«هرگز تنها قدم نخواهی زد»؛ شعار معروف هواداران لیورپول است که هر بازیکنی می‌آید اهمیت آن را با تمام وجود حس می‌کند. آلیسون بکر که حالا بعد از پشت سر گذاشتن ۳ فصل یکی از بهترین سنگربانان لیگ برتر و بازیکنی مورد اعتماد برای قرمزهای مرسی‌ساید است، در مصاحبه با سایت «ساکر بایبل» در مورد بازگشت هواداران به آنفیلد و شور و حالی که به مسابقات می‌دهند، صحبت کرده است. بخش‌هایی از این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.

مقایسه بین این فصل و فصل قبل؛ یکی بدون حضور تماشاگران در استادیوم و دیگری با برگشتن هواداران. در مورد چنین تجربه‌ای برای‌مان توضیح بده.

واقعاً مسئله بزرگی است. مثل زنده بودن و زنده نبودن (مرگ) است. گاهی اوقات آنقدر غرق بازی می‌شوی که اصلاً متوجه نیستی در اطرافت چه می‌گذرد اما وقتی بدون حضور هواداران بازی می‌کنی آنقدر محوطه ساکت است که کاملاً خلاء را احساس می‌کنی. وقتی جمعیت در استادیوم حضور دارند انگار فشار مضاعف به تو وارد می‌شود و واقعاً معتقدم که هواداران نقش بزرگی ایفا می‌کنند. آن‌ها بدون‌شک یار دوازدهم هستند.

طرفدارانی که در خیابان صف بسته‌اند، پرچم‌های به اهتزاز درآمده، سر و صداهای داخل استادیوم، همه اینها چه حسی به تو می‌دهد؟

حس خیلی خاصی است. وقتی بچه‌ها را می‌بینی و همه آن‌ها برای بازی هیجان‌زده هستند. گاهی اوقات بچه‌هایی را در خیابان میبینم که لباس دروازه‌بان را پوشیده‌اند، چنین چیزی زیاد در بین هواداران فوتبال نرمال نیست و واقعاً برایم باورنکردنی است. معمولاً آن‌ها پیراهن‌های بابی (فیرمینو)، مو (صلاح)، سادیو (مانه) و یا ویرجیل (فان‌دایک) را می‌خواهند. واقعاً از اینکه بچه‌ها لباس دروازه‌بان را انتخاب می‌کنند قدردانی می‌کنم، نه به خاطر خودم بلکه به خاطر متفاوت بودن‌شان. ۱۰ بازیکن در زمین هستند که می‌توانند پیراهن‌های‌شان را انتخاب کنند و فقط یک انتخاب برای دروازه‌بان وجود دارد. به نظرم بچه‌ها بسیار راستگو هستند و دیدن طرز فکرهای‌شان به من پیام خوبی می‌دهد و می‌گوید من تاثیر خوبی خارج از زمین بازی روی آن‌ها گذاشته‌ام.

طرفداران لیورپول مثل اعضای خانواده هستند. تا به حال پیش آمده که وقتی وارد زمین می‌شوی همان چهره‌های آشنا را ببینی و از این طریق سعی می‌کنی با هواداران ارتباط برقرار کنی؟

بله. اخیراً تصویر تمام هواداران در KOP را می‌دیدم و خیلی جالب است که بین آن‌ها پسربچه‌ای را دیدم که صدایش را می‌شناسم. هروقت در زمین هستم صدای او را می‌شنوم و به حرف‌هایش گوش می‌کنم. اگر روزی در مرکز شهر راه بروم و او نام من را فریاد بزند قطعاً میشناسمش. وقتی برمی‌گردم و پشتم را نگاه می‌کنم چهره خندان او را میبینم که به من سلام می‌کند حس خیلی خوبی می‌گیرم. واقعاً هم طرفداران لیورپول مثل خانواده هستند. همه با هم می‌خواهیم عالی باشیم. آن پسر همیشه با پدرش می‌آید و دیدن اینطور روابط واقعاً دل‌انگیز است.

حتماً با لیورپول به خیلی از رؤیاهایت رسیده‌ای. گذشته از فینال‌ها، کدام یک از شب‌های بازی‌های اروپایی برای تو از بقیه برجسته‌تر و به یادماندنی‌تر است؟

شب‌های اروپایی واقعاً ویژه هستند. باشگاه دستاوردهای فراوان، جام‌های زیاد و بازیکنان سطح بالای بسیاری داشته است، اما من فکر می‌کنم چیزی که قابل توجه است آن شب‌ها و مناسبت‌هایی است که نه هواداران آنها را فراموش می‌کنند و نه بازیکنان. قهرمانی لیگ برتر بسیار خاص بود. توقع همه بالا بود و قدم خیلی بزرگی محسوب می‌شد و باعث شد تا برگ جدیدی در تاریخ باشگاه ورق بخورد. باورکردنی نبود. هرچند شب‌های بازی‌های اروپایی هم حس و حال خودش را دارد اما کاملاً متفاوت. همیشه رؤیای قهرمانی در لیگ قهرمانان را در سر می‌پروراندم. البته که همه می‌خواهند قهرمان لیگ شوند اما من به عنوان یک کودک برزیلی می‌خواستم به اینجا بیایم تا در لیگ قهرمانان بازی کنم. وقتی در این لیگ بازی می‌کنی و قهرمانش هم می‌شوی واقعاً حس بی‌نظیری پیدا می‌کنی.