تصمیم گیری‌ها در مورد کادر فنی تیم‌ها در فوتبال ایران فنی نیست. به عبارت ساده تر مربیان بر اساس کارنامه انتخاب نمی‌شوند و خیلی از لابی‌ها در انتخاب‌ها تاثیر گذار است. مربی ای که تیمش در حال سقوط بود و به لطف پیروزی تیمی در برابر تیم دیگر در جدول بازی‌ها باقی ماند هدایت تیمی را برعهده می‌گیرد که فصل گذشته یکی از تیم‌های قابل احترام مسابقات بود. بدون شک اگر این اتفاق در فوتبال حرفه‌ای رخ می‌داد آن مربی حتی مجبور می‌شد یک فصل در لیگ پایین تر کار کند تا دوباره به لیگ حرفه ای برگردد.
این تنها مورد عجیب در فوتبال باشگاهی ایران نیست. مربی ای که فصل گذشته به همراه فولاد قهرمان جام حذفی شده در شروع فصل جدید تیم ندارد! او باید منتظر بایستد تا ببیند کدام تیم نتیجه ای که می‌گیرد باب میل اعضای هیات مدیره نیست و آن وقت دوباره وارد گود شود. همین جواد نکونام جای خود را با کدام مربی داده است؟ عبدالله ویسی که فصل گذشته به همراه خیبر خرم آباد نتوانست به لیگ برتر صعود کند و در نهایت جای خود را به محسن عاشوری داد.
چرخه تغییر مربیان در فوتبال باشگاهی ایران چه در لیگ برتر و چه در لیگ یک معیوب است و تنها اگر عملکرد فنی مربی موجب تصمیم گیری در این زمینه می‌شد این اتفاقات رخ نمی‌داد و به طور حتم فوتبال باشگاهی ایران اکنون شرایط بهتری داشت. محمود فکری مربی ای که فصل گذشته با استقلال قرارداد امضاء کرد هم بدون تیم است! سوال اینجاست او اگر مربی خوبی است چرا بیکار است و اگر مربی خوبی نیست چرا هدایت استقلال به او محول شد؟ همه این‌ها نشان می‌دهد لابی بیشترین نقش را در انتخاب سرمربی به خصوص در لیگ برتر دارد. طوری که همواره تیم‌های خوب به یک مربی خاص پیشنهاد می‌شود در حالی که سال‌های سال است هیچ عنوان در فوتبال ایران به دست نمی‌آورد و شاید خودش هم از یاد برده است آخرین بار کی و چه وقت جام گرفت.
