می‌توان شکست پرسپولیس به الهلال را قاطی بازی‌های رنگی کرد و حتی از آن برای زیر سوال بردن تیم ملی هم بهره برد. می‌توان با حرف‌های حاشیه‌ای حواس‌ها را از اتفاقی که رخ داده پرت کرد و واقعیت‌ها را ندید. اما اینها هیچ تاثیری در آنچه جریان پیدا کرده، نمی‌گذارد.
واقعیت محتوم فعلا در صفحات تاریخ فوتبال به ثبت رسیده و راه گریزی از آن نیست. سال‌هاست کارشناسان فوتبال به حق میگویند فوتبال باشگاهی ما از کشورهای حوزه خلیج فارس عقب افتاده است. سال‌هاست میگویند اصلا منطقی نیست که یک تیم ایرانی بتواند در آسیا نتیجه بگیرد. تاکید کرده‌اند دو بار فینالیست شدن پرسپولیس و حضور همیشگی این تیم در جمع مدعیان حاصل یک کار سیستماتیک در عرصه باشگاهی نیست. گفتند این موفقیت را حتی نمی‌توان به پای مدیران این تیم نوشت و هرچه هست حاصل دسترنج کادر فنی و بازیکنان سرخپوش است. گفتند اگر پرسپولیس را از سال‌های اخیر لیگ قهرمانان آسیا فاکتور بگیریم، باشگاه‌های ایرانی هیچ موفقیتی به دست نیاورده‌اند. حالا بار دیگر تمامی این ادعاها ثابت شده و پیش چشمان فوتبال‌دوستان قرار گرفته است.
در این فصل لیگ قهرمانان هر سه نماینده فوتبال ما که توانستند به دور حذفی برسند مقابل تیم‌های عربستانی شکست خوردند. تراکتور مقابل النصر و سرخابی‌های پایتخت مقابل الهلال. این واقعا باید برای فوتبال ما ثقیل و غیرقابل هضم باشد که دو قدرت اول فوتبال ایران مقابل یک تیم عربستانی شکست خوردند.
این نباید عادی‌انگاری شود که الهلال توانسته نمادهای فوتبال ایران را یک‌تنه کنار بزند. به همین دلیل هم باید در این زمینه بحث صورت بگیرد تا فکری به حال این مساله شود.
باید آنهایی که باعث شدند میزبانی‌ها از فوتبال ایران گرفته شود پاسخگو باشند. چند سال می‌شود که نمایندگان ایران از میزبانی در آسیا بی‌بهره هستند یا باید در خانه رقبا یا در زمین‌های بی‌طرف بازی کنند. باورکردنی نیست که عربستان می‌تواند AFC را مجاب کند که تیم‌های سعودی به ایران نمی‌آیند اما تیم‌های ایرانی مجبورند به عربستان بروند.
آنهایی که نمی‌توانند یک پرواز ساده را برنامه‌ریزی کنند باید جواب بدهند. آنهایی که بلای دلار ۲۷ هزار تومانی را سر این مملکت آوردند باید پاسخگوی کوچ ستاره‌های فوتبال ایران به تیم‌های درجه دوی عربی حوزه خلیج‌فارس برای درآمد بیشتر باشند.
صداوسیمایی که حق باشگاه‌ها را نمی‌دهد تا آنها دایم کاسه چه کنم چه کنم دست‌شان بگیرند باید جواب بدهد.
همه باید قدر و سهم خودشان را از این شکست بدانند و نسبت به آن مسئولیت‌پذیر باشند.
در عوض فعلا همه نگاه‌ها به کادرفنی و بازیکنان پرسپولیس است. انگار مسئولیت حفظ اعتبار فوتبال ایران در آسیا فقط به عهده سرخ‌هاست و دیگر نهادها هیچ مسئولیتی در این زمینه ندارند.
ادامه این روند بدون تردید نتایجی جز اینکه پیش روی فوتبال ما قرار گرفته، نمی‌گذارد. باید دانست فعلا در بیرون از ایران نه تنها چیزی تغییر نمی‌کند که ممکن است بدتر هم بشود. تقویم لیگ قهرمانان آسیا همینطور احمقانه باقی می‌ماند و تیم‌های عربستانی که در مراحل گروهی تا آستانه حذف پیش می‌روند می‌توانند در فصل نقل‌وانتقالات تیم‌شان را از نو بکوبند و با آرایشی کاملا متفاوت وارد مرحله حذفی شوند. تازه قرار است قانون جدیدی در مورد تعداد بازیکنان خارجی در لیگ قهرمانان به تصویب برسانند که دیگر مجبور نباشند محدودیت سه بازیکن غیر آسیایی و یک لژیونر آسیایی را متحمل شوند.
در اعطای میزبانی‌ها هم قرار نیست انعطافی به خرج داده شود. تا وقتی وضعیت ورزشگاه‌های ما به این شکل است و نه زنان می‌توانند وارد استادیوم شوند نه خبری از تجهیزات VAR است، کنفدراسیون فوتبال آسیا خیلی راحت و بحق میزبانی را به کشورهای دیگر می‌دهد. تا وقتی مشکل حق پخش و تحریم‌ها برطرف نشده تیم‌های ایرانی از مواهب حضور در بالاترین سطح فوتبال آسیا محروم می‌مانند.
در کل تا وقتی فوتبال همچنان در سایه سیاست و در دست سیاستمداران قرار گرفته صرفا باید منتظر درخشش‌های مقطعی یکی از تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا باشیم و بیشتر هم شکست‌های اینچنینی را بپذیریم.
