کولین براون راننده و جانی رستریک مهندس ساله‌ای گذشته در کارتینگ را به یاد می‌آوردند. گذشته هیچوقت از آگاهی دادن در مورد آینده دست برنمی‌دارد و بزرگان هیچوقت گذشته خود را از یاد نمی‌برند. لوئیس همیلتون با ۷ مرتبه قهرمانی در فرمول‌یک این شانس را دارد تا در آینده نزدیک از میشائیل شوماخر هم گذر کند.

همیلتون هیچوقت فراموش نمی‌کند که برای رسیدن به جایگاه کنونی‌اش چقدر سخت تلاش کرده و چطور شخصیتش به عنوان رکورددار قهرمانی در جهان شکل گرفته است. در آن زمان‌ها هیچ تضمینی وجود نداشت که این بچه روزی به اینجا برسد، اما ویژگی‌هایی که او را به چنین جایگاهی رسانده غیرقابل‌انکار بودند.

همیلتون در امتیازات با مکس فرستاپن از تیم ردبول مساوی بود و در رقابتی سخت در پیست یاس مارینا برای هشتمین قهرمانی مبارزه کرد، اما در نهایت ناکام ماند. فشار زیادی بر او حاکم بود و قبل از رفتن به مسابقات تعیین کننده این فصل ویدئوهای برخی از مسابقات قدیمی کارتینگ خود را تماشا کرد. می‌گوید: «آن‌ها مسابقات مورد علاقه من بودند.» آن سال‌های سخت برای موفقیت بلندمدت او و در نحوه رقابتش با فرستاپن سازنده بودند.

جانی رستریک در سال ۱۹۹۸ و وقتی همیلتون ۱۳ ساله بود مکانیک او بود و از همان زمان چهره قهرمان آینده جهان را در صورت این پسربچه می‌دید. رستریک می‌گوید: «در بعضی از مسابقات همه چیز بد پیش می‌رفت اما عملکردهای او فوق‌العاده بود. اصلاً معنی تسلیم شدن را نمی‌داند و به‌هیچ‌وجه دست از تلاش نمی‌کشد.»

کالین براون عزم راسخ این اعجوبه پراستعداد و نترس را تجربه کرد. براون راننده‌ای بااستعداد بود و همه به دنبال او بودند. او که دارنده عنوان قهرمانی است و از ۱۲ سالگی مسابقه می‌دهد، در سال ۱۹۹۴ به ایتالیا رفت و عنوان قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد. در سال ۲۰۰۰ در فرمول یک با همیلتون روبه‌رو شد و همه جا صحبت از رویارویی دو تن از بهترین راننده‌های بریتانیایی بود. براون بلافاصله متوجه روحیه حریف خود شد. می‌گوید: «بعضی اوقات روی راننده‌ها حرکتی انجام می‌دهی و سعی می‌کنی ذهن‌شان را تحت‌الشعاع قرار بدهی به طوری که احساس ضعف کنند، عصبی شوند و نتوانند مغلوبت کنند. لوئیس بچه‌ای بود که اصلاً نمی‌توانستی چنین کاری با او بکنی. از کنارش می‌گذشتم به پشت سر نگاه می‌کردم و او به دنبالم می‌آمد. با خودم می‌گفتم: من نمی‌توانم از شر این آدم خلاص شوم، هرکاری کنم او به دنبالم می‌آید.» امسال هم همیلتون چنین اراده قدرتمندی را از خود نشان داد. فرستاپن مدت‌ها سعی می‌کرد او را هدایت کند اما موفق نمی‌شد.

در آخرین مسابقه سال ۲۰۰۰، جام جهانی در پیست موتگی ژاپن، براون به دلیل مشکل فنی در رتبه ۵۲ مسابقات مقدماتی قرار گرفت ولی راه خود را باز کرد و فینال را از جایگاه سومی شروع کرد. او و همیلتون برای پیشی گرفتن با هم رقابت می‌کردند و همیلتون برنده شد. سخت بود اما براون شیوه رانندگی همیلتون و روحیه ورزشی او را تحسین می‌کند.

می‌گوید: «با وجود اینکه من از رتبه پنجاه و دوم آمدم و دور آخر را هدایت می‌کردم باز هم برایم دردناک است. با این حال، واقعاً افتخار می‌کنم از اینکه با همیلتون رقابت کردم. او واقعاً راننده‌ای منصف است نه کثیف. اگر کسی من را در مسیر هل بدهد من هم درس خوبی به آنها می‌دهم اما همیلتون هیچوقت چنین کاری نکرد. هیچوقت آنقدر خشمگین نمی‌شد که بخواهد به کسی ضربه بزند. او خیلی خیلی منصف است.»

رستریک زمانی را به یاد می‌آورد که همیلتون شوخ و متواضع بود، ورزشکاری بااستعداد، ماهر در فوتبال و گلف، و مکانیک او را به اولین رانندگی در پیست برد. او مهندس نبود اما بر هر چیزی که باعث می‌شد سریع‌تر براند تمرکز می‌کرد. تیم او معمولاً در واسکول کاوالیر پدرش آنتونی جمع می‌شدند، و اولین کسی که به خط پایان برسد برنده و آخری باید بازی را ترک می‌کرد. حتی همان زمان هم همیلتون الهام‌بخش اطرافیانش بود. رستریک می‌گوید: «او به همه انگیزه برنده شدن می‌داد.»

رستریک شرط بسته بود که همیلتون به فرمول یک می‌رود، مسابقات را برنده می‌شود و قهرمان می‌شود. با این حال آنچه که همیلتون به آن رسید بسیار فراتر از پیشبینی‌های رستریک بود.

رستریک در سال ۱۹۹۸ در پیست فولبک مشغول تماشای همیلتون در خط شروع بود. او انتظار بدترین‌ها را داشت و به نظرش می‌رسید که همیلتون نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. می‌گوید: «پیش خودم فکر می‌کردم که هیچ راهی وجود ندارد که او بتواند موفق شود. در دور اول موفقیت‌هایی به‌دست آورد. هنوز هم به یاد حرکتش می‌افتم مو به تنم سیخ می‌شود. نکته مهم توانایی او در غلبه بر شرایط بود. آخر آن سال کاملاً مطمئن شده بودم که او وارد فرمول یک می‌شود. او هیچوقت جملاتش را با  اگر آغاز نمی‌کند. تمام صحبت‌هایش در مورد آینده اینگونه است: وقتی من در فرمول یک هستم...»

سپس همیلتون مسابقه دادن در اروپا را شروع کرد اما رستریک به دلیل تعهدات دانشگاه نتوانست به دنبال او برود. او به کار مهندسی ادامه داد و حالا هم دوباره جعبه ابزارش را باز کرده تا با پسرش جانتی در کارتینگ کار کند. رستریک که هنوز هم از هواداران همیلتون است بی صبرانه منتظر هشتمین قهرمانی او بود و حالا تا سال ۲۰۲۲ باید منتظر این قهرمانی بمانند. او ادامه می‌دهد: «اینکه شاهد موفقیت‌های او هستم واقعاً عالیست و خوشحالم که من هم نقش کوچکی در این زمینه داشتم.»

براون روزهای سخت‌تری را گذراند و نتوانست فراتر برود. زمانی که شرکت مدیریتی نتوانست برای او مجال راندن پیدا کند با موافقت خودش به کارش خاتمه داد و از آن زمان شدیداً افسرده شد. اکنون ۳۹ ساله است و بعد از به دنیا آمدن دخترش زندگی خود را تغییر داد و مربی راننده‌های جوان شده است. او هم از اینکه نقش کوچکی در گذشته غنی همیلتون داشت و شاهد قهرمانی‌های رقیب دیرینه‌اش است خوشحال است. براون بیان می‌کند: «برخی از افراد می‌توانند تلخ باشند اما من نه. وقتی دخترم بزرگ شد به او می‌گویم: او بزرگ‌ترین راننده مسابقه‌ای تاریخ است و من با او مسابقه دادم. از اینکه با او رقابت کردم به خودم افتخار می‌کنم.»