یحیی گل محمدی موفقترین مربی دو سال اخیر فوتبال ایران بوده. مردی با دو قهرمانی در لیگ برتر. آن هم قهرمانی با تیمی که قبل از او سه دوره پیاپی قهرمان لیگ شده بود و این موضوع ارزش کار او را بیشتر هم جلوه میدهد.
شاید همین موضوع نیز باعث شده تا برای به دست آوردن قهرمانی سوم با پرسپولیس بیشتر از قبل خود را تحت فشار ببیند. قهرمان شدنی که سختتر از دو مرتبه قبلی جلوه میکند. دست او از نظر مهره و ستاره خالیتر شده و خریدهای جدید هم چندان به کارش نیامدهاند و پنجره نقل و انتقالاتی تیمش هم همچنان بسته مانده تا نتواند از دو بازیکن تاجیکیاش هم استفاده کند. نتیجه گیری تیمش هم با اقتدار و ثبات همراه نبوده و رضایتی هم از وضعیت مدیریتی باشگاه بروز نداده. در این شرایط با یک یحیی گلمحمدیِ متفاوت روبرو میشویم. مردی که اگرچه در هفتههای پایانی لیگ فصل قبل رگههایی از عصیان در کنار زمین را نشان داده بود اما حساسیت آن هفتهها کجا و هفتههای ابتدایی لیگ امسال کجا؟
این شاتها عصبانیت مردی را نشان میدهد که تیمش در مقابل یک تیم پایین جدولی به سختی یک امتیاز گرفته است. یک گل خطا دریافت کرده و از آن طرف هنوز به آن تمرکز ذهنی قابل انتظار از او در هدایت تیمش در کنار زمین نرسیده است. این نمایی از شرایط ویژه لیگ بیست و یکم برای یحیی و پرسپولیس است. لیگی که قهرمانی در آن از هر زمانی برای قرمزها سختتر و البته حیثیتیتر شده است.
