به گزارش خبرورزشی، مدیری که موقع قرارداد بستن ده‌ها جور آپشن در آن قرارداد می‌گنجاند و پول مالیات و... را هم از جیب مبارک! تقبل می‌کند، در واقع همه‌جوره دارد به بازیکن و دلالش باج می‌دهد و با صدای بلند فریاد می‌زند من هر چه تو می‌خواهی را مو به مو انجام می‌دهم و قربان صدقه‌ات هم می‌روم! بامزه‌ترین قسمت ماجرا به قول یکی از خوانندگان خبرورزشی این است که خود آقای مدیر می‌داند نمی‌تواند به موقع پول بازیکن را بدهد اما در قرارداد بندی می‌گذارد که اگر تا فلان تاریخ مثلاً 70 درصد پولت را ندادیم می‌توانی یک‌طرفه فسخ کنی! جالب است نه؟ طرف مطمئن است که پول در این شرایط اقتصادی به موقع نمی‌رسد اما چنین باجی به بازیکن می‌دهد تا او به هر قیمتی بماند. بعد هم مربی تیم می‌ماند و مشکل بزرگی به نام بازیکن‌سالاری که جمع کردنش به این راحتی‌ها نیست. اگر می‌بینید فلان باشگاه به صورت فرمالیته بازیکنی را به کمیته انضباطی خود دعوت می‌کند و هیچ اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد دقیقاً به همین دلیل است. در یک مورد خاص که سرمربی تیم گفته بود فلان بازیکن اصلاً نیاز نیست به کمیته انضباطی برود چون من صلاح نمی‌دانم که برود!

مدیری که چنین آپشن‌ها و بندهایی در قرارداد می‌گذارد فقط می‌خواهد به هر قیمتی یک بازیکن را نگه دارد و یا با بازیکن جدیدی قرارداد ببندد. این مدیر که مثلاً با بازیکنی که 34 سالش تمام شده قرارداد 3 ساله می‌بندند خوب می‌داند که تا ۳ سال بعد ۴ تا مدیر دیگر بعد از او آمده‌اند در نتیجه او اصلاً به آن زمان فکر نمی‌کند و شعارش این است که من باید ژست حفظ تیم و خرید ستاره‌ها را بدهم و مدیر بعدی خودش می‌داند و بدهی‌های انباشته و پول بازیکنان! اصلاً مگر روزی که من آمدم باشگاه را با کلی بدهی تحویل نگرفتم. خب مدیر بعدی هم مثل من! اصلاً مگر خون او رنگین‌تر از من است؟!