به گزارش خبرورزشی، این دیگر یک رؤیا نیست! عملیات لیسبون با موفقیت انجام شد. یک لحظه غفلت از پاری‌سن‌ژرمن کافی بود تا کینگزلی کومن زهرش را به تیم سابقش بریزد. حالا انتظار 7 ساله بایرن‌مونیخ به پایان رسیده و تیم هانسی فلیک با شایستگی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده است. جامی که بایرنی‌ها بارها از رؤیای رسیدن به آن گفتند و هواداران‌شان هم با تیمی که فلیک ساخت بیش از همیشه به بردن آن باور داشتند. فصل سخت و طولانی 2020-2019 برای بایرن‌مونیخ بیش از هر تیم دیگری در سرتاسر قاره‌سبز، خوب تمام شد.

ترکیبی از بزرگان
هانسی فیک و توماس توخل، هر دو مربی تصمیم گرفتند هرچه نیرو داشتند از همان ابتدای بازی به میدان بفرستند، چراکه همان‌طور که توخل گفت، تیمی که گل اول را می‌زد شانس بیشتری برای پیروزی داشت. کیلور ناواس بهبود پیدا کرد و به دروازه برگشت اما مارکو وراتی همچنان نیمکت‌نشین بود. عملکرد خوب ناوای در نیمه نخست نشان داد حضورش در ترکیب پررنگ بوده. در طرف مقابل فلیک هم کینگزلی کومن را درون ترکیب قرار داد و ژروم بواتنگ را به‌عنوان زوج داوید آلابا به میدان فرستاد. کومن می‌توانست نیمه اول یک پنالتی برای تیمش بگیرد اما بواتنگ مصدوم شد و زود بیرون رفت. در مجموع هر دو تیم تلاش کردند با تمام قوا زودتر از حریف به گل برسند که البته نیمه دوم این اتفاق برای بایرن رخ داد.

حمله مقابل حمله
انتظار به‌جایی نبود اگر تصور می‌کردیم هر دو تیم مثل همیشه به محض گرفتن توپ به سمت دروازه حریف یورش ببرند. در بازی فینال اندک موقعیت‌ها تعیین‌کننده است و ناخودآگاه کمی احتیاط در دستور کار قرار می‌گیرد. این اتفاق با وجود حرف‌های مربیان که می‌گویند رویه‌شان را تغییر نخواهند داد، رخ می‌دهد. فرم پاریسی‌ها در ابتدای بازی خیلی خوب بود، نه فضای خاصی به رقیب دادند و نه عقب نشستند. در سمت مقابل حملات پراکنده‌ای داشتند و حتی 2 یا 3 گل می‌توانستند بزنند اما نیمه دوم وضعیت فرق کرد و این بایرن بود که تلاش کرد فشار را حفظ کند. در نهایت هم آنها برخلاف پاری‌سن‌ژرمن به نتیجه‌ای که می‌خواستند رسیدند. این یک نبرد حمله مقابل حمله بود اما با استراتژی و در مواقعی خاص، نه بی‌مهابا.

فرصت بازیکنان بزرگ
با وجود اینکه مهاجمان بزرگ این فصل هم لحظات بزرگی داشته‌اند و گل‌های مهمی زده‌اند اما فرصت‌های بزرگی را هم از دست داده‌اند. در فینال لیسبون، چرخش و ضربه روبرت لواندوفسکی با بدشانسی او به تیر دروازه برخورد کرد. یک فرصت دیگر هم داشت که توپ درست به جایی رفت که ناواس حضور داشت. در سمت مقابل نیمار عالی شروع کرد و اولین فرصت خوب بازی را داشت که مقابل مانوئل نویر کم آورد و در موقعیت تک‌به‌تک آن را از دست داد. کیلیان امباپه زوج او هم از اشتباه دفاع بایرن نتوانست استفاده کند و ضربه آرامش درون دستان نویر آرام گرفت. آنخل دی‌ماریا هم در موقعیتی بسیار خوب توپ را به آسمان فرستاد. مثلث خط حمله پاریسی‌ها به‌راحتی می‌توانستند نتیجه را به شکل دیگری رقم بزنند. نکته عجیب اینکه مائورو ایکاردی می‌توانست در این لحظات کمک‌حال پاری‌سن‌ژرمن باشد اما اصلاً به میدان نرفت.

دیوارِ نویر
چندین مرتبه پشت دفاع را جمع کرد و پاس‌های پرشمار و خوبی برای هم‌تیمی‌هایش داد اما عجیب‌ترین اتفاق برای مانوئل نویر در فینال لیگ قهرمانان اروپا تک‌به‌تک‌هایی بود که گرفت. ابتدا نیمار و امباپه، سپس مارکینیوس. پشت بایرنی‌ها به نویر گرم بود و هرگاه اشتباه می‌کردند یک دیوار آنجا بود تا اشتباهات‌شان را جبران کند. در اواخر بازی یک موقعیت عالی دیگر را از امباپه با وجود اینکه آفساید بود گرفت. آن لحظه شاهکار بود. به نظر می‌رسید اگر بازی بیشتر هم ادامه پیدا می‌کرد، پاریسی‌ها نمی‌توانستند نویر را مغلوب کنند. کاپیتان بایرن‌مونیخ شایسته بالای سر بردن جام بود.

قهرمان اروپا
تاج و تخت اروپا از لیورپول به بایرن‌مونیخ رسید. فینالیست‌های لیگ قهرمانان یکی 24 سال قبل یک جام اروپایی گرفته بود و دیگری 7 سال پیش در ومبلی اما نمی‌توانیم بگوییم پاری‌سن‌ژرمن برای قهرمانی شایسته‌تر از بایرن بوده. بایرنی‌ها در طول فصل شایستگی‌شان را ثابت کردند و همه بازی‌های‌شان را بردند، آن‌هم با گل‌های زیاد. حتی یک کارشناس هم پیدا نمی‌شود که از کاری که هانسی فلیک در این فصل کرده ایرادی بگیرد. آنها حالا 6 قهرمانی در لیگ قهرمانان دارند و سه‌گانه برده‌اند. به نظر می‌رسد فصل آینده، فصلی متفاوت برای بایرن خواهد بود، چراکه خیلی زود لیگ‌ها برمی‌گردند و بایرن هم با حفظ همین تیم و با اضافه شدن برخی ستاره‌ها مثل لروی سانه از چیزی که الان هست، قدرتمندتر هم خواهد شد. پس منتظر ادامه سلطنت باواریایی‌ها در اروپا باشید.