باشگاه ذوب آهن در توضیح این ابلاغیه که در خصوص تبلیغات در بازی های لیگ برتر است؛ می نویسد: «در یکی از بندهای این ابلاغیه آورده شده که درج تبلیغات روی شورت‌های ورزشی بازیکنان ممنوع و تنها روی لباس و در دو طرف عقب و جلوی آن مقدور است! به زبان ساده یعنی در روزگاری که برخلاف مسیر جهانی جریان درآمدزایی ورزش و فوتبال باشگاه‌های ورزشی ما از حق پخش تلویزیونی مسابقات، تبلیغات محیطی، فروش بلیت (که با پاندمی کرونا به صفر رسیده) و سایر درآمدها به کلی محرومند و از این خان نعمت حتی یک ریال هم سهم ندارند. داستانی قدیمی می‌گوید وقتی تبر را به جنگل آوردند درختان با حیرت گفتند: آه و افسوس که دسته‌اش از جنس ماست!»
در این خصوص یاید حق را تمام و کمال به باشگاه ذوب آهن داد. در اروپا تبلیغات محیطی برای باشگاه ها است به این خاطر استادیوم هایی که بازی های فوتبال در آن برگزار می شود برای باشگاه ها است یا باشگاه ها به خاطر بازی در آن اجاره می دهند.
به واقع باشگاه هایی که استادیوم ندارند در زمان برگزاری بازی تملک استادیوم با آنها است. هر باشگاه در لیگ حرفه ای به اندازه ای که در زمینه جذب اسپانسر فعالیت می کند سهم می برد و تنها بخشی از این درآمد را به سازمان لیگ یا اتحادیه برگزاری بازی ها می دهد.
اما در ایران این سازمان لیگ است که خود را مجری تبلیغات محیطی معرفی کرده است و خود قرارداد می بندد و پول می گیرد و درصد ناچیزی را به بین باشگاه ها تقسیم می کند.
پولی که از این بابت به باشگاه ها داده می شود بسیار ناچیز است. شاید به دستمزد یک بازیکن هم نرسد.
حق پخش که مهمترین راه درآمدزایی باشگاه ها در فوتبال حرفه ای است در ایران مسدود است و به نوعی می شود گفت سازمان صدا و سیما ریالی بابت حق پخش به فدراسیون فوتبال نمی دهد!
شاید به این خاطر که بیشتر تیم ها دولتی هستند سازمان صدا و سیما و سازمان لیگ خود را موظف به پرداخت حق پخش به باشگاه ها نمی بینند. این در حالی است که برخی از باشگاه های حاضر در لیگ برتر خصوصی اداره می شوند.
