کریم باقری یک فوتبالیست بازنشسته معمولی در ایران نیست یا به عبارت بهتر او در تبریز و آذربایجان یک اسطوره است. خیلیها هم اعتقاد دارند کریم باقری ( یکی از کامل ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران) بهترین بازیکن تاریخ آذربایجان و شهر تبریز است.
آبان ماه سال ۱۳۸۸ بود که کریم باقری تصمیم گرفت با پیراهن پرسپولیس برابر تیم سابقش تراکتور قرار نگیرد. باقری در جوانی و روزگار اوج فوتبال خود در دهه ۷۰ نیز سابقه چنین رفتار به ظاهر غیرحرفه‌ای اما جوانمردانه را داشته است. او که در آن روزگار از تراکتور به کشاورز تحت رهبری مرحوم قایقران منتقل شده بود نیز در مقابل تیم سابقش قرار نگرفت.
سابقه باقری و افتخاراتی که او برای فوتبال ایران و شهر تبریز کسب کرده کافی است که نامی ماندگار از او برای همیشه در تاریخ فوتبال دیار ستارخان و باقرخان ثبت شده باشد به علاوه اخلاق خوب و رفتارهای درست و بی حاشیه ای که او را خواستنی تر جلوه می‌دهد.
پس چگونه می‌شود فرزند خلف فوتبال مازندران و یکی از گلزن‌ترین هافبک‌های تاریخ فوتبال جهان در سرزمین پدری و مادری خود هو می‌شود؟! آیا این فروپاشی فرهنگی در استادیوه‌های ورزشی ماست؟
روزی کریم باقری در خصوص حواشی بازیهای تراکتور تبریز با پرسپولیس و تیم‌های تهرانی به نکته جالبی اشاره کرد و گفت: «اگر تاریخ را خوانده باشید همیشه آذری‌ها در صف اول قیام‌های مردمی و در قدم اول خدمت به این کشور و دفاع از آب و خاک ما بوده اند. آذری‌ها با وجود این که گاهی اوقات در برخی شوخی‌ها به آنها کم لطفی شده ولی بزرگورانه از کنار این شوخی‌ها هم گذشته اند و برای سربلندی ایران عزیز تلاش کرده اند. مطمئن باشید نمی‌توان بین ایران و مردم خوب آذربایجان ایران تفرقه انداخت. تبریز قلب ایران است و نه ایران را می‌توان بدون تبریز تصور کند و تبریز را بدون ایران...»
آری، این صحبت‌های چند سال پیش مردی است که به مفهوم واقعی کلمه اسطوره است. مردی دور از حواشی و متعصب که هر جا بوده به عنوان یک آذری غیرت و تعصب را معنی کرده و لایق احترام به ویژه از سوی فوتبالدوستان شهر خودش است.
