب افتخارات ورزشی که مانع پیشرفت ولو حداقلی این عامل همبستگی ملی می‌شود، از نزدیک آشنایی دارید؟
بحث ما پول نیست که فقدانش و ناکافی بودنش، خود معضلی است بزرگ. ما ولی از بستن دست و بال اشخاص داناتر و تواناتر و دغدغه‌مندتر ورزش حرف می‌زنیم که می‌خواهند با ابتکار و تجربه و دانش مدیریتی خود، کار‌ها را روی ریل موفقیت بیندازند، اما مجال نمی‌یابند و اجازه نمی‌گیرند!
انگار که ورزش، هنوز هم لهو و لعب است! انگار که ورزش هنوز هم یک بازی است نه یک ضرورت! و انگار که ورزش چرخ پنجم هر چهارچرخه‌ای به‌شمار می‌رود!
حرفهای معاون اول ریاست جمهوری، نویدبخش است که می‌رویم تا جایگاه ارزشی و پایگاه اجتماعی ورزش- به عنوان عامل همبستگی ملی- که خود باید اصلی‌ترین سرمایه ایرانشهر به‌شمار آید شناخته شود و به‌جا آید! انشاءالله!