داخل ورزشگاه آزادی هم به غیر از ماموران انتظامی‌و امنیتی و خبرنگاران و مسئولان اجرایی هیچ صدایی به گوش نمی‌رسید و سکوهای خالی که فقط بخشی از آن با حضور بازیکنان دو تیم و بخشی دیگر با حضور ماموران انتظامی‌که روی سکوها نشسته بودند پر شده بود. البته پرچم بزرگ ایران نیز در قسمت رو به روی جایگاه، روی سکوها پخش شده بود.  

بازیکنان نیمکت نشین یا سکونشین کره جنوبی با هر حرکت هم تیمی‌هایشان، با صدای بلند دست می‌زدند و آنها را تشویق می‌کردند. همین موضوع باعث شد نیمکت نشینان ایران نیز صدای خود را بلندتر کرده و باانرژی بالاتر به تشویق بازیکنان داخل میدان بپردازند.  

تفاوت نیمکت نشینان دو تیم در این بود که کره‌ای‌ها فقط با دست زدن بازیکنان هم تیمی‌خود را تشویق می‌کردند اما بازیکنان ایران هر از چندی توصیه‌های فنی نیز به ملی پوشان داخل زمین داشتند.

دراگان اسکوچیچ و پائولو بنتو در دقایق ابتدایی بازی با آرامش در کنار خط ایستاده بودند. اسکوچیچ کاملا نزدیک خط بود اما بنتو گاهی به نیمکت نزدیک می‌شد و گاهی به سمت لب خط می‌آمد. اما با گذشت دقایق از مسابقه

حرارت هر دو مربی بالاتر رفت و البته در این بین واکنشهای سرمربی تیم ملی ایران بیشتر به چشم می‌آمد.  

کریم باقری نیز در کادر فنی ایران در قسمت سمت چپ نیمکت، از هما ابتدای بازی به صورت ایستاده بازی را تماشا می‌کرد و استرس زیادی داشت طوری که با هر حرکت درون زمین، واکنشی از کریم باقری نیز دیده میشد.
در ترکیب اصلی کره جنوبی، ۹ بازیکن لژیونر حضور داشتند. مشهورترین آنها سون از تیم تاتنهام بود و هشت بازیکن دیگر شامل دو بازیکن از لیگ ژاپن، یک بازیکن از تیم روبین کازان روسیه، یک بازیکن از السد، یک بازیکن از فنرباغچه، یک بازیکن از بوردو فرانسه و دو بازیکن دیگر نیز از بوندس لیگا (ماینتس) و لیگ برتر انگلیس (ولورهمپتون) بودند.

در ترکیب اصلی ایران، ۱۰ لژیونر و تنها یک بازیکن داخلی حضور داشتند. وحید امیری تنها نماینده لیگ ایران بود. ۱۰ بازیکن دیگر شامل ۲ بازیکن از لیگ پرتغال، و دو بازیکن از لیگ قطر و یک بازیکن از لیگهای روسیه، بلژیک، کرواسی، امارات، هلند و دانمارک بود.  

سکوت ورزشگاه اجازه شنیده شدن صدای بازیکنان راتا حدی می‌داد. در تیم ایران مهدی طارمی‌یکی از بازیکنانی بود که مدام با بقیه بازیکنان صحبت می‌کرد و آنها را به نوعی هدایت می‌کرد. یکی از نکاتی که او مدام از بازیکنان خط دفاع می‌خواست این بود که بالا بازی کنند و تا جایی که می‌توانند باتوپ جلو بیایند. علیرضا بیرانوند دیگر عضو فعال تیم در صحبت کردن بود. او چند بار بابت اینکه بعد از گرفتن توپ توسط او، بازیکنان به ویژه طارمی‌و آزمون جلو نرفتند، عصبانی شد.  

شجاع خلیل زاده مدام با حسین کنعانی زادگان صحبت می‌کرد و نکاتی را به او می‌گفت، صحبتهای او در زمان حملات کره بیشتر و با صدای بلندتر و البته سرعت بیشتری شنیده می‌شد که تند تند با بازیکنان کناری خود هماهنگ می‌کرد که کجا جایگیری کنند. حسین کنعانی هم البته با صدای بلند همواره به بازیکنان هافبک و خط حمله می‌گفت «عقب نیایید» و سعی می‌کرد تیم را به دفاع از جلو تشویق کند.

در میان بازیکنان کره جنوبی، کیم سئونگ گیو، دروازه بان این تیم به طور مدام با فریادهای بلند سر بازیکنان دیگر، حرف می‌زد. جالب اینکه او در زمانی که کره توپ را به زمین ایران می‌آورد، خیلی زیاد از دروازه خارج می‌شد و با ریسک بالا حتی از محوطه جریمه هم بیرون می‌آمد. سون به عنوان کاپیتان، یکی از ساکت ترین بازیکنان بود.

خلیل آزمون، پدر سردار آزمون نیز در ورزشگاه حضور داشت. او قبل از بازی برای ورود به ورزشگاه دچار مشکل شد و ماموران طبق قوانین اجازه نداشتند او را به داخل ورزشگاه راه بدهند. جالب اینکه خلیل آزمون نمی‌خواست پسرش این موضوع را متوجه شود و یا از او بلیت بگیرد. در نهایت با هماهنگی‌هایی که به عمل آمد، مجوز حضور او در ورزشگاه بعد از دقایقی صادر شد.  

خبرنگاران خانم و همچنین تعداد محدودی از خبرنگاران کره ای نیز در جایگاه خبرنگاران حضور داشتند و به پوشش خبری این بازی پرداختند.