جلال چراغپور، کارشناس فوتبال ایران همواره نظرات خود را بدون تعارف بیان می‌کند. او درباره صعود ایران به جام جهانی و سرنوشت احتمالی تیم ملی، نظراتش را بیان کرده است که در ادامه می‌خوانید:

*در جام جهانی ۹۸، سرمربی را پای پلکان هواپیما برداشتیم و تیم را به جلال طالبی و بیژن ذوالفقارنسب دادیم. آمریکا را هم بردیم و سه بازی کردیم و برگشتیم. بلاژویچ، سطان جام جهانی را آوردیم و تیم موفق نشد و به جای او دستیارش را انتخاب کردیم. فوتبال ما را از کف دستش بهتر می‌شناخت اما سه بازی در جام جهانی کرد. کی‌روش را آوردیم که از آکادمی فوتبال منچستر آمده بود و نامزد مربیگری رئال مادرید بود. کی‌روش جزو بهترین مربیان در جام جهانی ۲۰۱۰ بود. فیفا کی‌روش و تفکراتش را آنالیز کرده بود که او به چه چیزهایی فکر می‌کند. کی‌روش مانند آریکو ساچی صاحب اندیشه بود. هشت سال همه اختیارات هم در اختیارش بود. هر کسی را نمی‌خواست می‌گفت برو. هر کسی را می‌خواست اخراج می‌کرد اما او هم در دو دوره، ۶ بازی کرد.

*الان تیم را به یک مربی داده‌ایم که نژادش خارجی است اما داشته‌هایش را از ایران به دست آورده است. جوانی ظریف اندام بود که به ملوان آمد و مربیگری را شروع کرد. من بازی‌های ملوان را نگاه می‌کردم. بعد به دسته یک رفت و در طول یک دهه، آخرین بار در صنعت نفت آبادان حضور داشت. بعضی‌ها را هم از بچگی بزرگ کرده است. عزت اللهی در تیم جوانان ملوان بود و الان هم در تیم ملی است. در نتیجه تفاوت آشکاری از نظر علم میان او و مربیان ایرانی نیست. مثلا جعفر سلمانی را که یک بازیکن چپ پا است، در پست دفاع راست می‌گذارد. برای آدم سوال مطرح می‌شود که مگر ما مدافع راست نداریم؟ آیا وریا غفوری و رامین رضاییان بازیکن خوبی نیستند؟ مگر محمد دانشگر مانند امید نورافکن یک بازیکن دو پسته نیست؟ اگر امید نورافکن را به این راحتی در دفاع چپ و وسط می‌گذاریم، چرا از دانشگر استفاده نمی‌کنیم؟ دانشگر هم همین خواص را دارد.

*چه اتفاقی می‌افتد که سامان قدوس را یک بازی شش دقیقه و یک بازی به طور کامل به میدان می‌فرستد. سوال برانگیز است. اگر سامان قدوس بازیکن شش دقیقه‌ای است، چرا در عرض دو ماه که بازی او را هم ندیده‌ای و با او تمرین هم نکرده‌ای، به یک باره او را در ترکیب ثابت می‌گذاری؟ معادلات جای دیگر ترسیم می‌شود. در نتیجه با اتفاقی که رخ می‌دهد، فی نفسه می‌گویم که بعید می‌دانم بتوانیم چهار بازی در جام جهانی انجام دهیم.

*البته این اتفاق یک فرمول دارد. این موضوع به اردو و بازی‌های تدارکاتی ما هم بستگی دارد. در مورد کی‌روش، او به شدت از باخت می‌ترسید. هیچ وقت حریف مناسب انتخاب نمی‌کرد. تنها حریف مناسب که انتخاب کرد ترکیه بود که دو هیچ باختیم. شاید همان یک بازی هم به درد بازی با اسپانیا خورد. اسکوچیچ هم به شدت از باخت می‌ترسد و نمی‌رود بازی تدارکاتی پر و پیمانی انجام دهد که شاید تیم پوست بیندازد و چهار بازی کند. در نتیجه این‌ها را که کنار هم می‌گذاریم، بعید می‌دانم بتوانیم صعود کنیم.

*اگر در قرعه‌کشی به تیمی بخوریم که هدفش انجام ۵ یا ۶ بازی در این مسابقات است، یا یک تیمی از آمریکای شمالی و جنوبی باشد، قدر مسلم این است که با این برنامه‌ای که از تیم ملی دیده‌ایم و خودمان هم می‌دانیم که با چه کیفیتی رقیبان‌مان را شکست دادیم، اگر تیمی از نظر استراتژیک به برد پر گل نیاز داشته باشد، هر بلایی بخواهد، می‌تواند به سر ما بیاورد، چه برسد که ما را با نتیجه سنگین شکست دهد. جدول و قرعه‌کشی خیلی نقش دارد که کیفیت تیم ملی را چطور ببینیم.