خبرورزشی/  فرخ حسابی؛ سه سال و نیم بعد از حضور یورگن کلوپ در لیورپول، این تیم هنوز نتوانسته بود رتبه‌ای بهتر از چهارم را در لیگ به دست بیاورد و در سه فینال هم مغلوب شده بود اما باشگاه برنامه‌ای داشت که به آن کاملاً متعهد بود.

وقفه بازهای ملی در ماه اکتبر امسال، سالگرد دو اتفاق مهم در لیورپول است: اولی دهمین سالگرد حضور گروه ورزشی فِنوی (Fenway‌) یا FSG که باشگاه لیورپول را خریدند و دومی به پنجمین سال سرمربیگری یورگن کلوپ در این تیم مربوط می‌شود.

زمانی که گروه FSG مالکیت باشگاه را برعهده گرفت، مسئولان آن قول دادند که کمتر وعده بدهند و بیشتر کار کنند، چیزی که در فضای فوق‌العاده رقابتی لیگ برتر انگلیس، کار بسیار سختی به شمار می‌آید. در آن زمان، تام ورنر رئیس این گروه احتمالاً خبر نداشت که چه میراث بزرگ و پردردسری در آنفیلد به آنها رسیده است.

لیورپول چهار سال بود که هیچ جامی نبرده بود و بیست سال بود که در لیگ به قهرمانی نرسیده بود. با مربیگری روی هاجسون و با حضور بازیکنانی که دستمزدهای عجیب و غریبی داشتند اما هیچ تناسبی با کیفیت کارشان نداشت، به زمان و صبر نیاز بود تا لیورپول دوباره به مسیر موفقیت بازگردد.

انتخاب
گروه FSG برنامه داشت اما این برنامه با اشتباهاتی در ابتدا همراه شد اما نکته مهم این بود که آنها از اشتباهات خود درس گرفتند و بعد از پنج سال، مالکان آمریکایی بالاخره با انتخاب یورگن نوبرت کلوپ به‌عنوان سرمربی لیورپول در تاریخ 8 اکتبر 2015 به گزینه مناسب خود رسیدند.

بعضی‌ها می‌گویند گروه فنوی خوش‌شانس بود که توانست کلوپ را به لیورپول بیاورد، البته در عین حال که این‌طور هم بود آنها این شانس را خودشان نیز ساختند. انتخاب کلوپ نشان‌دهنده جاه‌طلبی‌های آنها در آنفیلد بود و تعهدشان به بازگرداندن لیورپول به قله فوتبال اروپا را ثابت می‌کرد.

صبر
در واقع آنها از خیلی قبل‌تر به دنبال آوردن کلوپ بودند اما وقتی این فرصت نصیب‌شان شد از آن استفاده کردند و به این مربی آلمانی هم اجازه دادند تفکرات خود را در تیم پیاده کند. در فوتبال مدرن، اغلب این‌طور است که باشگاه‌های بزرگ وقتی یک مربی بزرگ را انتخاب می‌کنند یا زمان کافی را به او برای پیاده کردن برنامه‌های بلندمدتش نمی‌دهند یا اینکه دو طرف در راه رسیدن به اهداف نهایی با یکدیگر هماهنگ نیستند. در مورد کلوپ و FSG اما هر دو طرف برنامه و دیدگاهی کاملاً هماهنگ با یکدیگر داشتند و البته صبری که هر دو طرف می‌دانستند که به آن نیاز است.

به یاد بیاورید که تا همین 18 ماه پیش، کلوپ نتوانسته بود هیچ جامی برای لیورپول به دست بیاورد. فصل اول حضور او با رتبه هشتم در لیگ به پایان رسید. شکست‌ها در فینال جام اتحادیه، لیگ اروپا و لیگ قهرمانان نیز از راه رسیدند. در این شرایط شاید اگر باشگاه دیگری بود صبر خود را در مورد فرصت دادن به این مربی از دست می‌داد.

اعتماد
در حالی که مالکان باشگاه به کلوپ اعتماد کامل داشتند، این مربی آلمانی هم به استراتژی مالی باشگاه پایبند بود و به آنها اجازه می‌داد که فلسفه استقلال مالی خود را حفظ کنند. کارهایی مثل رضایت دادن به فروش کوتینیو برای جذب بازیکنانی مثل الیسون بکر و ویرجیل فان‌دایک، در همین راستا از سوی کلوپ صورت گرفت.

برای تابستان امسال، کلوپ چند بازیکن بزرگ را مد نظر داشت. ماجرای شیوع ویروس کرونا و محدودیت‌های مالی باشگاه باعث شد که او از خواسته‌هایش کوتاه بیاید اما حتی یک بار هم در مصاحبه‌هایش به این مورد اشاره نکرد و ابراز ناراحتی نکرد. اعتماد او به مالکان باشگاه خدشه‌ناپذیر است، همان‌طور که آنها نیز به مربی‌ای که ششمین قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و اولین قهرمانی لیگ بعد از 30 سال را برای باشگاه به ارمغان آورد، ایمان دارند.

جاه‌طلبی
مالکان باشگاه در سال 2012 در بیانیه‌ای اعلام کردند به‌دنبال برآورده کردن جاه‌طلبی‌های لیورپول در راه برنده شدن لیگ برتر و ارائه فوتبال جذاب هستند. حرف‌های آنها حالا معنی خود را پیدا کرده است. با قهرمانی‌هایی که با شکستن رکورد امتیازگیری باشگاه، با ارائه بازی‌های هیجان‌انگیز و با اقتدار کامل به دست آمد.

یورگن کلوپ مهارت فوق‌العاده‌ای در ارتباط برقرار کردن با هواداران داشت. ضمن اینکه فوتبال جذاب و هجومی نیز خیلی زود در تیم جا افتاد اما دریافت 50 گل در فصل اول حضور کلوپ این تردید را به وجود آورد که مربی آلمانی نتوانسته مشکلات دفاعی لیورپول که در یک دهه اخیر آنها را آزار داده بود، حل کند.

لیورپولی‌ها اما تردید نکردند، چون می‌دانستند که یک مربی در کلاس جهانی را بالای سر تیم خود دارند و می‌دانستند با فلسفه او، برای رسیدن به موفقیت زمان لازم است. این زمان به او داده شد و بالاخره لیورپول به بلوغ تاکتیکی و به موفقیت‌های پیاپی رسید.